Η Τουρκία είναι εχθρός

Όσο το εγχώριο πολιτικό σύστημα δεν βρίσκει τρόπο να αντιμετωπίσει την διαχρονική τουρκική απειλή, αναλώνεται σε ανούσιες διαπιστώσεις, ανακυκλώνει κοινοτοπίες και σε κάθε ποιοτική αναβάθμιση της τουρκικής προκλητικότητας ανακαλύπτει και μία θεωρία.

Κάποτε ήταν η διάσταση των πολιτικών με τους στρατηγούς της Τουρκίας και το ότι οι στρατιωτικοί είχαν το πάνω χέρι, που βρίσκονταν πίσω από την επιθετική πολιτική έναντι της χώρας μας. Στην συνέχεια ήταν τα εσωτερικά προβλήματα της Τουρκίας που την ωθούσαν σε μία επιθετική εξωτερική πολιτική. Το πιο επικίνδυνο ιδεολόγημα όμως ήταν η ελληνοτουρκική φιλία, η οποία συνοδεύτηκε με την στήριξη της ευρωπαϊκής προοπτικής της Άγκυρας, που δήθεν θα επέφερε τον εξευρωπαϊσμό της και συνεπώς την πολιτισμένη συμπεριφορά.

Συμπληρωματικά για να γίνει πιο εύπεπτο το ιδεολόγημα και η αντίστοιχη συμπεριφορά της χώρας μας, πλαισιώθηκε με αιτιάσεις του είδους ότι “οι Tούρκοι έχουν κι αυτοί τα επιχειρήματά τους και ότι αν απομακρυνθούμε από τις δικές μας μαξιμαλιστικές απαιτήσεις τότε μπορεί να βρούμε λύση καλής γειτονίας”. Οι πιο ηλίθιοι -και όχι μόνο τα γραφικά γκρουπούσκουλα της άκρας αριστεράς, αλλά εκσυγχρονιστές όλου του πολιτικού φάσματος- έφθασαν να μιλούν για ελληνικό εθνικισμό.

Στην πρόσφατη αναβάθμιση της προκλητικότητάς της έπεσε στο εγχώριο σκηνικό, με αφορμή την παρενόχληση του ελικοπτέρου στο οποίο επέβαινε η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και η θεωρία της στρατικοποίησης της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας. Εκτός από αβάσιμη δεν έχει καμία σημασία.

Εξίσου επικίνδυνη με το ιδεολόγημα περί ελληνοτουρκικής φιλίας και ευρωπαϊκής προοπτικής είναι η καταφυγή κάθε φορά της εκάστοτε ελληνικής ηγεσίας στα διεθνή και κυρίως στα ευρωπαϊκά όργανα. Το είχε σε έντονο βαθμό η προηγούμενη κυβέρνηση, η οποία εγκαλεί την παρούσα γιατί δεν το πράττει στον ίδιο βαθμό. Πρόκειται για έναν ακόμη πολύ βολικό μύθο ότι η προσφυγή στους διεθνείς οργανισμούς, η επίκληση του διεθνούς δικαίου θα μας λύσει το πρόβλημα.

Ακόμη και οι Έλληνες πολιτικοί – που στην πλειονότητά τους δεν είναι ιδιαίτερα ευφυείς-, δεν είναι τόσο ηλίθιοι για να μην αντιλαμβάνονται ότι κανένας διεθνείς οργανισμός δεν θα λύσει τα προβλήματά μας. Οι επικλήσεις είναι για να καλύψουν την φοβική τους στάση και κυρίως το ότι διαχρονικά δεν διαθέτουν πολιτική για να αντιμετώπιση της Τουρκίας που να συνδέεται με την επιβίωση της χώρας στο οικονομικό και διεθνοπολιτικό περιβάλλον του 21ου αιώνα.

Η ένταξη της Ελλάδας στους διεθνείς οργανισμούς και κυρίως στη ΕΕ της δίνει δυνατότητες που δεν είναι αμελητέες. Για παράδειγμα να βάλλει στην κατάλληλη στιγμή βέτο στη περαιτέρω προσέγγιση ΕΕ-Τουρκίας κατά τρόπο που θα θίξει τις οικονομικές συναλλαγές της Γερμανίας (πάνω από 100 δις) και της Ολλανδίας με την Άγκυρα.

Οι ψοφοδεείς Έλληνες πολιτικοί όλων των παρατάξεων φοβούνται ακόμη και να το σκεφθούν παρόμοιες λύσεις. Κυρίως όμως αποφεύγουν να χαράξουν μία πολιτική που να βασίζεται στο ότι το τουρκικό κράτος είναι εχθρός, ούτε σύμμαχος σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, ούτε καλός γείτονας και φίλος. Η Τουρκία δεν θέλει το μισό Αιγαίο ή μερικά νησιά και μία έντιμη ή ετεροβαρή συμφωνία, αυτό που θέλει είναι την συνολική δορυφοροποίηση της Ελλάδας, γιατί θεωρεί ότι είναι η μεγάλη δύναμη στην ευρύτερη περιοχή.

Και αυτό χρειάζεται στρατηγική σε βάθος χρόνου για να αντιμετωπιστεί, την οποία το ελληνικό πολιτικό σύστημα ποτέ δεν διέθετε και γι αυτό καταφεύγει σε ανούσιες και αδιάφορες επιμέρους διαπιστώσεις.