Για πολύ κόσμο η 4η Μαΐου ισοδυναμεί με δεύτερη… πρωτοχρονιά! Με μία ακόμη, πρώτη μέρα στο σχολείο. Ή, όπως η επιστροφή στη δουλειά, μετά από μία μακρά απουσία. Σαν ένα νέο ξεκίνημα σχέσης, όπου θα πρέπει να ανακαλύψεις ξανά τον άλλον και να βρεις τις ισορροπίες μαζί του. Και, μάλιστα, σε ένα άγνωστο περιβάλλον. Και δεν αναφέρομαι στις μάσκες. Μιλώ για το πλαίσιο που θα δημιουργήσει ο κορωνοϊός στις οικονομίες και τις κοινωνίες μας. Οι περισσότεροι ειδικοί μιλούν για πρωτοφανή κρίση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αρνείται να δώσει χρήματα, αλλά δίνει δανεικά, φροντίζοντας να μη γίνουν σε καμία περίπτωση αγύριστα. Και καλά κάνει, αν έτσι νομίζουν όσοι τη διοικούν πως μπορούν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους.
Απλά θα πρέπει και όσους αφορά η πολιτική τους, δηλαδή εμείς (μεταξύ άλλων προφανώς) να δουν τα δικά τους.
Κάθε πρωτοχρονιά, κάθε πρώτη μέρα στο σχολείο είναι ένα νέο ξεκίνημα. Συνήθως οι άνθρωποι δίνουν στους εαυτούς τους υποσχέσεις για το πως θα είναι και πως θα συμπεριφερθούν. Υποσχέσεις οι οποίες στις περισσότερες περιπτώσεις έχουν την ίδια κατάληξη με τη δήλωση «ξεκινώ δίαιτα από τη Δευτέρα». Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση η… δίαιτα φαίνεται να είναι δεδομένη. Είπαμε, υπάρχουν άλλοι που συνεχίζουν τις δουλειές τους όπως συνήθως. Οπότε, επαφίεται σε εμάς να δούμε τι θα κάνουμε για να μην καταλήξουμε σε λίγους μήνες να μιλάμε για ένα ακόμη αποτυχημένο ξεκίνημα. Βασικά μία πρώτη αλλαγή που θα ήθελα από το πολιτικό μας σύστημα είναι να κάνει περισσότερα από όσα λέει.
![](data:image/svg+xml;charset=utf-8,<svg height="1200" width="1800" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" version="1.1"/>)
Είναι γνωστή η «ασθένεια» της… πίεσης λόγου από την οποία πάσχουν πολλοί πολιτικοί και όχι μόνο. Αλλά, τα λόγια έχουν μικρή αξία. Δεν ισχύει το γνωστό «ο λόγος σου με χόρτασε». Γιατί το «σανό» δεν τρώγεται. Δε χορταίνει. Μπορεί να ικανοποιεί κάποια ένστικτα, συνήθως κατώτερα, αλλά μέχρις εκεί. Οι ψευδαισθήσεις διαλύονται σύντομα. Αν κάποιος διαφωνεί μπορεί να φέρει στο μυαλό του τα όσα έγιναν το 2015. Το πρώτο εξάμηνο είναι αρκετό και εξαιρετικά διδακτικό. Βέβαια, ο πρώτος που θα πρέπει να το επαναφέρει στη μνήμη του είναι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας.
Είναι νέος, είναι ωραίος, ο λαός του έχει δώσει μία δεύτερη ευκαιρία. Θα ήταν ατυχία για τη χώρα να την αφήσει να πάει χαμένη.
Γιατί το πολιτικό σύστημα για να λειτουργήσει σωστά δε χρειάζεται μονάχα πρωθυπουργό. Θέλει και αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θέλει και αρχηγούς μικρότερων κομμάτων. Θέλει και συνδικάτα, θέλει και εργοδοτικές οργανώσεις. Όλοι έχουν τον ρόλο τους. Φανταστείτε μία παρτίδα σκάκι όπου το κάθε πιόνι παίζει μόνο του, με βάση τις κινήσεις των υπολοίπων. Μόνο που θα πρέπει να λαμβάνει υπόψιν και τα συμφέροντα της «ομάδας» του. Δεν είναι κάτι πρωτοφανές. Έτσι γράφονται οι μεγάλες στιγμές των εθνών και των κοινωνιών. Σκεφτείτε το. Καλό ξεκίνημα λοιπόν.
