Iron Maiden: Τα τραγούδια που θα σε κάνουν να πεις “Up the Irons”

Iron Maiden: Όταν κάποιος σκέφτεται το Heavy Metal τότε το μυαλό του πάει γρήγορα στους Iron Maiden. Το συγκρότημα που ξεκίνησε από την Βρετανία και έγινε το μεγαλύτερο στον κόσμο. Πολλές φορες οι φίλοι των Βρετανών λένε ότι υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που τους αρέσουν οι Iron Maiden και αυτοί που δεν ακούνε Heavy Metal. Το ξεκίνημα του συγκροτήματος και η πρώτη μεγάλη επιτυχία έγινε στα δυο πρώτα άλμπουμ με τραγουδιστή τον Paul Di’Anno.

Οι δυο πρώτοι δίσκοι έχουν μέσα τραγούδια διαμάντια όπως το Phantom Of The Opera, Remember Tomorow και Killers, αλλά η εκτήναξη των Iron Maiden έγινε με τον μεγάλο Bruce Dickinson πίσω από το μικρόφωνο. Έχοντας ξεπεράσει τα 30 χρόνια καριέρας οι Iron Maiden συνεχίζουν ακάθεκτοι και δεν έχουν σκοπό να βγουν στη σύνταξη σύντομα.

Το σάιτ rockyourlife.gr διάλεξε τα καλύτερα τραγούδια από όλη την δισκογραφία των Iron Maiden και μας τα παρουσιάζει:

• Bayswater Ain’t A Bad Place To Be (Be Quick Or Be Dead, B-Side, 1992)

Ο Janick Gers συνοδεύει με ακουστική κιθάρα τον Bruce Dickinson, ο οποίος μιμείται για άλλη μια φορά τον Rod Smallwood, αλλά έχει λιγότερη πλάκα από το «Sheriff Of Huddersfield».

• Justice Of The Peace (Man On The Edge, B-Side, 1995)

Ήξερα ότι στο πλαίσιο αυτού του αφιερώματος θα χρειαζόταν να ξεθάψουμε και κομμάτια σαν αυτό και να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε γιατί έπρεπε ντε και καλά να κυκλοφορήσουν…

• More Tea Vicar (Rainmaker, B-side, 2003)

Ακόμα ένα «κωμικό» B-Side το οποίο ακούς μια φορά, ζορίζεσαι να γελάσεις με το αστείο και το ξεχνάς για πάντα.

• The Angel And The Gambler (Virtual XI, 1998)

H απάντηση για τη θέση που πήρε το χειρότερο κομμάτι που έγραψε ποτέ ο Steve Harris (εκτός B-Side) βρίσκεται στην καθ’ όλα αξιόπιστη βάση δεδομένων του setlist.fm. Μετά την ολοκλήρωση της Virtual XI tour δεν παίχτηκε ποτέ ξανά ζωντανά. Τυχαίο; Δε νομίζω.

• The Apparition (Fear Of The Dark, 1992)

Harris και Gers επιχειρούν να γράψουν ένα μικρό «Kashmir» και μοιραία αποτυγχάνουν να μεταφέρουν έστω και λίγο από τον εξωτισμό και την αισθαντικότητα του.

• The Unbeliever (The X-Factor, 1995)

Το… καταλληλότερο κλείσιμο για τον πιο βαρετό ίσως δίσκο που κυκλοφόρησαν ποτέ οι Iron Maiden. Ακόμα και αν τότε το είχαμε ανεχθεί στο πλαίσιο της προσπάθειας του πνιγμένου να πιαστεί από τα μαλλιά του, σήμερα δεν το σώζει τίποτα.

• Weekend Warrior (Fear Of The Dark, 1992)

Είναι ένα τραγούδι που ο Harris θα έγραφε σε μια όχι τόσο εμπνευσμένη ημέρα του 1979 και θα χρησιμοποιούσε με μισή καρδιά ως B-Side του «Sanctuary».

• I Live My Way (Man On The Edge, B-Side, 1995)

Από τα τραγούδια που βγήκαν από το συρτάρι για να βρουν τη θέση τους στην πίσω πλευρά ενός single. Το συγκεκριμένο πάντως αδικείται καθώς συνθετικά είναι καλύτερο από άλλα που βρήκαν θέση στο «X-Factor», αλλά καταβαραθρώνεται από την άθλια ερμηνεία του Blaze Bayley.

• Judgement Of Heaven (The X-Factor, 1995)

Ο Bayley δεν καταστρέφει κάποιο καλό τραγούδι -για αναμάσημα παλιών ιδεών μιλάμε- αλλά είναι θλιβερή η αδυναμία του να τραγουδήσει έστω μέτρια.

• Sheriff Of Huddersfield (Wasted Years, B-Side, 1986)

Δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε ποτέ να πάρουμε στα σοβαρά ένα κομμάτι που μιλάει για τον σερίφη (Rod Smallwood) μιας πόλης, την ύπαρξη της οποίας μάθαμε μερικά χρόνια αργότερα μέσα από το στοίχημα και στο οποίο ο Harris κλάνει και ρεύεται, ενώ ο Dickinson ξερνάει.

• Losfer Words (Big ‘Orra) (Powerslave, 1984)

Σίγουρα το πιο αδύναμο από τα instrumentals των Iron Maiden και ο μοναδικός λόγος που ως πιτσιρικάδες σηκώναμε τη βελόνα από το πικάπ όταν ακούγαμε το «Powerslave».

• Holy Smoke (No Prayer For The Dying, 1990)

Ηταν δεδομένο ότι η μετάβαση στη μετά «Seventh Son…» και ταυτόχρονα μετά την Adrian Smith εποχή, δεν θα ήταν εύκολη υπόθεση, όμως θυμάμαι σαν χθες την κρυάδα που έφαγα βλέποντας την πρεμιέρα του video clip στο Headbanger’s Ball. Εννοείται ότι ούτε το χαμόγελο της Vanessa Warwick μπορούσε να επαναφέρει το δικό μου.

• Fear Is The Key (Fear Of The Dark, 1992)

Αν θέλετε να ακούσετε ένα σπουδαίο τραγούδι των Iron Maiden με ανατολίτικο μοτίβο, βρείτε αυτό που είναι περίπου 140 θέσεις πιo πάνω. Το «Fear Is The Key» αγνοήστε το.

• The Legacy (A Matter Of Life And Death, 2006)

Χαμένο στη μετριότητα και φλυαρία που χαρακτηρίζει σχεδόν ολόκληρο το συγκεκριμένο album, το «The Legacy» δεν είναι τίποτα περισσότερο από το τραγούδι που περιμένεις να τελειώσει για ολοκληρωθεί ένας δίσκος που δεν θα έβγαινε και πολλές φορές από τη δισκοθήκη.

• Nodding Donkey Blues (Be Quick Or Be Dead, B-Side, 1992)

Κανένας δεν ενδιαφέρεται για τις blues ασκήσεις των Iron Maiden -μάλλον ούτε και οι ίδιοι- όμως ως oddity έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον.

• Isle Of Avalon (The Final Frontier, 2010)

Εντάξει, μπορεί να μην είναι τόσο κακό όσο δείχνει η θέση του αλλά δεν παύει να αποτελεί αναμασημένο φαγητό αφού σε σχεδόν κάθε σημείο του νομίζεις ότι το έχεις ξανακούσει.

• The Great Unknown (The Book Of Souls, 2015)

Θυμάστε εκείνους τους παράξενους που το 1982 αποκαλούσαν υποτιμητικά «air raid siren» τον Dickinson επειδή πίστευαν ότι φώναζε χωρίς λόγο αντί να τραγουδάει; Το «The Great Unknown» είναι το ένα τραγούδι που τους δικαιώνει.

• Pass The Jam (Wildest Dreams, B-Side, 2003)

Όταν αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το αφιέρωμα κατά βάθος ήξερα ότι θα ερχόμουν αντιμέτωπος με τραγούδια την ύπαρξη των οποίων αγνοούσα. Ανάμεσα σε αυτά και περιπτώσεις όπως αυτό που θα προτιμούσα να μην είχε χρειαστεί να το ακούσω ποτέ.

• Starblind (The Final Frontier, 2010)

Ένα τραγούδι που προσπαθεί να γεφυρώσει τις progressive τάσεις με τον πιο άμεσο ήχο των πρώτων χρόνων τους, αλλά τελικά δεν ισορροπεί και πέφτει στο κενό.

• Blood On The World’s Hands (The X-Factor, 1995)

Ναι, το παραδέχομαι, είχα κάνει πολλές προσπάθειες να πείσω τότε τον εαυτό μου ότι έβρισκα το συγκεκριμένο τραγούδι ενδιαφέρον σε σχέση με άλλα κομμάτια του δίσκου, αλλά νομίζω ότι τώρα δεν θα έπειθα ούτε τον ίδιο τον συνθέτη του.

• The Talisman (The Final Frontier, 2010)

Τα καλά λόγια αρχίζουν και τελειώνουν με το refrain. Κατά τα άλλα, η αναίτια πολυπλοκότητα του «The Talisman» εξηγεί γιατί το «The Final Frontier» είναι ένας δίσκος χωρίς πυξίδα.

• Lord Of Light (A Matter Of Life And Death, 2006)

Ακολουθεί τη μονοδιάστατη δομή ενός album γεμάτου με τραγούδια που ξεκινούν ήρεμα και εξελίσσονται σε αδιάφορες mid tempo συνθέσεις, συνεπώς δεν θα μπορούσε να είναι ψηλότερα. Το αξιοπρόσεκτο κόψιμο στη μέση με τα solos και τα χορωδιακά μέρη δεν σώζει την κατάσταση.

• Shadows Of The Valley (The Book Of Souls, 2015)

Στην αρχή θυμίζει επικίνδυνα το «Wasted Years» και αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που μένει στη μνήμη. Το υπόλοιπο «Shadows Of The Valley» το έχουμε ακούσει από τους Maiden σε καμιά πενηνταριά καλύτερες παραλλαγές.

• These Colours Don’t Run (A Matter Of Life And Death, 2006)

Θα μπορούσα να κάνω copy-paste ό,τι είπα λίγο πιο πριν για το «Lord Of Light», απλά το συγκεκριμένο είναι ένα κλικ λιγότερο βαρετό.

• Dance Of Death (Dance Of Death, 2003)

Να συμφωνήσουμε ότι είναι το «Fear Of The Dark» των φτωχών και να το κλείσουμε εδώ;

• Black Bart Blues (Can I Play With Madness?, B-Side, 1988)

Η δομή και ο ήχος του σε κάνουν να πιστεύεις ότι γράφτηκε ταυτόχρονα με το κομμάτι της πρώτης πλευράς του single, αλλά στην πορεία καταλαβαίνεις ότι απλά κάποιος ξέχασε ανοιχτά τα μικρόφωνα κατά το τζαμάρισμα.

• Gangland (The Number Of The Beast, 1982)

Εδώ και δεκαετίες οι οπαδοί των Maiden τσακώνονται για το αν το χειρότερο τραγούδι του «The Number Of The Beast» είναι το «Invaders» ή το «Gangland». Δεν υπάρχει δίλημμα, είναι το δεύτερο.

• Back In The Village (Powerslave, 1984)

Από τις κλασικές περιπτώσεις αδικημένων κομματιών. Το solo του νομίζεις ότι το ξανάκουσες δεκάδες φορές στο μέλλον από άλλους, όταν όμως είσαι στην ίδια πλευρά με το «Powerslave» και το «Rime…» τότε η βελόνα μοιραία περνάει βιαστικά από πάνω σου…

• Mother Russia (No Prayer For The Dying, 1990)

Φύκια για μεταξωτές κορδέλες σε αυτό το ψευδοέπος, το οποίο μουσικά και στιχουργικά αγγίζει με εντελώς επιδερμικό τρόπο τη Ρωσία και την ιστορία της.

• When Two Worlds Collide (Virtual XI, 1998)

Είναι τόσο βαρετό που σήμερα μπορείς να το ανεχθείς μόνο αν το αντιμετωπίσεις με μια αλληγορική διάθεση, αναλογιζόμενος ότι η σύγκρουση δύο διαφορετικών κόσμων (οι Maiden με και χωρίς τον Bayley) θα έφτανε σύντομα στο τέλος της.

• Fortunes Of War (The X-Factor, 1995)

Αν δεν βαριέστε τα 7λεπτα αδιάφορα τραγούδια τα οποία ξοδεύουν το χρόνο σε ανώφελες ασκήσεις στο μπάσο, τότε το «Fortunes Of War» είναι μια χαρά.

• The Thin Line Between Love And Hate (Brave New World, 2000)

Ο δεύτερος αδύναμος κρίκος του album. Η δυναμική ερμηνεία του Dickinson δεν ικανή να βγάλει το τραγούδι από τη μετριότητα, όμως αυτό που μένει στο τέλος είναι η επίγευση από την αποκατάσταση ενός μεγάλου λάθους.

• Lord Of The Flies (The X-Factor, 1995)

Άστοχη επιλογή για single από το «The X Factor» -φυσικά δεν υπήρχαν πολλές άξιες λόγου εναλλακτικές- και σαφής ένδειξη ότι όλα δεν είναι ρόδινα στη μετά Dickinson εποχή.

• Genghis Khan (Killers, 1981)

H μεγαλύτερη κακία που έχω ακούσει για την ατυχέστατη αυτή έμπνευση του Harris είναι ότι θα μπορούσε να αποτελέσει ένα πολύ καλό filler σε κάποιο από τα τελευταία albums των Running Wild. Δεν περιγράφω άλλο!

• Paschendale (Dance Of Death, 2003)

Ίσως του άξιζε να είναι ψηλότερα, αλλά κάπου μπουχτίσαμε με τα τραγούδια που μιλούν για τα ανδραγαθήματα των Βρετανών στρατιωτών.

• The Pilgrim (A Matter Of Life And Death, 2006)

Με ελαφρώς φολκλόρ διάθεση και εμπλουτισμένο με ανατολίτικες μελωδίες που υποστηρίζουν και το θέμα του, το «The Pilgrim» είναι από τα τραγούδια που καταφέρνουν να επιπλεύσουν σε μια θάλασσα μετριότητας.

• Burning Ambition (Running Free, B-Side, 1980)

Άγουρο τραγούδι, στο οποίο οι Maiden ακόμα διαμορφώνουν τον ήχο τους και δεν ξεφεύγουν από τις rock συμβάσεις των 70s.

• Hooks In You (No Prayer For The Dying, 1990)

Είναι τέτοια η ομοιότητά του με το «2 Minutes…» που η οποιαδήποτε συζήτηση για το λόγο ύπαρξης του τραγουδιού απλά σταματάει εδώ.

• Como Estais Amigo (Virtual XI, 1998)

Θα είχε πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν εξερευνούσε περισσότερο την ακουστική πλευρά του συγκροτήματος και δεν κατέληγε σε ένα τυπικά αδιάφορο τραγούδι της περιόδου του Bayley.

• Quest For Fire (Piece Of Mind, 1983)

Υπερβολικές και αχρείαστες τσιρίδες από τον Dickinson σε ένα από τα μετρημένα στα δάχτυλα κομμάτια των Maiden που το καλό σημείο είναι εκείνο που δεν τραγουδάει ο Bruce.

• The Prophecy (Seventh Son Of A Seventh Son, 1988)

Το πιο δύστροπο και ανέμπνευστο τραγούδι του «Seventh Son…» χάνεται ανάμεσα σε δύο αριστουργήματα που το ισοπεδώνουν.

• Invasion (Women In Uniform, B-Side, 1980)

Ηχογραφημένο στο περίφημο «Soundhouse Tapes» έναν χρόνο πριν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους αυτό το punk rock αποπαίδι του Harris βρήκε τελικά τη θέση του ως B-Side για να μας θυμίζει από πού ξεκίνησαν οι Iron Maiden.

• The Red And The Black (The Book Of Souls, 2015)

Οι Maiden δεν χρειάζονταν άλλο ένα τραγούδι γεμάτο γηπεδικά sing alongs, πόσο μάλλον μια 13λεπτη βαρεμάρα που ξεχειλώνει απλά για να προστεθούν ακόμα λίγα riffs.

• The Fallen Angel (Brave New World, 2000)

Οι Dickinson και Smith στην επιστροφή τους, φέρνουν μαζί και την αύρα των σπουδαίων προσωπικών albums του πρώτου. Το refrain του «Fallen Angel» καρφώνεται στο μυαλό σου και αποτελεί τρανό παράδειγμα του πόσο οι δυο τους έλειψαν από το συγκρότημα.

• Don’t Look To Τhe Eyes Of A Stranger (Virtual XI, 1998)

Ένα τραγούδι που έχει γραφτεί στον αυτόματο πιλότο. Ταιριάζει, όμως, περισσότερο στη φωνή του Bayley σε σύγκριση με τα περισσότερα εκείνης της περιόδου.

• The Man Of Sorrows (The Book Of Souls, 2015)

Μπορεί να μην έχει καμία σχέση με το ομότιτλο κομμάτι από το «Accident Of Birth» του Dickinson, όμως βγάζει και αυτό μια μελαγχολική blues διάθεση που του προσδίδει αμεσότητα και μια θέση ανάμεσα στις καλές στιγμές ενός αρκετά περίεργου δίσκου.

• From Here To Eternity (Fear Of The Dark, 1992)

Αμερικάνικου ύφους single, που ζηλεύει τη δόξα -και τη θέση στα charts- του «Bring Your Daughter… To The Slaughter», αλλά είναι λιγότερο διασκεδαστικό.

• 2 AM (The X-Factor, 1995)

Το γεγονός ότι εκτός από το μικρόφωνο ο Harris έδωσε στον Bayley και ένα ζευγάρι κλειδιά για να γράφει αργόσυρτα βασανιστήρια σαν και αυτό πραγματικά με ξεπερνάει. Ούτε στις δύο το πρωί ούτε στις δύο το μεσημέρι, ούτε ποτέ…

• El Dorado (The Final Frontier, 2010)

Η αμεσότητα του το κάνει να ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα σε ένα μπερδεμένο δίσκο, αλλά δεν ξεπερνά τη μετριότητα.

• Invaders (The Number Of The Beast, 1982)

«Καλησπέρα, με λένε Bruce και είμαι εδώ για να σας πάω πολύ ψηλά». Ο χαρισματικός τραγουδιστής από το Nottingham, άρτι αφιχθείς από τους Samson, μπορεί να μην συστήνεται με το καλύτερο δυνατό τραγούδι όμως είναι φανερό ότι το πράγμα παίρνει μια άλλη διάσταση!

• Face In The Sand (Dance Of Death, 2003)

Όχι κακό, όχι καλό. Μάλλον εξοργιστικό, επειδή δεν έχει ούτε μισή νότα που να σε κάνει να το θυμάσαι.

• Mother Of Mercy (The Final Frontier, 2010)

Με αρκετές αναφορές στη «Somewhere In Time» περίοδο διεκδικεί μια θέση ανάμεσα στις ανεκτές στιγμές του album, αλλά μέχρι εκεί.

• When The River Runs Deep (The Book Of Souls, 2015)

Ωραίο Prowler-ικό riff, ωραίο refrain, θα μπορούσε να είναι πολύ πιο πάνω αν καταλάβαιναν ότι μερικές φορές είναι καλό να σταματάς στα τέσσερα λεπτά.

• Virus (single, 1996)

Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια από τις ανεκτές στιγμές της εποχής Bayley, όμως έπρεπε να περάσουν 24 χρόνια και να ενσκήψει μια πανδημία για να ασχοληθούμε ξανά με το «Virus», το οποίο γνωρίζει μεγάλες πιένες αυτόν τον καιρό στις ψηφιακές πλατφόρμες.

• The Loneliness Of The Long Distance Runner (Somewhere In Time, 1986)

Αν ήταν instrumental θα ήταν σχεδόν ισάξιο του «Transylvania». To κατέστρεψαν με ένα κακό refrain και με φωνητικές μελωδίες που ακούγονται παράταιρες με το ύφος του τραγουδιού.

• Judgement Day (Man On The Edge, b-side, 1995)

Ναι, ΟΚ, ήξερα ότι θα υπήρχαν και κάτι τέτοια που θα έπρεπε να ακούσω για πρώτη φορά, αλλά κομμάτι με τον Blaze που να παίζει λίγο με τις νότες του «Be Quick Or Be Dead» και να έχει καταλήξει B-sider αγγίζει τα όρια του βασανιστηρίου.

• Wildest Dreams (Dance Of Death, 2003)

Ένα μάλλον τυπικό lead single των Maiden που, τουλάχιστον, δεν προδιαθέτει αρνητικά για το περιεχόμενο του album. Ωστόσο, το «Rainmaker» θα ήταν πολύ καλύτερη επιλογή.

• Out Of The Shadows (A Matter Of Life And Death, 2006)

Σε αντίθεση με ό,τι λέει ο τίτλος το κομμάτι δεν καταφέρνει σε κανένα σημείο να βγει από τη σκιά της απόλυτης αδιαφορίας που το χαρακτηρίζει.

• Public Enema Number One (No Prayer For The Dying, 1990)

Ξεχασμένο διαμάντι δεν είναι σε καμία περίπτωση. Όπως, όμως, και το album από το οποίο προέρχεται, αξίζει μια επανεκτίμηση.

• The Fugitive (Fear Of The Dark, 1992)

Ίσως ένα από τα λιγότερο Maiden κομμάτια που έχει γράψει ο Harris που ωστόσο χάρη στην ενορχήστρωσή του και την πανέξυπνη χρήση των πλήκτρων αποτελεί μια από τις ενδιαφέρουσες στιγμές του «Fear Of The Dark».

• The Aftermath (The X-Factor, 1995)

Αυτός ο mid tempo ογκόλιθος με τις ακουστικές πινελιές θα μπορούσε να είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια της εποχής του Bayley. Πόσο κρίμα που κάπου στη μέση αποφάσισαν αψυχολόγητα να αλλάξουν ταχύτητα και να το κάνουν άλλο τραγούδι.

• Run Silent Run Deep (No Prayer For The Dying, 1990)

Είναι αυτό το αρχοντικό, σχεδόν δραματουργικό ύφος με το οποίο τραγουδάει ο Dickinson και που σε συνδυασμό με το δυναμικό riff και τα όμορφα solos το κάνουν να λειτουργεί ως καλή παρένθεση σε έναν δίσκο που για πολλούς είναι ο χειρότερος με τον ίδιο πίσω από το μικρόφωνο.

• Look For The Truth (The X-Factor, 1995)

Στο ίδιο ύφος με το «The Aftermath», όχι τόσο εμπνευσμένο ως κεντρική ιδέα, τουλάχιστον όμως αποφεύγει το αχρείαστο ξεχείλωμα.

• The Man Who Would Be King (The Final Frontier, 2010)

Δέκα χρόνια μετά, ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς ακόμα αναζητά τον τρόπο να το πετύχει, μόνο που οι Maiden έχουν γράψει πολλά παρόμοια και, κυρίως, καλύτερα τραγούδια από αυτό.

• The Edge Of Darkness (The X-Factor, 1995)

Αντιγράφει άνοστα τη συνταγή του «Fear Of The Dark» και δεν εντυπωσιάζει. Τουλάχιστον είναι καλύτερο από άλλες παρόμοιες απόπειρες των Maiden να αντιγράψουν ξεδιάντροπα τον εαυτό τους.

• The Longest Day (A Matter Of Life And Death, 2006)

Δεν ξέρω πώς κατέληξε τόσο χαμηλά, αφού είναι από τα λίγα τραγούδια για τα οποία ο δίσκος αξίζει να συναντιέται πού και πού με τη βελόνα. Πολύ όμορφες εναλλαγές μεταξύ των κουπλέ και των refrains ενώ το βασικό riff είναι από τα πιο heavy που μας έχει δώσει o Harris στη σύγχρονη περίοδο των Maiden.

• Sun And Steel (Piece Of Mind, 1983)

Για οποιοδήποτε μικρομεσαίο τυπικό metal συγκρότημα των 80s θα ήταν αριστούργημα. Για τους Maiden της αυτοκρατορικής περιόδου είναι μάλλον αδιάφορο.

• Gates Of Tomorrow (Dance Of Death, 2003)

Ένα από τα πολλά τραγούδια που άκουσα μετά από δέκα και βάλε χρόνια για τις ανάγκες αυτού του αφιερώματος. Και γιατί να το ξανακούσω δηλαδή; Εδώ ούτε καν οι ίδιοι το έπαιξαν ποτέ ζωντανά. Κάποιος λόγος θα υπάρχει.

• The Nomad (Brave New World, 2000)

Αυτό το ατμοσφαιρικό 9λεπτο τραγούδι έχει αρώματα Μέσης Ανατολής, είναι όμως πιο κατατονικό σε σύγκριση με τα υπόλοιπα τραγούδια του υπέροχου δίσκου.

• Satellite 15… The Final Frontier (The Final Frontier, 2010)

Με όσο καλή διάθεση και αν το ακούς ξανά μετά από μια δεκαετία το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Μια φουτουριστική εισαγωγή η οποία προσπαθεί να δώσει το στίγμα αυτού που επιχειρούν να κάνουν εδώ οι Maiden δίνει τη σκυτάλη σε ένα από τα πιο μέτρια εναρκτήρια κομμάτια τους από την εποχή του «Invaders».

• Different World (A Matter Of Life And Death, 2006)

Ορμητικό single που θυμίζει Maiden παλαιάς κοπής και ακούγεται ευχάριστα, αν και μοιάζει παράταιρο με τα υπόλοιπα τραγούδια του «A Matter Of Life And Death»..

• Coming Home (The Final Frontier, 2010)

Το γεγονός ότι στη ζωντανή εκτέλεση κερδίζει αρκετούς πόντους, κάτι που είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε και εμείς από κοντά το καλοκαίρι του 2011 στο Sonisphere, δεν αρκεί για να το στείλει πιο ψηλά σε αυτήν τη λίστα.

• The Assassin (No Prayer For The Dying, 1990)

Η ατμόσφαιρα είναι υποχθόνια και ο Dickinson ερμηνεύει σαν να σου ψιθυρίζει στο αυτί τα τελευταία λόγια που θα ακούσεις πριν πεθάνεις. Έχει τα θεμέλια ενός σπουδαίου τραγουδιού και όμως ακούγεται λίγο βιαστικό και μισοτελειωμένο, όπως τα περισσότερα τραγούδια του συγκεκριμένου δίσκου.

• Lightning Strikes Twice (Virtual XI, 1998)

Ισχύει ό,τι ακριβώς θα διαβάσετε δυο θέσεις πιο πάνω. Η διαφορά τους είναι στο refrain που εδώ αγγίζει τα όρια του γελοίου.

• Age Of Innocence (Dance Of Death, 2003)

Το καλό είναι ότι σε μεγάλο βαθμό απομακρύνεται από τη μανιέρα των Maiden και προσανατολίζεται προς ένα πιο κλασικό rock ήχο. Το κακό είναι ότι δεν ξεπερνά τα όρια του απλά συμπαθούς.

• The Educated Fool (Virtual XI, 1998)

Πολύ θα θέλαμε μερικά από τα τραγούδια του album να ήταν instrumental ώστε να μπορούμε να τα ακούμε πιο συχνά. Όπως αυτό, για παράδειγμα.

• Bring Your Daughter …To The Slaughter (No Prayer For The Dying, 1990)

Χωρίς αμφιβολία είναι διασκεδαστικό, αλλά πάντα θα αισθανόμαστε μια ξινίλα επειδή από όλα τα singles τους αυτό έτυχε να γίνει το μοναδικό που πήγε στο νούμερο 1.

• The Mercenary (Brave New World, 2000)

Ακόμα και το πιο απαραίτητο και πειστικό comeback στην ιστορία του heavy metal έχει το αδύνατο σημείο του και στο «Brave New World» δεν είναι άλλο από αυτό. Αδιάφορο από την αρχή έως το τέλος, το κομμάτι που άντλησε την έμπνευσή του από το «Predator» θα έπρεπε στην καλύτερη περίπτωση να έχει μπει σε κάποιο B-Side.

• Prodigal Son (Killers, 1981)

Η γλυκιά ενορχήστρωση δεν πολυταιριάζει με τις αιχμηρές γωνίες του υπόλοιπου δίσκου και κάνει το «Prodigal Son» να μοιάζει με ηχητικό πισογύρισμα στην προηγούμενη δεκαετία την ώρα που οι Maiden είναι προσηλωμένοι στο μέλλον.

• The Duellists (Powerslave, 1984)

Αν στα κουπλέ δεν θύμιζε κλώνο του «Where Eagles Dare» θα ήταν σίγουρα αρκετές θέσεις πιο ψηλά. Σε κάθε περίπτωση πάντως είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα filler και αυτό το οφείλει κυρίως στις όμορφες δισολίες του.

• Speed Of Light (The Book Of Souls, 2015)

Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν είναι πραγματικά αξιομνημόνευτο, μοιάζει με ένεση αδρεναλίνης σε ένα πολύπλοκο και μακροσκελή δίσκο.

• Drifter (Killers, 1981)

Κάθε φορά που το ξεθάβω συνειδητοποιώ πόσο πάτησαν πάνω σε αυτό οι Tokyo Blade για να γράψουν το «If Heaven Is Hell». Το τελευταίο studio τραγούδι με τον Di’ Anno και ένα από αυτά της πρώτης περιόδου που ο Harris θα προτιμούσε σίγουρα να έχει κρατήσει για τον Bruce.

• Total Eclipse (Run To The Hills, B-Side, 1982)

Ένα από τα καλύτερα B-Sides των Maiden που, για να είμαστε ειλικρινείς, θα έπρεπε να προτιμηθεί από το «Gangland» και το «Invaders» και να συμπεριληφθεί στο «The Number Of The Beast».

• Can I Play With Madness? (Seventh Son Of A Seventh Son, 1988)

Η ατάκα «ρε, είσαι τρελός ρε;» που έγινε πρόσφατα viral θα ταίριαζε γάντι όταν αναρωτηθήκαμε με ποια λογική επιλέχθηκε αυτό ως πρώτο single. Την απάντηση έδωσαν τα charts στα οποία το τραγούδι σκαρφάλωσε με το καλημέρα. Πολύ μέλι (μέχρι και ο σταρ των Monty Pythons Graham Chapman επιστρατεύτηκε για να δώσει αίγλη στο βίντεο κλιπ), αλλά η τηγανίτα ήταν στο υπόλοιπο LP.

• Chains Of Misery (Fear Of The Dark, 1992)

Κλασικό metal τραγούδι, όχι απόλυτα στο παραδοσιακό στιλ των Maiden αλλά με μια αναζωογονητική αίσθηση «βρωμιάς» που λείπει από το καλογυαλισμένο «Fear Of The Dark».

• Die With Your Boots On (Piece Of Mind, 1983)

Ένα από τα αρκετά δυστυχώς κομμάτια που ανέδειξαν το «Piece of Mind» ως το λιγότερο καλό Maiden δίσκο της περιόδου μέχρι το «Live After Death». Και σε αντίθεση με όσα λέει ο τίτλος του, δεν υπάρχει τίποτα που να το βοηθήσει να πέσει… τιμητικά.

• If Eternity Should Fail (The Book Of Souls, 2015)

Γραμμένο εξ’ ολοκλήρου από τον Dickinson, επαναφέρει στη μνήμη τα τραγούδια του «The Chemical Wedding» και, ευτυχώς, μας απαλλάσσει από τα συχνά εκνευριστικά bass intros του Harris που χαρακτηρίζουν κάμποσα 8λεπτα τραγούδια των Maiden.

• To Tame A Land (Piece Of Mind, 1983)

Τελευταίο και καταϊδρωμένο σε ένα album που πασχίζει να βρει τη θέση του ως διάδοχος του κτήνους, το «To Tame A Land» απλά περνάει αλλά δεν ακουμπάει. Χίλιες φορές να το ακούω από τους Dream Theater…

• The Reincarnation Of Benjamin Breeg (A Matter Of Life And Death, 2006)

Οι εφιάλτες του μυστηριώδους κυρίου Breeg αποτυπώνονται ικανοποιητικά στα βαριά riffs του Dave Murray και στη θεατρική ερμηνεία του Dickinson.

• New Frontier (Dance Of Death, 2003)

Η πρώτη και μοναδική φορά που βλέπουμε το όνομα του Nicko McBrain στα songwriting credits. Αρκετά κοντά στην «Piece Of Mind» εποχή το κομμάτι πατάει πολύ καλά στις βάσεις που έβαλε ο συμπαθέστατος drummer και δικαιολογημένα κερδίζει μια θέση στις καλές στιγμές του δίσκου.

• Twilight Zone (single, 1981)

Δεν πατάει πολύ σταθερά στα πόδια του, καθώς ισορροπεί ανάμεσα στον γήινο ήχο της εποχής του Di’ Anno που πήγαινε προς το τέλος της και στις πιο μεγαλεπήβολες ιδέες που θα έρχονταν με τον Dickinson. Είναι, πάντως, ένα πολύ ενδιαφέρον snapshot των Maiden σε αυτό το σταυροδρόμι.

• Childhood’s End (Fear Of The Dark, 1992)

Σε ένα άνισο δίσκο, με λίγες σπουδαίες στιγμές και κάποια από τα χειρότερα τραγούδια που έγραψαν οι Maiden, το Childhood’s End μπορεί να είναι ικανοποιημένο με τη χρυσή μετριότητα του.

• Alexander The Great (Somewhere In Time, 1986)

Μπορείτε να πέσετε να με φάτε αλλά ανήκω σε εκείνους που δεν κατάλαβαν ποτέ γιατί έχουμε φαγωθεί να το ακούσουμε ζωντανά. Αν υπάρχει ένα κομμάτι στη δισκογραφία των Maiden που διεκδικεί τον τίτλο της χρυσής μετριότητας είναι σίγουρα αυτό, ενώ αν είχε διαφορετικούς στίχους το πιθανότερο είναι ότι δεν θα ασχολούνταν κανείς.

• Ghost Of The Navigator (Brave New World, 2000)

Ξέρω πολύ κόσμο που το λατρεύει, αλλά προσωπικά το θεωρώ έναν από τους αδύναμους κρίκους σε ένα κατά τα άλλα εξαιρετικό album, καθώς το πιασάρικο refrain του και οι χαρακτηριστικές δισολίες των Maiden δεν φτάνουν για να σώσουν την κατάσταση.

• The Alchemist (The Final Frontier, 2010)

Στο υποτιθέμενα φουτουριστικό περιβάλλον του «The Final Frontier», το «The Alchemist» είναι ένα καλοδεχούμενο throwback που παραπέμπει στα παλιά καλά 80s.

• Brighter Than A Thousand Suns (A Matter Of Life And Death, 2006)

Η ουσία του συγκεκριμένου τραγουδιού κρύβεται περισσότερο στους στίχους, καθώς αναφέρεται στο περίφημο Manhattan Project και την κατασκευή της ατομικής βόμβας, παρά στη μουσική του.

• Fates Warning (No Prayer For The Dying, 1990)

Εξαιρετικό refrain, σε ένα από τα καλά αλλά αδίκως ξεχασμένα τραγούδια του «No Prayer For The Dying».

• Blood Brothers (Brave New World, 2000)

Έντονα φορτισμένο, το τραγούδι που έγραψε ο Harris μετά τον θάνατο του πατέρα του έγινε γρήγορα και δικαιολογημένα ένα από τα αγαπημένα του κοινού και αποτέλεσε για καιρό συναυλιακό must, κάτι που είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε αρκετές φορές και εδώ.

• Man On The Edge (The X-Factor, 1995)

Μπορούμε να μιλήσουμε για χίλια πράγματα που πήγαν λάθος στην παρένθεση του Blaze Bayley, αλλά το πρώτο τραγούδι που ακούσαμε άφηνε υποσχέσεις για καλές μέρες.

• The Book Of Souls (The Book Of Souls, 2015)

Εμπνευσμένο από τον πολιτισμό των Maya λειτουργεί όπως ακριβώς το «Powerslave» στον ομότιτλο δίσκο. Αν και δεν υπάρχει λόγος να μπούμε σε συγκρίσεις, το αργόσυρτο τέμπο του αποτελεί ιδανικό soundtrack για την ιστορία που πραγματεύεται το τραγούδι.

• Dream Of Mirrors (Brave New World, 2000)

Ένα κατά βάση τυπικά συμπαθητικό Maiden τραγούδι μετατρέπεται, κάπου στο πεντάλεπτο, σε ατμομηχανή που τρέχει με full steam χωρίς να εκτροχιάζεται.

• Journeyman (Dance Of Death, 2003)

Κάποιοι σκληροπυρηνικοί ξίνισαν με τα έγχορδα και τον ακουστικό ήχο, αγνοώντας ότι, πολύ έξυπνα, οι Maiden μετέτρεψαν μια όχι ιδιαίτερα αξιομνημόνευτη ιδέα σε ένα τραγούδι που αξίζει να ακούσουμε και να συζητήσουμε.

• Flash Of The Blade (Powerslave, 1980)

Με ένα κοφτερό εισαγωγικό riff, που στοιχειώνει ακόμα τα όνειρα της Jennifer Connely στο «Phenomena» του Ντάριο Αρτζέντο, refrain που «ξυρίζει» και ένα solo σήμα κατατεθέν, αποτελεί ξεκάθαρα ένα από τα πιο αδικημένα τραγούδια τους.

• Tears Of A Clown (The Book Of Souls, 2015)

Είναι αξιέπαινη η προσπάθεια των Maiden να βγουν για λίγο από το καβούκι τους, να χαμηλώσουν την ένταση και να καταπιαστούν με ένα καθημερινό θέμα όπως είναι η κατάθλιψη. Απλά, δεν είναι απόλυτα πειστική.

• Still Life (Piece Of Mind, 1983)

Στην προσπάθειά τους να πιάσουν τον παλμό της άλλης πλευράς του Ατλαντικού όπου το επικό US power γνωρίζει μεγάλες πιένες είχαν σίγουρα πολύ καλύτερες ιδέες από αυτήν εδώ.

• Charlotte The Harlot (Iron Maiden, 1980)

Ας ξεκαθαρίσουμε ότι στις μέρες μας η ακρόαση του «Charlotte The Harlot» είναι λίγο άβολη. Πέρα από αυτό η ανώριμη γοητεία του συγκροτήματος που περπάτησε στα σκοτεινά σοκάκια του East End παραμένει αναλλοίωτη.

• Futureal (Virtual XI, 1998)

Μαζί με το «Τhe Clansman» αποτελούν τους μοναδικούς λόγους που το «Virtual XI» βρίσκεται ακόμα στη δισκοθήκη μου και όχι -στην καλύτερη περίπτωση- σε κάποιο πάγκο με μεταχειρισμένους δίσκους.

• Only The Good Die Young (Seventh Son Of A Seventh Son, 1988)

Ιδανικό φινάλε για το θρίαμβο του «Seventh Son…». Βρίσκεται εδώ μόνο επειδή ο πήχης σε αυτόν τον δίσκο είναι σε δυσθεώρητα ύψη.

• For The Greater Good Of God (A Matter Of Life And Death, 2006)

Λένε ότι ακόμα και ένας κατά γενική ομολογία αδιάφορος δίσκος έχει πάντα κάτι να σου αφήσει. Αναμφίβολα ό,τι πιο Maidenικό υπάρχει εκεί μέσα και δεν είναι τυχαίο ότι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι στις περιοδείες τους από τότε μέχρι και σήμερα.

• Heaven Can Wait (Somewhere In Time, 1986)

Κερδίζει πολλούς πόντους λόγω του γηπεδικού sing along, του road crew στη σκηνή και γενικότερα της ατμόσφαιρας που δημιουργεί στα live. Τους έχετε δει τους Maiden, ξέρετε πως είναι.

• Wasting Love (Fear Of The Dark, 1992)

Έπρεπε να περάσουν 9 albums για να συναντήσουμε τη λέξη love σε τίτλο τραγουδιού των Maiden και όσο κι αν ακούγεται περίεργο η συγκεκριμένη μπαλάντα είναι από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές ενός γενικά μέτριου δίσκου.

• No Prayer For The Dying (No Prayer For The Dying, 1990)

Αυτό είναι το καλύτερο τραγούδι του δίσκου από αυτά που δεν θυμόμαστε ιδιαίτερα. Ξεχωρίζει για τα soulful φωνητικά του Dickinson και το εντυπωσιακό ξέσπασμα μετά τη δεύτερη στροφή.

• Reach Out (Stranger In A Strange Land, B-Side, 1986)

Ο Bruce κάνει στην άκρη, ο Adrian Smith αναλαμβάνει τα φωνητικά και το αποτέλεσμα είναι ένα άκρως ευχάριστο τραγούδι -με ξεκάθαρες αναφορές στο «Wasted Years»- που κανείς δεν κατάλαβε γιατί κατέληξε ως B-Side.

• Death Or Glory (The Book Of Souls, 2015)

Το θεματικό prequel του «Aces High» είναι ένα τραγούδι σφιχτοδεμένο, to the point και χωρίς τις φλυαρίες που αρκετές φορές εκτροχιάζουν το υλικό των τελευταίων δίσκων τους.

• The Sign Of The Cross (The X-Factor, 1995)

H ζωντανή εκτέλεση του τραγουδιού με τον Dickinson στα φωνητικά δίνει στο κομμάτι την προσωπικότητα που του λείπει όταν το ακούς με τον Blaze Bayley. Το «Sign Of The Cross» αποτελεί την μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο Harris είχε και τότε εξαιρετικές ιδέες, όχι όμως και τον άνθρωπο που θα μπορούσε να τις υποστηρίξει.

• Innocent Exile (Killers, 1981)

To «Killers» έχει πολλά καλύτερα τραγούδια, ωστόσο δεν πρέπει να αγνοήσουμε το πόσο αποτελεσματικά γεφυρώνονται εδώ οι επιρροές από το hard rock των 70s με τον κλασικό ήχο που δημιούργησαν οι Maiden.

• 2 Minutes To Midnight (Powerslave, 1984)

Όσο κλασικό και αν θεωρείται, όσο και αν το riff του αποτελεί σημείο αναφοράς, πρόκειται ίσως για το λιγότερο ενδιαφέρον συνθετικά κομμάτι από τη χρυσή τετράδα του «Powerslave» και από εκείνα που εξακολουθούν, άγνωστο γιατί, να μην κουνιούνται από τα setlist της μπάντας.

• No More Lies (Dance Of Death, 2003)

Δεν είναι μία από τις πιο ιδιοφυείς συνθέσεις τους, αλλά από τη στιγμή που πατάει τέρμα το γκάζι κερδίζει καρδιές και εντυπώσεις, χάρη και στα κινηματογραφικά keyboards στο background.

• Be Quick Or Be Dead (Fear Of The Dark, 1992)

Είναι τόσο καταιγιστικός ο ρυθμός του που θαρρείς ότι θέλουν να ζητήσουν συγνώμη για το κακό που προκάλεσαν με το «No Prayer For The Dying». Βέβαια, όταν κυκλοφόρησε κάποιοι από τον ενθουσιασμό τους μιλούσαν για ένα νέο «Aces High» αλλά ευτυχώς προσγειώθηκαν γρήγορα!

• Strange World (Iron Maiden, 1980)

Αν κάποιος αναζητεί επιχείρημα για να υποστηρίξει ότι ο Di’ Anno είναι καλύτερος τραγουδιστής από τον Dickinson, θα το βρει στο «Strange World», στο οποίο δείχνει ένα απροσδόκητο ερμηνευτικό εύρος.

• Tailgunner (No Prayer For The Dying, 1990)

H αποχώρηση του Adrian Smith έχει προκαλέσει σοκ και η περιέργεια για τον διάδοχο του «Seventh Son…» μεγάλη. Το «Tailgunner» βάζει στην αρχή την καρδιά στη θέση της όμως στην πορεία αποδεικνύεται ένα από τα ελάχιστα κομμάτια που σώζονται από το ναυάγιο του «No Prayer For The Dying».

• Run To The Hills (The Number Of The Beast, 1982)

Ένας παλιός συντάκτης του Ποπ και Ροκ είχε γράψει κάποτε ότι αυτό που έκανε τους Maiden να ξεχωρίσουν από τα υπόλοιπα metal γκρουπ της γενιάς τους ήταν ότι πολλά τραγούδια τους είχαν έναν εξαιρετικό pop τρόπο σκέψης. Ακούς το «Run To The Hills» και συνειδητοποιείς ότι είχε δίκιο.

• Judas Be My Guide (Fear Of The Dark, 1992)

Το μπάσιμο του Bruce μετά την πανέξυπνη κιθαριστική εισαγωγή και το επιβλητικό χορωδιακό refrain του το καθιστούν πιθανότατα μια από τις καλύτερες στιγμή του «Fear Of The Dark» που σίγουρα άξιζε καλύτερης αντιμετώπισης ακόμα ίσως και από το ομώνυμο.

• Fear Of The Dark (Fear Of The Dark, 1992)

Θεωρείται σούπερ κλασικό, δεν λείπει από κανένα live και κάθε φορά προκαλεί ομαδικό παραλήρημα. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν είναι τόσο καλό για να βρίσκεται αιώνια στα πέντε έξι αμετακίνητα κομμάτια του setlist. Για όλα φταίνε οι Φινλανδοί fans των Maiden, τους οποίους όλοι προσπαθούν να ξεπεράσουν από το 1993 και μετά.

• Brave New World (Brave New World, 2000)

Αν υπάρχει κάτι για το οποίο η παρέα του Steve Harris έχει κάθε λόγο να υπερηφανεύεται είναι ότι με την επιστροφή στην κανονικότητα έγραψαν τραγούδια που έγιναν γρήγορα fan favorites και το ομώνυμο κομμάτι της θριαμβευτικής επιστροφής είναι ένα από αυτά.

• Sea Of Madness (Somewhere In Time, 1986)

Αν και είναι στριμωγμένο ανάμεσα σε δύο crowd pleasers, δεν δυσκολεύεται να υψώσει ανάστημα χάρη στην μυστηριακή και ομιχλώδη ατμόσφαιρα του.

• Rainmaker (Dance Of Death, 2003)

Ίσως η πιο πιασάρικη στιγμή του «Dance Of Death» που βγάζει μια σχεδόν pop διάθεση. Από τα τραγούδια που σου καρφώνονται αμέσως και αποτελούν ακόμα και σήμερα αφορμή για να ανατρέξεις στο 13ο album των Maiden.

• The Wicker Man (Brave New World, 2000)

Μετά το μούδιασμα που ζήσαμε στα χρόνια του Bayley, ήρθε η επιστροφή του Dickinson με αυτό το πρώτο single από το «Brave New World». Δεν μπορούσαμε να ζητήσουμε κάτι καλύτερο.

• Empire Of The Clouds (The Book Of Souls, 2015)

Αυτό το κάτι πραγματικά μεγάλο που περίμενε αρκετό καιρό ο κόσμος από τους Maiden επιτέλους ήρθε. Η ερμηνεία του Dickinson είναι καθηλωτική και αν το κομμάτι δεν ήταν κάπως φλύαρο πιθανότατα να βρισκόταν πιο ψηλά.

• Montsegur (Dance Of Death, 2003)

Μια συνταρακτική και γεμάτη πάθος επίθεση σε βάρος της οργανωμένης Εκκλησίας, με ιστορικό φόντο τις σφαγές των Καθαρών που έγιναν τον 13ο αιώνα. Το «Montsegur» στέκεται επάξια κοντά στα μεγάλα αριστουργήματα των Maiden.

• Déjà Vu (Somewhere In Time, 1986)

Πολλά κομμάτια από το «Somewhere in Time» μαζεύτηκαν ξαφνικά μέσα σε λίγα… τετραγωνικά, με το «Déjà Vu» να αποτελεί ένα ακόμα βασικό κομμάτι ενός παρεξηγημένου -όταν κυκλοφόρησε- δίσκου. Harris και Murray σπάνια συνεργάζονται στο συνθετικό κομμάτι, όμως το αποτέλεσμα δικαιώνει όσους πιστεύουν ότι θα έπρεπε να το κάνουν συχνότερα.

• Murders In The Rue Morgue (Killers, 1981)

Σε αυτή την ελεύθερη απόδοση του διηγήματος του Edgar Allan Poe, ο πρωταγωνιστής φεύγει κυνηγημένος από τη σκηνή ενός εγκλήματος που δεν διέπραξε. Οι Maiden μπαίνουν στα βάθη του ταραγμένου μυαλού του και μεταφέρουν ιδανικά τον φόβο για την καταδίωξη και την παράνοια του.

• Remember Tomorrow (Iron Maiden, 1980)

Είναι τέτοιο το προσωπικό μου κόλλημα με το συγκεκριμένο τραγούδι και τα φρενήρη ανεβοκατεβάσματα του ρυθμού που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν απαίτησα να μπει πιο ψηλά σε αυτή τη λίστα.

• The Clansman (Virtual XI, 1998)

Είναι κατά γενική ομολογία η σημαντικότερη -ίσως και η μόνη σημαντική- κληρονομιά της εποχής του Bayley και παραμένει σταθερά μέρος των συναυλιών τους. Φυσικά, ο Dickinson το τραγουδάει καλύτερα.

• Flight Of Icarus (Piece Of Mind, 1983)

Ο σχεδόν αφηγηματικός τρόπος που ο Dickinson διηγείται την μοιραία πτήση του Ίκαρου είναι αυτή που απογειώνει το τραγούδι, το οποίο ο Harris δεν πολυγούσταρε να παίζει ζωντανά, με αποτέλεσμα να μείνει για πολλά χρόνια εκτός setlist. Ευτυχώς για εμάς, το ξεπέρασε…

• Where Eagles Dare (Piece Of Mind, 1983)

Ο Nicko McBrain συστήνεται με πολεμικούς κανονιοβολισμούς που πιάνουν τον ακροατή από το λαιμό και ταιριάζουν γάντι με το θέμα του τραγουδιού.

• Caught Somewhere In Time (Somewhere In Time, 1986)

Ακόμα και σήμερα εκνευρίζομαι όσο σκέφτομαι ότι υπάρχει κόσμος που στράβωσε με τη διάθεση των Maiden να εκσυγχρονίσουν τον ήχο τους. Το ομότιτλο τραγούδι σηματοδοτεί αυτήν τη μετάβαση αλλά ταυτόχρονα κλείνει το μάτι στο πρόσφατο παρελθόν που τους είχε μόλις χρίσει αδιαμφισβήτητους βασιλιάδες.

• Another Life (Killers, 1981)

Μη σας ξεγελάσει το μικρό rock n roll θέμα στην αρχή, εδώ έχουμε να κάνουμε με ολοζώντανο NWOBHM, όπως το έπαιζαν τα ανερχόμενα λονδρέζικα συγκροτήματα σε μικρά clubs.

• Stranger In A Strange Land (Somewhere In Time, 1986)

Όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό πρόκειται για ένα ορόσημο για την πορεία των Βρετανών, καθώς το συγκεκριμένο τραγούδι αποτέλεσε οδηγό για τους πειραματισμούς που θα ακολουθούσαν. Ίσως η καλύτερη συνθετικά στιγμή του Adrian Smith.

• Out Of The Silent Planet (Brave New World, 2000)

Όλα όσα ευχόμασταν να ακούσουμε στον πρώτο δίσκο της επανόδου του Dickinson βρίσκονται σε αυτό το σπουδαίο τραγούδι. Έχει το πάθος και την ενέργεια πρωτοεμφανιζόμενου συγκροτήματος και δείχνει την πείνα τους να μείνουν στην κορυφή, έχει σπουδαίες μελωδίες και ένα ουράνιο refrain. Όλα βρίσκονται ξανά στη θέση τους.

• Where The Wild Wind Blows (The Final Frontier, 2010)

Το «The Final Frontier» θα ήταν κλασική περίπτωση δίσκου που πέρασε και να δεν ακούμπησε, όμως ο τρόπος με τον οποίο κλείνει είναι πραγματικά εντυπωσιακός, με τον Steve Harris να μας χαρίζει μια από τις πιο σπαρακτικές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας των Maiden.

• Afraid To Shoot Strangers (Fear Of The Dark, 1992)

Δεν προσφέρεται ιδιαίτερα για «κερκίδα» αλλά οι μελωδίες του είναι εξαίσιες και μεταφέρει άψογα τις ψυχολογικές μεταπτώσεις του «απρόθυμου στρατιώτη». Με άλλα λόγια, αυτό είναι το πραγματικό classic του «Fear Of The Dark».

• 22, Acacia Avenue (The Number Of The Beast, 1982)

Αιχμηρό στιχουργικά και κυρίως συνθετικά, με κοφτερές κιθάρες, το… sequel του «Charlotte The Harlot» θα μπορούσε να αποτελέσει το ιδανικό soundtrack για το timelapse μιας διαδρομής στα σκοτεινά μονοπάτια και τις αθέατες πλευρές του πληρωμένου έρωτα.

• Purgatory (Killers, 1981)

Αυτός ο σχεδόν speed metal τυφώνας –που δείχνει ότι κάτι πήραν από την ενέργεια του punk- στέκεται περήφανος ανάμεσα στα πιο δημοφιλή αριστουργήματα τους και εντυπωσιάζει ακόμα περισσότερο χάρη στο «please take me away» μέρος του, όπου αναδεικνύεται ένα καταπληκτικό, μελωδικό και πιο pop αισθητήριο στον οποίο δεν επένδυσαν ιδιαίτερα.

• Moonchild (Seventh Son Of A Seventh Son, 1988)

Θυμάστε τότε που μια αρμαθιά πυροτεχνήματα έσκασαν μπροστά στη μάπα μας στην παρθενική εμφάνιση των Maiden στην Ελλάδα; Αυτό και μόνο φτάνει για να βρεθεί το Moonchild λίγο πιο ψηλά ίσως από όσο αξίζει σε αυτήν τη λίστα.

• The Idles Of March/Wrathchild (Killers, 1981)

Το riff οδοστρωτήρας του Harris έχει τον καλύτερο ήχο που βγήκε ποτέ από το μπάσο του. Και είναι η απλά η εισαγωγή ενός αλήτικου classic που δεν γερνάει όσο χρόνια κι αν περάσουν.

• The Prisoner (The Number Of The Beast, 1982)

Με διάχυτες NWOBHM αναφορές, έντονη επικολυρική διάθεση και αφηνιασμένο drumming από τον Clive Burr στο κύκνειο άσμα του, το «The Prisoner» είναι ίσως το κομμάτι του album που ισορροπεί περισσότερο από κάθε άλλο ανάμεσα στο χτες και στο αύριο του συγκροτήματος.

• Transylvania (Iron Maiden, 1980)

Σύμφωνα με τον αστικό μύθο, οι στίχοι του Transylvania χάθηκαν στο δρόμο για το studio, όμως αποδείχτηκε περίτρανα ότι ήταν περιττά. Ένα instrumental διαμάντι σε μια εποχή που ελάχιστοι τολμούσαν κάτι τέτοιο.

• The Evil That Men Do (Seventh Son Of A Seventh Son, 1988)

Ένα από τα πολύ σπουδαία singles των Maiden, πατάει με το ένα πόδι στον ήχο για τα mainstream ακροατήρια και ταυτόχρονα έχει μια σκοτεινή καρδιά που το κάνει ακαταμάχητο.

• Running Free (Iron Maiden, 1980)

Η «us against the world» νοοτροπία, η ξεροκεφαλιά και η αποφασιστικότητα ότι τα πράγματα θα γίνουν όπως θέλουν αυτοί ήταν το καύσιμο των Maiden στην αρχή της καριέρας τους. Το «Running Free» είναι ο ύμνος για αυτό ακριβώς το πράγμα.

• The Clairvoyant (Seventh Son Of A Seventh Son, 1988)

Πέντε τραγούδια μετά το «Infinite Dreams» έρχεται μια ακόμα πιο progressive, για τα δεδομένα τους πάντα, στιγμή των Iron Maiden. Το εισαγωγικό μπάσο του Harris καθιστά το «Clairvoyant» αναγνωρίσιμο από την πρώτη νότα, ενώ η μελωδία στην κιθαριστική γέφυρα που οδηγεί στο refrain είναι από τις πιο όμορφες στιγμές του δίσκου και όχι μόνο.

• Iron Maiden (Iron Maiden, 1980)

Αυτό το τραγούδι ΕΙΝΑΙ οι Maiden και, όσο κι αν είναι προβλέψιμο μετά από 40 χρόνια, πάντα θα το περιμένουμε στις συναυλίες για να αποθεώσουμε τον μεγαλοπρεπή Eddie και τους δημιουργούς του.

• Powerslave (Powerslave, 1984)

Οι Maiden ετοιμάζονται να στρογγυλοκαθίσουν στον θρόνο τους αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να τραγουδήσουν για τον αλαζόνα βασιλιά που στις τελευταίες του στιγμές συνειδητοποιεί ότι ετοιμάζεται να υποκύψει στη δύναμη του θανάτου. Φαραωνική ερμηνεία από τον Dickinson και συγκλονιστικό σόλο από τον Murray.

• Children Of The Damned (The Number Of The Beast, 1982)

Στην παρέλαση των αιώνιων classics του τρίτου δίσκου τους, το «Children Of The Damned» δεν επισκιάζεται από κανένα, άσχετα αν δεν έχει προτεραιότητα στις συναυλίες τους.

• Prowler (Iron Maiden, 1980)

Αν υπάρχουν πέντε τραγούδια που πρέπει να βάλεις σε κάποιον για να του εξηγήσεις τι εστί NWOBHM τότε το «Prowler» είναι σίγουρα ένα από αυτά. Mια μέρα σαν κι αυτή λοιπόν πριν από 40 χρόνια οι πρώτες νότες του τραγουδιού ακούστηκαν, οι Iron Maiden συστήθηκαν και από εκεί και μετά τίποτα δεν θα ήταν ίδιο.

Wasted Years (Somewhere In Time, 1986)

Κοιτάζοντας πίσω στο 1986 θυμάμαι πολλά ξινισμένα μούτρα ως αντίδραση στο άκουσμα του κιθαριστικού θέματος αλλά και του υπερβολικά μελωδικού για τους σκληροπυρηνικούς fans refrain. Ξυδάκι κύριοι!

• Aces High (Powerslave, 1984)

Πάντα θα προκαλεί ανατριχίλες, ιδίως όταν συνοδεύεται από την ιστορική ομιλία του Churchill. Αν το «Aces High» είχε γραφτεί το 1940, η Μάχη της Αγγλίας θα τελείωνε πριν καν αρχίσει.

• Infinite Dreams (Seventh Son Of A Seventh Son, 1988)

Αν κάποιος σου ζητήσει να του εξηγήσεις γιατί οι Murray/Smith είναι από πιο καλά αλληλοσυμπληρούμενα κιθαριστικά δίδυμα του heavy metal του βάζεις απλά να ακούσει το τρίλεπτο από το 02:30 έως το 05:30, στην πιο progressive στιγμή των Maiden μέχρι την επόμενη, η οποία μάλιστα θα ερχόταν πολύ σύντομα.

• Sanctuary (single, 1980)

Τι γίνεται όταν συναντηθεί ένα συγκρότημα που πατάει στο hard rock των 70s με έναν τραγουδιστή που αν είχε γεννηθεί 100 χρόνια νωρίτερα θα ήταν ήρωας μυθιστορήματος του Dickens; Προκύπτει ένα τραγούδι με θανατηφόρα δόση street attitude που δεν χάνει την επίδραση της όσα χρόνια κι αν περάσουν.

• Τhe Trooper (Piece Of Mind, 1983)

Το riff που ακόμα και σήμερα, εξακολουθεί να προκαλεί τον μεγαλύτερο ίσως ενθουσιασμό όταν ακούγεται ζωντανά. Ίσως το πιο αναγνωρίσιμο τραγούδι των Maiden και με ένα από τα πιο ιδιαίτερα sing along refrains στη μουσική γενικότερα.

• Killers (Killers, 1981)

Κακόψυχο μέχρι το τελευταίο κύτταρο, σου δίνει ξεκάθαρα να καταλάβεις πως αισθάνεται ο δυστυχής που αργοπεθαίνει από το τσεκούρι του Eddie.

• The Number Of The Beast (The Number Of The Beast, 1982)

Για τον μέσο οπαδό αποτελεί την κορυφαία στιγμή τους, αλλά στην τελική τα πάντα είναι θέμα γούστου. Αναμφίβολα πρόκειται για ορόσημο αλλά «δυστυχώς» για αυτό, επρόκειτο στην πορεία να γραφτούν (έστω και λίγα) καλύτερα τραγούδια από αυτό.

• Revelations (Piece Of Mind, 1983)

Με το πιο φιλόδοξο και εντυπωσιακό τραγούδι του δίσκου, οι Maiden αποδεικνύουν και στους τελευταίους αμφισβητίες ότι είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα πολύ καλό τυπικό metal συγκρότημα. Το εύρος της συνθετικής παλέτας τους και οι φωτοσκιάσεις του ήχου βάζουν με άνεση το «Revelations» ανάμεσα στα κορυφαία τραγούδια τους.

• Phantom Of The Opera (Iron Maiden, 1980)

Το μοναδικό επικό tune μέσα από το ντεμπούτο των Maiden καθιστούσε σαφές ότι ο Harris επιθυμούσε κάτι διαφορετικό για το δημιούργημά του, κάτι που σύντομα θα αποστασιοποιούνταν από το punk παρελθόν και το NWOBHM παρόν της βρετανικής σκηνής.

• Hallowed Be Thy Name (The Number Of The Beast, 1982)

Με αυτό το αριστούργημα, αγγίζουν την τελειότητα του ήχου που δημιούργησαν οι ίδιοι και αντέγραψαν χιλιάδες άλλοι τα επόμενα χρόνια. Και οι ίδιοι οι Maiden έγραψαν αργότερα άλλες εκδοχές του «Hallowed Be Thy Name» αλλά δεν ήταν το ίδιο.

• Seventh Son Of A Seventh Son (Seventh Son Of A Seventh Son, 1988)

Με το εναρκτήριο riff να σε κολλάει στον τοίχο και την ατμόσφαιρα που δημιουργείται πριν από το τελικό ξέσπασμα να αγγίζει τα όρια της κατάνυξης, η συνθετική κορύφωση του concept που απογειώνει με την ερμηνεία του ο Bruce Dickinson αποτελεί την καλύτερη απάντηση σε όσους πίστεψαν ότι ο Harris δύσκολα θα έγραφε ένα δεύτερο…

• The Rime Of The Ancient Mariner (Powerslave, 1984)

Οι περισσότεροι που θα επιχειρούσαν να μεταφέρουν το ποίημα του Samuel Taylor Coleridge στα αυλάκια του βινυλίου θα ισοπεδώνονταν από το βάρος του άλμπατρος που δέθηκε στο λαιμό τους. Οι Maiden δημιούργησαν ένα αδιανόητης ευφυΐας και συνθετικής ωριμότητας έπος, στο οποίο μεταφέρουν με ανατριχιαστική ακρίβεια τον πόνο, τις τύψεις και την κατάρα που κουβαλά ο γέρος ναυτικός. Αυτά είναι τα καλύτερα 13 λεπτά της καριέρας τους.