Κανόνες για τους ποδηλάτες

Τις ημέρες της καραντίνας είδα πολλούς με ποδήλατα. Ελάχιστους, όμως, που να σέβονται τους κανόνες. Πήγαιναν αντίθετα σε μονόδρομο, παραβίαζαν στοπ και φανάρια, αγνοούσαν επιδεικτικά τα αυτοκίνητα, αλλά και τους πεζούς. Ορισμένοι έδειχναν να αισθάνονται το λιγότεροι ανώτεροι από τους υπόλοιπους και ανώτεροι των νόμων. Καμία διάθεση να μοιραστούν την πόλη. Αισθάνομαι πως η Τροχαία θα πρέπει να ασχοληθεί μαζί τους. Για το καλό τους. Γιατί τα αυτοκίνητα θα επιστρέψουν και δε θα υπάρχουν περιθώρια για λάθη. Πόσο μάλλον για ψευδαισθήσεις περί ανωτερότητας.

Το λέω με την ευχή να μη γίνω μάντης κακών.

Και οι πεζοί, βεβαίως, οφείλουν να δείξουν τον απαραίτητο σεβασμό στους κανόνες. Είναι τεράστιος ο κίνδυνος που διατρέχουν σε διαβάσεις που πατούν αδιαφορώντας για τα αυτοκίνητα που πλησιάζουν. Ξέρουν το δικαίωμα, όχι την υποχρέωση. Που λέει ότι τις διαβάσεις τις πατάς όταν δεν έρχονται αυτοκίνητα με ταχύτητα. Όπως και όταν διασχίζεις διάβαση σε φανάρι, στο οποίο έχει πράσινο και ο οδηγός του αυτοκινήτου, για να βγει πχ από μία λεωφόρο: δεν πίνεις… καφέ στη διαδρομή και δεν ανάβεις τσιγάρο. Γιατί ο οδηγός που περιμένει να στρίψει κινδυνεύει από τα αυτοκίνητα που τον ακολουθούν. Και αν τον χτυπήσουν θα πάρει και τους πεζούς μαζί του.

Και όλα αυτά κυρίες και κύριοι θα πρέπει ορισμένοι να τα κάνουν με μάσκες και γάντια. Συν τα κράνη για τους οδηγούς ποδηλάτων. Γιατί, δεν είναι δυνατόν να βγαίνουν σε κεντρικές οδικές αρτηρίες λες και πηγαίνουν να κάνουν ποδήλατο στην εξοχή. Η Αθήνα δεν είναι η κατάλληλη πόλη για να χαλαρώσει κανείς. Είναι πρωτεύουσα και όλοι οφείλονται να το σέβονται αυτό. Όπως και τους συμπολίτες τους βεβαίως.

Ακριβώς όπως και οι οδηγοί αυτοκινήτων σέβονται πεζούς και ποδηλάτες. Ή πρέπει να τους σέβονται.

Τώρα, βέβαια, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί μα εδώ ο κόσμος καίγεται από τον κορωνοϊό και αυτός ασχολείται με τα τροχαία. Ναι. Και ξανά ναι είναι η απάντηση. Γιατί ο φόρος αίματος που πληρώνουμε κάθε χρόνο είναι τεράστιος. Νεκροί και τραυματίες πολλαπλάσιοι πολλών ασθενειών. Όπως μάθαμε, λοιπόν, γάντια και μάσκες, πιστεύω ότι μπορούμε να μάθουμε (ξανά) τους βασικούς κανόνες οδικής συμπεριφοράς. Να θυμηθούμε όλοι και τις υποχρεώσεις μας, εκτός από τα δικαιώματά μας.

Είναι σημαντικό, γιατί τώρα που το κράτος είδε ότι οι απαγορεύσεις αποδίδουν, ποιος ξέρει ποια μπορεί να είναι η επόμενη ιδέα. Τα τροχαία είναι μία μάστιγα που απειλεί κάθε πολίτη. Ευπαθείς ομάδες δεν υπάρχουν. Είμαστε όλοι ο ένας στο «έλεος» του άλλου. Αυτή η «αλυσίδα» της καταστροφής πρέπει να σπάσει. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με στάση ευθύνης. Όπως αυτή που έδειξε η πλειοψηφία του κόσμου στο θέμα του κορωνοϊού.