Και το μνημόνιο ήταν ευλογία και ευκαιρία

Προχθές συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από την ώρα που ο τότε πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, έβαλε την Ελλάδα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο.

Από μία πλειάδα κακών εναλλακτικών, εάν πιστέψουμε τα δημοσιεύματα, ο κ. Παπανδρέου επέλεξε την χειρότερη υπογράφοντας, μόνος το μνημόνιο, δίχως καν τη ΝΔ, που είχε το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την ουσιαστική χρεωκοπία της χώρας. Στο βιβλίο του Game Over ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γιώργος Παπακωνσταντίνου αναφέρει ότι ο Στρος Καν, διευθυντής του ΔΝΤ, είχε προτείνει λύση δίχως μνημόνιο, την οποία είχε απορρίψει ο Γιώργος Παπανδρέου. Όπως είχε απορρίψει και νωρίτερα επίσης την λύση που είχε προτείνει ο διοικτητής της ΕΚΤ, Τρισέ.

Με την επιλογή του ο Γιώργος Παπανδρέου άνοιξε τον δρόμο που οδήγησε σε μία τραγική δεκαετία οικονομικής κατάρρευσης, πολιτικής αποσταθεροποίησης, κοινωνικής εξαθλίωσης, μαζικής μετανάστευσης της νεολαίας στο εξωτερικό, απώλειας της κρατικής και εθνικής κυριαρχίας, υποβάθμισης της δημοκρατίας, πλήρους απορρύθμισης της αγοράς εργσίας, καταστροφής του κοινωνικού κράτους.

Στις πολιτικές συνέπειες ήταν η ανάδειξη ακραίων πολιτικών κινήσεων, φθάσαμε να δούμε τους γραφικούς της Χρυσής Αυγής να πουλάνε πεζοδρομιακό τσαμπουκά στην αίθουσα της Ολομέλειας.

Ο ελληνικός λαός είχε μόλις έξι μήνες νωρίτερα εκλέξει με θηριώδη πλειοψηφία “τον γιο του Αντρέα”, με το σύνθημα “λεφτά υπάρχουν”.

Τον Ιούλιο του 2019 το εκλογικό σώμα έδωσε ξανά μία θηριώδη για τα δεδομένα της εποχής πλειοψηφία 40% στο κόμμα που κυβέρνησε από το 2004 μέχρι το 2009 και οδήγησε την χώρα στην χρεωκοπία. Το ίδιο μάλιστα κόμμα που αρνήθηκε το 2010 τις ευθύνες που του αναλογούσαν και ύψωσε την σημαία του μνημονιακού αγώνα, μέχρι ο Αντώνης Σαμαράς να κάνει την πρώτη μνημειώδη κωλοτούμπα τον Ιούνιο του 2011 και στην συνέχεια το Νοέμβριο του ίδιου χρόνου να υπογράψει την επαίσχυντη επιστολή με την οποία δεσμευόταν έναντι του μνημονίου πριν καν γίνει πρωθυπουργός και διαπραγματευτεί. Είναι το ίδιο κόμμα που παρέλαβε την σκυτάλη από τους “μαζί τα φάγαμε” και συνέχισαν ως “δεν θα μου κλέψει την δόξα των απολύσεων των Νοσοκομειακών γιατρών ο Τόμσεν”. Οι ίδιοι που όταν το (μέχρι λίγο καιρό νωρίτερα περιθωριακό κόμμα της αριστεράς που η συγκυρία το οδήγησε στην κυβέρνηση) διαπραγματευόταν με τον γνωστό απογοητευκικό τρόπο με το Eurogroup, εκείνοι φώναζαν “Βάστα Σόιμπλε”.

Η στάση του κυρίαρχου τότε πολιτικού, επιχειρηματικού και μιντιακού συστήματος εξουσίας που θεωρούσε “το μνημόνιο ευλογία και ευκαιρία να αλλάξουμε κλπ”, αποτελεί πια μνημείο βλακείας. Είναι το ίδιο σύστημα, οι ίδιοι πολιτικοί και οι ίδιοι εκδότες και μεγαλοσχήμονες δημοσιογράφοι, που τώρα βλέπουν θετικά και σαν ευκαιρία την κρίση του κορονοϊού. Και από πίσω είναι το ίδιο εκλογικό σώμα.