Ηλεκτρονικό εμπόριο

Αντιλαμβάνομαι τον φόρτο εργασίας που έπεσε πάνω στις εταιρίες ταχυμεταφορών, λόγω του κορωνοϊού. Αυτό που δεν αντιλαμβάνομαι είναι γιατί οι συνεργαζόμενες μαζί τους εταιρίες συνεχίζονται να δέχονται παραγγελίες, από τη στιγμή που δε μπορούν να εγγυηθούν την αποστολή τους. Προσωπικά δεν έχω παραγγείλει κάτι. Το διευκρινίζω για να αποφύγω τον κοινωνικό αυτοματισμό ορισμένων κακόπιστων αναγνωστών. Ξέρετε εκείνων που όταν γράφεις για τη γραφειοκρατία λένε ότι «κάπου την πάτησε», όταν γράφεις για δάνεια λένε «ποιος ξέρει πόσα θα χρωστάει» κοκ.

Παρακολουθώ, όμως, καθημερινά στο facebook ιστορίες που πραγματικά δημιουργούν προβληματισμό.

Για courier που απλά περνούν, αφήνουν σημείωμα και μετά θα πρέπει ο πελάτης να υποστεί τον συνωστισμό στην έδρα της εταιρίας για να παραλάβει το δέμα του. Με μία λέξη: απαράδεκτο. Φανταστείτε το ίδιο να έκαναν τα εστιατόρια με τις παραγγελίες delivery ή τα σούπερ μάρκετ με την τροφοδοσία τους. Θα είχε καταρρεύσει το σύστημα. Για τις εταιρίες ταχυμεταφορών ήταν μία εξαιρετική ευκαιρία να κάνουν προσλήψεις και να ανταποκριθούν στη ζήτηση. Δεν ήταν «ευκαιρία» να αυξήσουν τα τιμολόγια ή να σηκώσουν τα χέρια ψηλά. Η αντίδρασή τους είναι μια αποτυχία των διοικήσεών τους, η οποία θα πρέπει να προβληματίσει τις ίδιες τις διοικήσεις, αλλά και όσους χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες τους.

Ειλικρινά δεν βλέπω τον λόγο να μην αναπτύξουν οι μεγάλες ηλεκτρονικές αλυσίδες το δικό τους σύστημα delivery. Δεν πειράζει να ανοίξει και καμία δουλειά. Έστω και αν είναι της… ρόδας και όχι του ποδαριού. Όταν γίνεται με κανόνες δεν υπάρχει καμία αντένδειξη. Υπάρχουν νέοι που θέλουν εισόδημα, υπάρχουν και μεγαλύτεροι που αναζητούν εργασία. Αξιοπρεπή εργασία. Και, το κυριότερο, υπάρχουν πελάτες που είναι αποφασισμένοι να πληρώσουν για τη συγκεκριμένη υπηρεσία. Άνθρωποι που έχουν εξοικειωθεί με την ιδέα ότι θα δουν κάτι στην οθόνη του υπολογιστή τους και θα το παραγγείλουν μέσα από το διαδίκτυο.

Οι οποίοι είτε πληρώσουν με κάρτα, είτε με αντικαταβολή προσφέρουν ζεστό χρήμα στα ταμεία επιχειρήσεων και εργαζομένων.

Είναι ακριβώς η «αλυσίδα» πελάτη- εργαζόμενου- επιχείρησης- προμηθευτή κοκ, που θα πρέπει να διατηρήσουμε ώστε να μπορέσουμε να επανέλθουμε σε μία νέα κανονικότητα. Γιατί, κυρίες και κύριοι, θα πρέπει να συνηθίζουμε στην ιδέα πως κάποια πράγματα θα αλλάξουν μετά το κορωνοϊό. Όπως συμβαίνει συχνά στην ανθρώπινη ιστορία. Και στις αλλαγές επιβιώνουν μονάχα όσοι έχουν ικανότητα προσαρμογής. Οι πολλοί δε θα περιμένουν τους λίγους και η αγορά θα βρει την ισορροπία της. Τώρα για τους διαδικτυακούς φίλους οι οποίοι δεν παρέλαβαν τις παραγγελίες τους πάλι μόνο μία λέξη έχω να τους πω: υπομονή. Τα πράγματα θα φτιάξουν.