Δεν ορρωδούν προ ουδενός, ούτε μπροστά στις εκατόμβες των θυμάτων

Η επιδημία και η απότοκος οικονομική κρίση απέδειξε ότι όσοι ασκούν πολιτική στην ΕΕ δεν ορρωδούν προ ουδενός, ούτε καν μπροστά στις καθημερινές εκατόμβες των θυμάτων του κορονοϊού στην Ιταλία, την Ισπανία και την Γαλλία και ότι τα φληναφήματα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης είναι μόνο για τους χαζοχαρούμενους που χειροκροτούν το “Μένουμε Ευρώπη”. Η αλληλεγγύη δεν είναι χριστιανική έννοια, αυτή προορίζεται για όσους θέλουν να έχουν την ψυχή τους καθαρή, στο επίπεδο των κρατών είναι έννοια που εάν υπάρχει βασίζεται σε μία αντίληψη κοινού συμφέροντος.

Και είναι η μεγαλύτερη αποτυχία της κατ΄όνομα Ενωμένης Ευρώπης, ότι στις δεκαετίες της εξέλιξής της δεν κατάφερε να διαμορφώσει ένα πλαίσιο και μία αντίστοιχη αντίληψη κοινών συμφερόντων που θα καθοδηγούσε και μία πολιτική αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών μελών. Φυσικά ο εθνικός χαρακτήρας των ισχυρών κρατών παίζει τον καθοριστικό ρόλο και σε αυτό το πεδίο η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε την ατυχία να έχει στον πυρήνα της την Γερμανία. Από έναν λαό που ακολούθησε ακόμη και έναν παράφρονα φύρερ γιατί θεωρούσε ότι θα εκπληρώσει το μεγαλείο της φυλής τους, δεν μπορεί να περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό. Γιατί εάν κάτι επίσης αποδεικνύει ο τελευταίος μήνας είναι ότι τα nein nein nein της καγκελαρίου Μέρκελ στις προτάσεις κοινής διαχείρισης της κρίσης, έχουν πίσω τους το δυνατό και ομόθυμο χειροκρότημα του γερμανικού λαού.

Στην άρνηση του ευρωομολόγου που είναι το κεντρικό σημείο της ευρωπαϊκής αντιπαράθεσης υπάρχουν λογικοφανή επιχειρήματα: “πώς να συναινέσει η Γερμανία για το χρέος της Ιταλίας και της Ελλάδας αν δεν υπάρχουν όροι και προυποθέσεις για την αποπληρωμή του;”. Στην πραγματικότητα όμως πίσω από τις αρνήσεις, βρίσκεται η πάγια επιδίωξη της Γερμανίας να εκμεταλλευτεί και αυτή την κρίση προκειμένου να ενισχύσει την κυριαρχία της στην ΕΕ. Η Γερμανία βγήκε ισχυρότερη από την οικονομική κρίση του 2008, δανείζεται με αρνητικά επιτόκια και συνολικά πέτυχε μεταφορά πλούτου από το Νότο στον Βορρά, αυξάνοντας τις ανισότητες. Αντιμετωπίζει και αυτή την κρίση με τον ίδιο τρόπο και το αποτέλεσμα θα είναι η περαιτέρω φτωχοποίηση του ευρωπαϊκού Νότου. Ένας λαός που παρακολουθούσε με απάθεια τα κρεματόρια δεν θα συγκινηθεί τώρα από μερικές χιλιάδες νεκρούς.

Το μόνο που θα μπορούσε να συγκρατήσει το Βερολίνο θα ήταν μία απειλή διάλυσης της Ευρώπης. Οι ιθύνουσες ελίτ της Γερμανίας γνωρίζουν ότι η οικονομική της απογείωση βασίστησε στην αξιοποίηση του ευρωπαϊκού χώρου. Μία ενδεχόμενη αποχώρηση φερ΄ειπείν της Ιταλίας, που δείχνει να το σκέπτεται, θα είχε οικονομικές συνέπειες τις οποίες δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει δίχως οικονονομική αιμορραγία και απομείωση της θέσης στον διεθνή χώρο. Το πιο πιθανό είναι ότι η Ιταλία μετρώντας και εκείνη κόστος και όφελος θα συμβιβαστεί. Η ζημιά όμως για την ΕΕ έχει γίνει γιατί εκείνοι που δεν θα συμβιβαστούν είναι οι λαοί της Ευρώπης. Ο ψυχικός δεσμός έχει διαρραγεί ανεπανόρθωτα. Είναι σαφές πλέον ότι στην ΕΕ είμαστε εμείς και αυτοί, όπου κι αν τοποθετεί κανείς τον εαυτό του.