Κορωνοϊός και βία

Διαβάζουμε καθημερινά για κρούσματα βίας εν μέσω καραντίνας. Σε βάρος, κυρίως, γυναικών. Κανένας δεν πρέπει να δείξει ανοχή. Κανείς δεν πρέπει να γυρίσει το κεφάλι προς την άλλη πλευρά. Αν δείτε ή αν ακούσετε κάτι είναι καθήκον να ενημερώσετε τις αρμόδιες αρχές. Η πολυήμερη παραμονή στο σπίτι είναι πιθανόν να έχει αυξήσει εντάσεις που σε άλλες περιπτώσεις θα ήταν ανώδυνες. Αργία μήτηρ πάσης κακίας! Είναι και τα οικονομικά προβλήματα, προστίθεται η ανασφάλεια, το κακό δεν αργεί να γίνει.

Προσοχή, όλα όσα αναφέρονται δεν είναι δικαιολογίες. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να ασκεί ούτε σωματική, ούτε ψυχολογική βία. Αν είστε θύματα σηκώστε το κεφάλι. Ζητήστε βοήθεια. Αν είστε μάρτυρες πείτε την αλήθεια. Εκεί που πρέπει. Γιατί όσοι ασκούν βία χρειάζονται βοήθεια πρώτα απ’ όλα οι ίδιοι. Απ’ ότι τη στιγμή, όμως, που το κάνουν δεν υπάρχουν δικαιολογίες, ούτε για τους ίδιους, αλλά και για όλους εμάς στην περίπτωση που κάνουμε ότι δεν βλέπουμε και δεν ακούμε. Είπαμε ο στόχος είναι να βγούμε από τα σπίτια μας υγιής. Όχι με μαυρισμένα μάτια και ραγισμένες ψυχές.

Παράλληλα, έχουν αρχίσει και μερικές ακόμη πιο ανησυχητικές αναφορές στα ΜΜΕ.

Για πρώην ασθενείς, οι οποίοι δέχονται μπούλινγκ. Έλεος! Τι άνθρωποι μπορεί να είναι όσοι θεωρούν εαυτούς «καθαρούς» και «αμόλυντους» και τους άλλους εστίες μικροβίων; Τις ρατσιστικές αναφορές του τύπου «εσείς θέλατε ταξίδια» δε θα τις σχολιάσω, γιατί δε θέλω να σπαταλήσω τον χρόνο όσων διαβάσετε το άρθρο με κόμπλεξ και μικροψυχίες. Αλλά, δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτή καμία διάκριση σε βάρος ασθενών με κορωνοϊό. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν άτυχοι. Και τυχεροί που το ξεπέρασαν. Οφείλουμε να μάθουμε από την περιπέτειά τους και όχι να τους βάλουμε στην άκρη. Επιτέλους κάποιοι ας σκεφτούν ότι είναι άνθρωποι και ότι μπορεί να είναι αυτοί οι άρρωστοι στον επόμενο γύρο. Θα ήθελαν να φοβούνται οι άλλοι να τους πλησιάσουν ή να αρνούνται να καθίσουν μαζί τους στο γραφείο; Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά, ειδικά για την εποχή μας.

Για τη «βία» που δέχονται οι ευπαθείς ομάδες, (ηλικιωμένοι, με προϋπάρχοντα νοσήματα, παχουλοί, καπνιστές κοκ) έχω ήδη γράψει. Υπάρχουν, βέβαια, ορισμένα… ρεπορτάζ που σπάνε κόκαλα. Σχεδόν φτάνουν ορισμένοι να υπονοούν ότι «δεν έγινε και τίποτα»! Για αυτό και έχει σημασία η επαναλαμβανόμενη αναφορά του Σωτήρη Τσιόδρα πως οι νεκροί είναι άνθρωποι και όχι αριθμοί. Δεν υπάρχουν δικαιολογημένοι θάνατοι. Τελεία και παύλα. Όσοι  τους θεωρούν λιγότερο σημαντικούς τους ηλικιωμένους, τους ασθενείς κοκ, θα πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν γνωρίζουν το μέλλον τους. Και πως σε κάθε περίπτωση, τους το εύχομαι ολόψυχα, θα φθάσει και για αυτούς η στιγμή που θα περάσουν στην τρίτη ηλικία.