“Θεέ μου τι σου κάναμε”;

Ποιος Θεός επιθυμεί να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή των πιστών του; Ποιος Θεός μετρά την πίστη με την παρουσία ή την απουσία από την Εκκλησία του; Ποιος Θεός μπορεί να κλειστεί στους τοίχους ενός ναού; Ο Θεός όπως και να τον αντιλαμβάνεται ο καθένας είναι έξω, μαζί μας κάθε δευτερόλεπτο και μας αξιολογεί…

Από την καλημέρα που λέμε ή δεν λέμε στον γείτονα, από τον τρόπο με τον οποίο θα μιλήσουμε στον δύστυχο που θέλει ντε και καλά να μας καθαρίσει το παρμπρίζ του αυτοκινήτου μας στο φανάρι, την επαφή μας με τους συναδέλφους μας στη δουλειά ,τη βοήθεια που θα δώσουμε ή δεν θα δώσουμε στον φίλο αλλά και σ΄ αυτόν που δεν τα πάμε καλά, αλλά έφθασε στο σημείο να μας τη ζητήσει. Από τον τρόπο με τον οποίο βρίσκουμε τη δύναμη να συγχωρούμε ή πέφτουμε στον “γλυκό πειρασμό” της εκδίκησης. Υπάρχουν πολλά άλλα που ο Θεός του καθενός μας μπορεί να αξιολογήσει…

Και σίγουρα δεν μπορεί να υπάρχει Θεός που να δέχεται ότι η παρουσία και μόνο αυτή στο κτίσμα που λέγεται Εκκλησία, σου δίνει το πολυπόθητο συγχωροχάρτι για όσα λάθη έκανες , ώστε να μπορείς να τα επαναλάβεις αύριο! Ο Θεός του καθενός ασφαλώς έχει κανόνες και απαιτήσεις που όμως έχουν να κάνουν με τον τρόπο ζωής του κάθε λεπτό της ζωής του…

Όσοι δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι μέρες τώρα συζητάμε αν πρέπει ή δεν πρέπει κόσμος να συνωστίζεται σε Εκκλησίες, γιατί αυτό ενέχει τον κίνδυνο εξάπλωσης του κορωνοϊού, δεν είναι λιγότερο πιστοί, απ΄ όσους προσπαθούν να πείσουν ότι η θεία μετάληψη εξουδετερώνει τον COVID-19! Μάλλον οι πρώτοι τηρούν πιστά το “αγαπάτε αλλήλους” που είναι και η πεμπτουσία της χριστιανικής πίστης.

Σ΄ όλο τον υπόλοιπο κόσμο, ακόμη και σε περιοχές του πλανήτη που η θρησκεία έχει πολύ μεγαλύτερη διείσδυση και ρόλο σε δομές εξουσίας, δεν χρειάστηκε καν να γίνει συζήτηση για το κλείσιμο ή όχι των χώρων λατρείας. Μόνο εδώ στην Ελλάδα ακόμη το συζητάμε, γιατί μην νομίσει κανείς ότι το θέμα έκλεισε με τη χθεσινή δήλωση του πρωθυπουργού. Η κυβέρνηση είχε τη δυνατότητα να κλείσει τις Εκκλησίες από την πρώτη πράξη νομοθετικού περιεχομένου που εξέδωσε, αλλά δεν το έκανε, φοβούμενη τον “άμβωνα της Κυριακής”.

Ας ελπίσουμε ότι η λογική θα επικρατήσει και στους συμπολίτες μας που έχουν συνδέσει την πίστη με τη παρουσία τους στα μυστήρια της Εκκλησίας. Είναι σεβαστή η άποψή τους ,αλλά θα πρέπει να σκεφτούν ότι και οι ίδιοι θα πρέπει να σεβαστούν το αγαθό της ζωής, που όπως λένε και οι ιερείς ο Θεός απαιτεί να το διαφυλάσσουμε. Διαφορετικά πιθανόν να ρισκάρουν να αναρωτηθούν “Θεέ μου τι σου κάναμε”;

ΥΓ. Μια καλή πρόταση γι΄ αυτές τις ημέρες που προσφέρονται για διάβασμα είναι το βιβλίο του Ζεράρ Μεσαντιέ, “Ο άνθρωπος που έγινε Θεός”, για να ανακαλύψουν όσοι κατηγορούν ως “άπιστους” και “άθεους” όποιους συμφωνούν με το κλείσιμο των Εκκλησιών ,ότι υπάρχει και Θεός που ζητά ουσιαστικές αποδείξεις πίστης…