Περί Θείας Μεταλήψεως και κορωνοϊού

Η επιδημία του κορωνοϊού έδωσε την αφορμή, όπως ήταν απολύτως αναμενόμενο, στους γνωστούς αριστερούς, αριστεριστές, ψευτοφιλελέ και λοιπούς θεομάχους να επιτεθούν μαζικά κατά της Εκκλησίας με το πρόσχημα των μέτρων περιορισμού της εξάπλωσης το ιού. Το κίνητρό τους είναι καθαρά ιδεολογικό, είναι η εχθροπάθεια κατά της Ορθοδοξίας, και δεν έχει αφετηρία την εύλογη και επιβεβλημένη ανησυχία που έχουν όλοι. Θα επιτίθεντο ούτως ή άλλως με κάθε ευκαιρία και σε κάθε περίσταση, όπως κάνουν πάντα, πόσω μάλλον τώρα που το θέμα είναι πολύ σοβαρό άρα προσφέρεται ως προπέτασμα.

Μπορεί κάποιος να διακρίνει εύκολα την καλοποροαίρετη κριτική και επιφύλαξη, από τους επαγγελματίες χριστιανομάχους. Το επιθετικό αίτημα για αναστολή λειτουργίας των εκκλησιών και παύσης της Θείας Λειτουργίας και της Θείας Κοινωνίας, ήταν περισσότερο από προφανές ότι θα αποτελέσει ευλογοφανές πεδίο ανάπτυξης της γνωστής ρητορικής, με στόχο την εκμετάλλευση της θεολογικής άγνοιας και του απολύτως δικαιολογημένου πανικού που επικρατεί.

Μια βασική επιδιωκόμενη αρετή στην Ορθοδοξία είναι η «διάκριση». Σε αδρές γραμμές, η αντιληπτική/διανοητική/ πνευματική ικανότητα να διακρίνει κάποιος πότε πρέπει και πότε δεν πρέπει να πει ή να κάνει κάτι, τι να πει και τι να κάνει ή όχι, πότε να επιμείνει και πότε να σιωπήσει, πότε να τηρήσει άκαμπτα τους εκκλησιαστικούς και πνευματικούς κανόνες και πότε να «οικονομήσει» για τη χαλάρωσή ή και παράκαμψή τους, γενικά το πώς πρέπει να συμπεριφερθεί σε κάθε περίσταση ώστε αφενός να μην προχωρήσει σε αδικαιολόγητη πνευματική έκπτωση, αφετέρου να αποφορτίσει καταστάσεις και να μην σκανδαλίσει. Τούτων λεχθέντων, ας δούμε τι σημαίνει η απαίτηση να σταματήσει η Θεία Κοινωνία.

Για την ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία η Θεία Κοινωνία είναι (Θεία) Μετάληψη Σώματος και Αίματος Χριστού. Όχι συμβολικά, πραγματικά. Κατά τη Θεία Λειτουργία ο άρτος και ο οίνος μεταβάλλονται κατά Θεία Οικονομία και παρέμβαση σε πραγματική Σάρκα και Αίμα Χριστού, ώστε να μπορέσουν οι πιστοί να μεταλάβουν χωρίς τη φυσική δυσκολία που θα παρουσίαζε η μετάληψη εμφανούς σάρκας και αίματος. Γι’ αυτό η Θεία Κοινωνία είναι Μυστήριο, ένα από τα Μυστήρια της Εκκλησίας, και όχι πάρτι «to know us better» με σαγκρία. Είναι μετοχή στη Θεία Φύση και κατ’ επέκταση στην αθανασία, μέσω της μετάληψης της Θείας Ουσίας. Μεταβάλλεται οντολογικά και όχι μόνο πνευματικά ο άνθρωπος. Δεν είναι συμβολικό τυπικό, όπως για τους Προτεστάντες, είναι πραγματική μετουσίωση που συμβαίνει στο Άγιο Ποτήριο και στους συμμετέχοντες σε αυτό.

Μπορεί κάποιος να το πιστεύει, μπορεί να μην το πιστεύει, αλλά το ορθόδοξο δόγμα, η ορθόδοξη διδασκαλία, η διδασκαλία των Πατέρων και των Αγίων, λέει ακριβώς αυτό. Οπότε οποιαδήποτε διαφορετική συζήτηση και αποδοχή τους επιχειρήματος ότι ή όποια νόσος μεταδίδεται μέσω της Θείας Κοινωνίας είναι κατάλυση της Ορθοδοξίας. Είναι σαν να υποστηρίζεται ότι αν κάποιος αγκάλιαζε και φιλούσε τον Χριστό θα κολλούσε μικρόβια και ιούς. Η Θεία Κοινωνία δίδεται «εις ίαση ψυχής και σώματος» και όχι με τον φόβο ότι θα αρρωστήσει αυτός που μεταλαμβάνει. Για την ορθόδοξη οπτική αυτή είναι μία απολύτως δαιμονική διαστροφή. Και πάλι, μπορεί κάποιος να πιστεύει ή να μην πιστεύει, αυτό είναι προσωπική υπόθεση, όμως «πιστεύω, αλλά φοβάμαι μην κολλήσω από τη Θεία Κοινωνία» είναι κατάργηση της πίστης και του δόγματος. Το ένα αναιρεί το άλλο.

Στη δισχιλιετή ιστορία της Εκκλησίας, από την εποχή της ενσάρκωσης του Χριστού, οι πιστοί στις δύσκολες περιστάσεις, λοιμούς, λιμούς, πολέμους, φυσικές καταστροφές, προστρέχουν στις Εκκλησίες για να ζητήσουν τη λύτρωση και το έλεος του Θεού, δεν τις κλείνουν. Η παραδοχή από την Ιερά Σύνοδο ότι η Θεία Λειτουργία και η Θεία Κοινωνία είναι εστίες μολύνσεως αποτελεί δαιμονική ύβρι και αυτοκατάργηση. Εξάλλου ακόμα και σε περιόδους που δεν υπάρχει επιδημία, κυκλοφορούν, χειμώνα καλοκαίρι, πλείστες ιώσεις και ασθένειες, άρα οι ιερείς οι οποίοι μετά το πέρας της Θείας Κοινωνίας κάνουν κατάλυση, πίνουν δηλαδή ότι έχει μείνει στο Άγιο Ποτήριο, έπρεπε να έχουν εξοντωθεί από τα μικρόβια.

Επανερχόμαστε στο θέμα της διάκρισης. Μπορεί οι συνθήκες να οδηγούν την Ιερά Σύνοδο στη λήψη αποφάσεων οι οποίες λαμβάνουν υπόψιν το γενικότερο κλίμα και την ανάγκη αποφυγής σκανδαλισμού, άρα προσαρμογής σε ιδιαίτερες συνθήκες με γνώμονα την απόκρουση της προσπάθειας ενοχοποίησης της Εκκλησίας και πρόκλησης ρηγμάτωσης στην κοινωνία. Αυτό είναι τελείως διαφορετικό από την υπόνοια αποδοχής ότι η Θεία Κοινωνία αποτελεί μέσο διασποράς ασθενειών. Υπενθυμίζεται, δε, ότι, σύμφωνα με την ορθόδοξη διδασκαλία πάντα, οι ιερείς, όταν έρθει η ώρα να εγκαταλείψουν τον «απατεώνα και μάταιο κόσμο», δίνουν λόγο περισσότερο από τους εκούσιους ή εν αγνοία πολέμιους και διώκτες της Πίστης.