Αφασία

Ο Υμηττός είναι ένα βουνό που λατρεύω. Το έζησα τα περίπου δέκα χρόνια που έμενα στην Καισαριανή. Όσοι δεν το γνωρίζουν και βλέπουν την κορυφογραμμή του μπορεί να νομίσουν πως είναι «γυμνό». Κάνουν λάθος. Είναι κατάφυτο. Κάθε Σαββατοκύριακο συνήθιζα να πηγαίνω στο Μοναστήρι και να συνεχίζω μέχρι το τουριστικό περίπτερο και ακόμη πιο βαθιά. Όποτε η δουλειά το επέτρεπε. Τώρα θα το ήθελα όσο τίποτα άλλο. Αλλά δεν μου το επιτρέπει η λογική. Είναι αδιανόητο να μετρούμε νεκρούς και να συνεχίζουμε τις βόλτες. Έτσι δεν ακυρώνουμε μονάχα τα μέτρα. Θέτουμε σε αμφισβήτηση την ικανότητα αντοχών ολόκληρης της κοινωνίας.

Πρέπει να αφήσουμε το πεδίο «καθαρό» για τα σώματα ασφαλείας, τους εργαζόμενους στην Υγεία και την εφοδιαστική αλυσίδα.

Για να μη παγιδευτούμε σαν ποντίκια. Πραγματικά είναι εξαιρετικά ανεύθυνοι όσοι επιμένουν να νομίζουν πως ο κορωνοϊός δεν τους αφορά γιατί είναι νέοι και υγιείς. «Δεν έχω τίποτα, ας φοβηθούν οι άρρωστοι» ανέβασε κάποιος στο FACEBOOK με περισσή αλαζονεία. Με ενόχλησε και μπήκα στο προφίλ του. Ο άνθρωπος είναι εργαζόμενος σε εταιρία που η κυβέρνηση έδωσε τη δυνατότητα της άδειας ειδικού σκοπού. Δηλαδή, πήρε την άδεια για να μην κολλήσει τον ιό στη δουλειά και πήρε τα βουνά. Αντί να προσέχει τα παιδιά, τα οποία κατά πάσα πιθανότητα είχε αφήσει στους… γονείς του ή τα πεθερικά του. Ανευθυνότητα στον μέγιστο βαθμό.

Κοσμοσυρροή στον Υμηττό, χαμός στην Πάρνηθα και την Πεντέλη, ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω τι δεν καταλαβαίνουν. Θέλουν να απαγορευτεί η κυκλοφορία όπως έγινε στην Κίνα; Στα αλήθεια δε νιώθουν τίποτα για όσους κινδυνεύουν; Δεν αισθάνονται το παραμικρό για όσους για να προστατευθούν, αλλά κυρίως να προστατέψουν, έχουν εγκατασταθεί στα σπίτια τους; Δε νιώθουν μέλη της ίδιας κοινωνίας; Κυρίες και κύριοι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ ελέγχου της κρίσης και ανεξέλεγκτων καταστάσεων είναι εξαιρετικά λεπτή, αλλά εμφανέστατη. Από τη μία έχει ζωή, από την άλλη θάνατο. Είναι πραγματικά κρίμα να βλέπει κανείς νέους ανθρώπους, με εξαιρετική ορατότητα και φυσική κατάσταση, να αδυνατούν να τη δουν.

Και κάτι ακόμη για τους ηλικιωμένους.

Εκατομμύρια νέοι έχουν κλειστεί στα σπίτια τους. Οφείλουν και αυτοί να κάνουν το ίδιο. Όλοι έχουμε ανάγκη να πάρουμε αέρα, αλλά δεν κάνουμε έτσι. Σήμερα τα παγκάκια κοντά σε φούρνους ήταν γεμάτα ηλικιωμένους που έπιναν καφέ. Δεν έχουν ελληνικό στο σπίτι; Τόσο πολύ έχουν συνηθίσει και αυτοί στο φρέντο; Αυτή τη στιγμή υπάρχουν άνθρωποι που απομονώθηκαν από τις οικογένειές τους προληπτικά για να μην τις εκθέσουν σε κίνδυνο. Δε ξέρουν πότε θα σφίξουν ξανά στην αγκαλιά τους, τους δικούς τους ανθρώπους και θα νιώσουν το χάδι τους. Λίγος σεβασμός λοιπόν. «Όχι» στην αφασία, «ναι» στην ευθύνη…