Ντρέπονται να πουν ότι είναι νεοφιλελεύθεροι

Το κακό με τους νεοφιλελεύθερους δεν είναι η ιδεολογία τους, ούτε η πολιτική πρακτική τους κατ επιταγή της ιδεοληψίας τους, το κακό είναι ότι ντρέπονται και για την ιδεολογία τους και για την πολιτική τους. Γι αυτό και ο μεγαλύτερος εκνευρισμός τους είναι όταν τους αποκαλεί κανείς στον δημόσιο διάλογο νεοφιλελεύθερους. Ο όρος είναι κατοχυρωμένος στην επιστήμη τουλάχιστον τρεις δεκαετίες τώρα, ακριβώς για να διακρίνει τους οπαδούς της πλήρους απελευθέρωσης των αγορών -που οδήγησαν στην παγκόσμια κρίση του 2008-, από τους παραδοσιακούς πολιτικά φιλελεύθερους που ήταν υπέρ της ιδιωτικής οικονομίας αλλά με περιορισμούς στην ασυδοσία των αγορών και με πολιτικές ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους, σε επίπεδο θεσμών και όχι ως δίχτυ ασφαλείας για την αναπαραγωγή του συστήματος στο σύνολό του.

Οι νεοφιλελεύθεροι δεν είναι υπέρ της φιλελεύθερης δημοκρατίας, γι αυτό και εκτός από την απελευθέρωση των πάντων, την διάλυση του κοινωνικού κράτους, την πλήρη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, το βάρος στην πολιτική τους το ρίχνουν στην καταστολή. Σε κάθε είδους καταστολή από τους δημοσιογράφους τους οποίους έχουν μετατρέψει σε “μπάτσους της ενημέρωσης”, μέχρι την στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας. Αυτό το τελευταίο στην Ελλάδα αργεί ακόμη λόγω μνημονίων και γιατί το σύστημα εξουσίας δεν επιθυμεί να αντιμετωπίσει το οργανωμένο έγκλημα σε κάθε του εκδοχή και κυρίως το οικονομικό έγκλημα, του λευκού κολλάρου όπως αποκαλείται. Η περίπτωση της Energa είναι η πιο χαρακτηριστική, η κυβέρνηση Σαμαρά έδωσε άδεια λειτουργία σε μία εταιρεία η οποία κατέκλεψε με περισσότερο από 200 εκατομμύρια την ΔΕΗ και φυσικά τους καταναλωτές χωρίς να υπάρχει έλεγχος. Είναι η επιχειρηματικότητα που οραματίζονται, εις βάρος της δημόσιας περιουσίας και της φορολόγησης των πολλών.

Για να ξαναγυρίσουμε στην αρχή αφού οι νεοφιλελεύθεροι ντρέπονται για την ιδεολογία τους και για την πολιτική τους, αποκρύπτουν, συσκοτίζουν, ψεύδονται, παραχαράσουν με την βοήθεια του θηριώδους μηχανισμού των ΜΜΕ. Και φυσικά αποφεύγουν τον διάλογο. Οι πρακτικές τους για την διεκδίκηση και εν συνεχεία για την διατήρηση της εξουσίας στην Ελλάδα όσο και στην αλλοδαπή μοιάζουν βγαλμένες από το βιβλίο των Levitsky και Ziblatt για το πως πεθαίνουν οι δημοκρατίες.

Στα καθ ημάς όποτε νεοφιλελεύθερο σχήμα κατέβηκε στις εκλογές, ξεκινώντας από τους Ταύρους του Στέφανου Μάνου μέχρι την Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη δεν ξεπέρασε το 2,7%. Οι νεοφιλελεύθερες θέσεις εισήχθησαν πρώτα από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ως πρακτική για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, αλλά κυρίως αναπτύχθηκαν με τον μανδύα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας του Κώστα Σημίτη. Και πήραν νέα ώθηση με το επιτελικό κράτος του Κυριάκου Μητσοτάκη που έχει καταλάβει το κοκπίτ της ΝΔ. Γι αυτό άλλωστε εκτός από φληναφήματα περί επενδύσεων και ανάπτυξης δίχως αντίκρυσμα, βασίστηκε και συνεχίζει να βασίζεται στην αντιΣΥΡΙΖΑ προπαγάνδα και στις ακροδεξιές θέσεις, “νόμος και κράτος”, στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες και αστυνομία παντού.

Μόνο ο Άδωνις Γεωργιάδης που ξεκίνησε από την ΠΟΛ.ΑΝ και συνέχισε σαν ακροδεξιός, κάνει πάλι την βρώμικη δουλειά και λέει καθαρά τη νεοφιλελεύθερη άποψη: ότι με 200 ευρώ μπορεί κανείς να επιβιώνει και ότι η προστασία της κατοικίας βλάπτει την οικονομία. Οι άλλοι ακόμη ντρέπονται και απλώς προβάλλουν ότι η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης προς όφελος των ιδιωτικών εταιρειών που ήδη ετοιμάζονται για deals, deals, deals είναι για τους πολλούς…