Ο Τραμπ, η Γκρέτα και οι κλιματικές μπίζνες

Ίσως το πιο επιβαρυντικό για μία ψύχραιμη ανάλυση για την κλιματική αλλαγή είναι ότι την άρνηση της ανθρωπογενούς επιβάρυνσης στο παγκόσμιο κλίμα την προμοτάρει ο Ντόναλντ Τραμπ. Κι ας είναι βάσιμη.

Από την άλλη το ότι την καταστροφολογία γύρω από τους ανθρωπογενείς παράγοντες την προωθεί η οργισμένη Γκρέτα, έχοντας πίσω της βέβαια ένα ισχυρό λόμπι συμφερόντων, είναι αρκετό για να υποβάλλει κάθε καλοπροαίρετο σε δεύτερες σκέψεις.

Είναι πολλοί οι επιστήμονες σε παγκόσμιο επίπεδο που αμφισβητούν τις έρευνες για την καταστροφή του περιβάλλοντος και κυρίως ότι γι αυτήν ευθύνεται ο άνθρωπος. Αν οι παλαιότερες προβλέψεις των υπερευαίσθητων είχαν επιβεβαιωθεί, από το 2014 η στάθμη των θαλασσών θα είχε ανέβει κατά επτά μέτρα γιατί δεν θα είχε μείνει κυβικό μέτρο πάγου στον Βόρειο και στο Νότιο Πόλο και οι μισές παραθαλάσσιες πόλεις του κόσμου θα είχαν πνιγεί. Η δε αύξηση του διοξειδίου του άνθρακα από την βιομηχανική δραστηριότητα, λένε οι ίδιοι ερευνητές, είναι πολύ μικρή για να οφείλονται εκεί τα περιβαλλοντικά προβλήματα.

Οι επιστήμονες αναζητούν ήδη άλλες αιτίες και επικεντρώνουν στην συμπεριφορά του ήλιου. Μόνο που αυτή η επιχειρηματολογία δεν αναπαράγεται από τα Μέσα Ενημέρωσης. Και φυσικά ο Τραμπ δεν έχει παρόμοιους προβληματισμούς, να προωθήσει τα συμφέροντα που σχετίζονται με τα ορυκτά καύσιμα θέλει. Άλλωστε όπως έχει λεχθεί το πετρέλαιο είναι κάτι σαν την ηρωίνη για την παγκόσμια οικονομία, έχει προκαλέσει τόσο μεγάλο εθισμό στην οικονομική δραστηριότητα που είναι εξαιρετικά δύσκολη έως αδύνατη η απεξάρτηση. Βεβαίως οι εναλλακτικές μορφές και οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας είναι το μέλλον, γιατί σταδιακά οι υδρογονάνθρακες θα εξαντληθούν, αν όχι το 2050 όπως προβλεπόταν σε παλαιότερες έρευνες μερικές δεκαετίες αργότερα.

Η υστερία γύρω από την κλιματική αλλαγή και τους ανθρωπογενείς παράγοντες αποσκοπεί στο να προωθήσει τα οικονομικά συμφέροντα που επενδύουν στις εναλλακτικές μορφές και που βρίσκονται πίσω από την οργή της Γκρέτα. Το ενδιαφέρον πχ της Γερμανίας να προωθήσει τις ανανεώσιμες πηγές για την βιομηχανία της προκαλεί δάκρυα συγκίνησης. Δεν διαθέτει ορυκτά καύσιμα, η εξέλιξη της τεχνολογίας για τις ανανεώσιμες πηγές της δίνει μία μεγάλη οικονομική ευκαιρία, αφενός να επενδύσει κεφάλαια στις νέες τεχνολογίες και αφετέρου να μειώσει την εξάρτησή της από πετρέλαιο και φυσικό αέριο και ακολούθως και το κόστος που καταβάλλει πχ στην Ρωσία. Το κάνει δε αυτό κεντρική πολιτική της ΕΕ και δίνει την βάση για να παρακαμφθεί ο σκληρός νεοφιλελευθερισμός των Βρυξελλών, αφού οι επιδοτήσεις για λόγους αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής συνιστούν μία μορφή κευνσιανισμού για τις ευρωπαϊκές οικονομίες.

Το ενδιαφέρον της χώρας μας όμως να είναι στην πρώτη γραμμή της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής εγκαταλείποντας το συγκριτικό πλεονέκτημα του λιγνίτη (με δεδομένο ότι η επιβάρυνση που προκαλεί στο παγκόσμιο κλίμα η Ελλάδα είναι απειροελάχιστη) είναι ύποπτο. Το μόνο που θα πετύχει είναι να αυξήσει το κόστος του ηλεκτρικού ρεύματος και ακολούθως να επιβαρύνει τις παραγωγικές δραστηριότητες, ότι έχει απομείνει τέλος πάντων. Αλλά μέχρι τότε θα γεμίσουν τα βουνά με ανεμογενήτριες -σαν να μην καταστρέφουν αυτές το περιβάλλον- οι δρόμοι με ηλεκτρικά αυτόκίνητα καθώς και οι τσέπες όσων κάνουν ήδη ή ετοιμάζονται για μπίζνες. Αφού άλλωστε το είπε ο Χατζηδάκης, διερμηνεύοντας τον Μητσοτάκη ότι “θα κερδίσουμε τη μάχη για την κλιματική αλλαγή”.