Η ντίβα του ελληνικού τραγουδιού ετοιμάζει μια διαφορετική παράσταση για τους μύθους και τις αλήθειες της ζωής και της καριέρας της. «Μαρινέλλα – Ο Μύθος» είναι η παράσταση που θα δώσει η αειθαλής ντίβα στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος, στις 3 Φεβρουαρίου 2020 (λόγω μεγάλης ζήτησης αναμένεται να ανακοινωθεί και δεύτερη ημερομηνία). Αξίζει να σημειωθεί ότι μέρος των εσόδων θα διατεθεί στο σωματείο«ΕΛΠΙΔΑ – Σύλλογος Φίλων Παιδιών με καρκίνο».
Στη συναυλία της θα πλαισιώνεται από το Σύνολο Ποικίλης Μουσικής της «Φιλαρμόνιας» Ορχήστρας Αθηνών, το οποίο θα διευθύνει ο Αλέξιος Πρίφτης, ενώ τη σκηνοθετική επιμέλεια υπογράφει ο Γιώργος Νανούρης. Η Μαρινέλλα μιλάει για τους συνεργάτες της με τα θερμότερα λόγια και δηλώνει πως δεν την ενδιαφέρει η ηλικία κάποιου αλλά η στάση του απέναντι στη ζωή: «Δεν μπορώ να συνεργάζομαι με ανθρώπους που έχουν νοοτροπία ηλικιωμένου. Μου αρέσει να περιβάλλομαι από νέους ανθρώπους, ζωντανούς. Και δεν είναι αποκλειστικά θέμα χρονολογίας γέννησης. Υπάρχουν νέα παιδιά που είναι γεννημένα γέροι. Κάποιοι συνομήλικοί μου επίσης μόνο να γκρινιάζουν ξέρουν. Δεν τα μπορώ αυτά. Έχω αποφασίσει ότι στη ζωή μου θα βλέπω πάντα το ποτήρι μισογεμάτο. Και δεν με ενδιαφέρουν οι ηλικίες και οι αριθμοί, αυτά ανήκουν στα ληξιαρχεία» τονίζει η κ. Μαρινέλλα.
Βέρντι, Κάλλας και Χατζιδάκις
«Εχω ψώνιο με τους κλασικούς συνθέτες. Δεν μου αρέσουν φυσικά όλοι. Ο Βάγκνερ, ας πούμε, είναι για μένα λίγο μονότονος και βαρετός. Ενώ ο Βέρντι, ο Μπετόβεν ή ο Μπαχ; Για να μην αναφέρω τους μεταγενέστερους, τον Σοπέν, τον Λιστ ή τον Ραχμάνινοφ. Αυτοί «φυσάνε». Όλοι έχουν επηρεαστεί από τους μεγάλους δημιουργούς. Υπάρχει συνέχεια. Θυμάστε που ο Μάνος Χατζιδάκις χρησιμοποίησε το θέμα μιας συμφωνίας του Μότσαρτ για το «Ηλιε μου, Ηλιε μου, Βασιλιά μου»; Έφτιαξε τελικά κάτι δικό του όμως. Όλοι είμαστε και λίγο «κλέφτες», πρέπει όμως αυτό που παίρνουμε να το κάνουμε κομμάτι μας». Πολλά από τα αγαπημένα της ακούσματα τα έχει συνδυάσει με την οδήγηση: «Μουσική ακούω συγκεντρωμένα ταξιδεύοντας, στο αυτοκίνητο. Και επιλέγω να οδηγώ χωρίς παρέα στη διαδρομή για να ακούω ό,τι θέλω χωρίς να καταπιέζω κανέναν. Μπορεί να φτάσω μέχρι τη Θεσσαλονίκη ακούγοντας την Κάλλας. Λαϊκά επίσης ακούω πολύ σπάνια”, αναφέρει.
![](data:image/svg+xml;charset=utf-8,<svg height="594" width="1024" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" version="1.1"/>)
Eνώ ύστερα κάνει αναφορά και για τη νέα γενιά: «Έβλεπα, για παράδειγμα, τις προάλλες στην τηλεόραση ένα μικρό αφιέρωμα στον Γιώργο Θεοφάνους. Σκέφτηκα πάλι πόσο ωραία τραγούδια έχει γράψει, αλλά χάρηκα και τους τρεις τραγουδιστές που τα ερμήνευσαν, τη Βανδή, την Ασλανίδου και τον Χρήστο Μάστορα, που είναι καλός και στο λαϊκό, όχι μόνο στα πιο ποπ τα δικά του. Κάθε γενιά που έρχεται βάζει το δικό της χρώμα, αφήνει το δικό της αποτύπωμα. Λέμε συχνά ότι δεν βγαίνουν τραγουδιστές σαν τον τάδε ή συνθέτες σαν τον δείνα… Μπούρδες. Δεν χρειάζεται να κάνουμε συνεχώς συγκρίσεις με το παρελθόν. Η μουσική δεν πρέπει να μένει στάσιμη. Μου αρέσει να ακούω παλιά κομμάτια, ακόμη και δικά μου, «πειραγμένα» που λέμε. Όλοι έχουν δικαίωμα να δοκιμάσουν κάτι καινούργιο».
Επιπλέον, αναφέρεται στο πόσο “ανήσυχο πνεύμα” είναι. «Όποτε ένιωθα στάσιμη αναζητούσα κάποια αλλαγή, είχα ένα ένστικτο που δεν με πρόδωσε ποτέ, με καθοδήγησε σωστά. Όποτε κάτι μέσα μου μου έλεγε «κάν’ το αυτό», το έκανα, ο,τι ωραίο προέκυπτε στη ζωή μου ήθελα να το δοκιμάζω. Αισθάνομαι καμιά φορά σαν ένα δέντρο που τα κλαδιά του έχουν μεγαλώσει προς πολλές κατευθύνσεις και ρίχνει ωραία, βαριά σκιά».
Ενώ για τη διαχρονικότητα της με το πέρασμα του χρόνου, απαντά: «Δεν προσπάθησα ποτέ να είμαι πειθαρχημένη, διότι δεν είχα πάθη, δεν έχω κάνει καταχρήσεις. Μπορεί να φταίει το ότι εκτονωνόμουν στο τραγούδι. Έβαζα φόρα, θάρρος, δύναμη και κέφι στην τέχνη μου, όμως μέσα στο σπίτι μου ήθελα να επικρατεί γαλήνη, έτσι έβρισκα πάντα ισορροπία που νομίζω ότι είναι πολύ σημαντική. Η φύση με ηρεμεί επίσης πολύ.
Τέλος αναφέρεται και στο σθένος της πάνω στη σκηνή: Μπορεί να είμαι στο καμαρίνι και να πονάω, να είμαι άρρωστη, μόλις όμως βγω στην κουίντα τα ξεχνάω όλα. Στη σκηνή δεν περπατάω. Αιωρούμαι, υπερίπταμαι. Είναι φοβερό αυτό που μου συμβαίνει, νιώθω σαν να βρίσκομαι σε μαγικό χαλί. Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να νιώσει εκεί αδυναμία, αυτή είναι η δική μου φιλοσοφία».