Πατήστε μας, δεν θα αντιδράσουμε

Όταν ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος έλαβε τέλος, τα Ηνωμένα Έθνη, που ορκίστηκαν μαζικά σε ειρήνη και συμφιλίωση, ενστερνίστηκαν το 1948 την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με την οποία καθόριζαν πως όλοι οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι αφού γεννήθηκαν εμφύτως με συνείδηση, λογική και βούληση, ενώ επίσης όλοι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο. Ανάμεσα στα ατομικά και τα κοινωνικά δικαιώματα μιας οντότητας συμπεριλαμβάνονται τα δικαιώματα της ζωής, της αξιοπρέπειας, του οικογενειακού ασύλου, της ελευθερίας της έκφρασης, της ανεξιθρησκίας, της εργασίας, της παιδείας, της υγείας και πληθώρα δικαιωμάτων ακόμα που αφορούν στο έθνος και στην εκλογή.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι παράγοντας ανάπτυξης μιας πολιτισμικής κοινότητας μέσω της ελεύθερης επικοινωνίας και ανταλλαγής απόψεων. Είναι προϋπόθεση για ευημερία, ειρήνη και ασφάλεια. Είναι ο πυλώνας δημιουργίας μιας δημοκρατικής κοινωνίας συνεπικουρούμενη από το υπέρτατο αγαθό της υγείας, την εργασία την παιδία όπως και την κοινωνική μόρφωση, όπου όλα μαζί συμβάλλουν στην ευτυχία του ανθρώπου.

Το σημαντικό όμως εδώ δεν είναι να αναλύσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά να δούμε γιατί σε όλον το πλανήτη τα περισσότερα εξ αυτών καταπατούνται και με το παραπάνω. Όταν οι πολλοί μιλούν για ανισότητα σίγουρα δεν σφάλλουν, οι λίγοι είναι εκείνοι που σε πολλές περιπτώσεις καταστρατηγούν τα ανθρώπινα δικαιώματά μας. Εξηγούμαι: Ηγέτες κρατών που διακατέχονται από κομπορρημοσύνη και επιζητούν φιλοφρονήσεις είναι μερικοί από εκείνους που σηκώνουν θύελλες και οδηγούν τους λαούς σε φαγωμάρα.

Σταματήσαμε να ελπίζουμε

Όταν για παράδειγμα χρειάζεται να εργαστούμε και ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους πενιχρούς μισθούς και την ανεργία τότε και εκεί διαφαίνεται η καταπάτηση, ενώ επίσης οι προκαταλήψεις, τα στερεότυπα και ο ρατσισμός που κακώς κρύβουμε μέσα μας ξεχωρίζοντας το μαύρο από το άσπρο, μας οδηγεί στον βούρκο. Είναι ζήτημα πολιτισμού να σεβόμαστε χωρίς καμία διάκριση κάθε ανθρώπινη ύπαρξη λόγω της ισότητας ανάμεσά μας. Σήμερα λοιπόν σταματήσαμε να ελπίζουμε και αφηνόμαστε χωρίς να έχουμε την διάθεση για να αντιταχθούμε και να “πολεμήσουμε” για τα δικαιώματα μας.

Οι βάσεις που χρειάζονται για να μην είμαστε αγάλματα, αλλά όντα με συνείδηση, αποκτώνται από νωρίς, από το σχολείο, από το κοινωνικό περιβάλλον αλλά και από την προσωπική μας προσπάθεια στο να διεκδικούμε αυτό που μας ανήκει. Ας συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι μόνο όταν ακούγεται η φωνή μας μπορούμε να υπερασπιστούμε όλα εκείνα που μας παραβιάζουν. Σήμερα, λόγω όλων των θλιβερών γεγονότων από την κρίση και μετά, έχουμε παραδοθεί στην λογική της απάθειας και έχουμε ξεχάσει πως είναι να μιλάς λιγάκι παραπάνω από όσο πρέπει για να λες αυτό που πραγματικά θέλεις να πεις.

Αδιαφορούμε για οτιδήποτε δεν μας αφορά

Στην ευρύτερη φιλελεύθερη Ελλάδα γινόμαστε αντικείμενα επιρροής τρίτων χωρίς από μέρος μας αυτό να γίνεται καταληπτό. Εισερχόμαστε στο καβούκι μας και αδιαφορούμε για οτιδήποτε άλλο που δεν αφορά στη δική μας φωλιά. Πρέπει κάποια στιγμή να συλλογιστούμε ότι κάθε πλήγμα που δημιουργείται ανάμεσα μας, δημιουργείται από εμάς τους ίδιους, από εμάς που πέφτουμε σαν αδηφάγα και ακόρεστα ζώα στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο χρησιμοποιώντας -περισσότερο το δεύτερο- για την ψυχαγωγία μας και όχι για την ανάπτυξη του νου.

Αυτό που διακρίνεται τους τελευταίους μήνες είναι ότι η Ελλάδα μπαίνει σε μια φυσιολογική ροή και ξαναβρίσκει τους ρυθμούς του παρελθόντος, προ κρίσης, όπου η χώρα “πετούσε”. Τα νέα μέτρα που φέρνει η κυβέρνηση σε ασφαλιστικό παιδεία και εργασία είναι ικανά να εξαλείψουν ή -καλύτερα, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων- να περιορίσουν όλες τις δυσλειτουργίες που άφησαν τα παιδιά της κόκκινης σημαίας και αφορούν χωρίς καμία αμφιβολία και στον άξονα της καταπάτησης των δικαιωμάτων μας.