Τον Κίσινγκερ για καλό τον θυμήθηκε;

Είναι κατανοητή η σπουδή της κυβέρνηση να εμφανίσει κάποια επιτυχία στην εξωτερική της πολιτική μετά την αναβάθμιση της τουρκικής απειλής και το αμφιβόλου αποτελέσματος ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ. Πονάει ο αποκλεισμός της Ελλάδας από την Διάσκεψη του Βερολίνου και η στάση της Γερμανίας, ενώ είναι εμφανής η κατάρρευση του, επικοινωνιακής στόχευσης, αφηγήματος περί “απομόνωσης του Ερντογάν”. Αλλά ούτε και η επιθυμία της κυβέρνησης για “διαμεσολαβητική προσπάθεια των ΗΠΑ σε υψηλό πολιτικό επίπεδο”, δηλαδή από τον υπουργό ή υφυπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, επιβεβαιώθηκε.

Ως αντιστάθμισμα η κυβέρνηση πρόβαλε ως επιτυχία που επιβεβαιώνει και το θετικό αποτέλεσμα του ταξιδιού του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, την επιστολή του υπουργού Εξωτερικών Μάικ Πομπέο στον πρωθυπουργό. Είναι αναμφίβολα μία θετική τοποθέτηση στο επίπεδο των δημοσίων σχέσεων της Ουάσινγκτον, την οποία η κυβέρνηση, όπως προκύπτει από τις απαντήσεις του εκπροσώπου της, την υπερεκτιμά και την εκλαμβάνει ως “εγγύηση” της ασφάλειας της Δημοκρατίας και της ευημερίας της χώρας. Φυσικά τίποτε στην επιστολή δεν δείχνει ότι οι ΗΠΑ κάνουν έστω και ένα μικρό βήμα πέρα από την πάγια θέση τους “βρείτε τα” ως προς τα ελληνοτουρκικά.

Ειδικά υπό το φως της τοποθέτησης του Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, Ρόμπερτ Ο’ Μπράιεν, στην συνέντευξή του στην “Καθημερινή” που καλεί Ελλάδα και Τουρκία να αποφεύγουν ενέργειες που κλιμακώνουν την ένταση στην Ανατολική Μεσόγειο και μπορεί να βλάψουν το ΝΑΤΟ.

Ακόμη πιο αποκαλυπτική είναι η διαρροή (από την “Εστία), για την απάντηση του Ντόναλντ Τραμπ στον Κυριάκο Μητσοτάκη όταν του είπε στην κατ ιδιάν συνάντηση ότι δεν θα ανεχθεί παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας: “Κι αν χάσεις;”. Προφανώς η συζήτηση έφθασε στο ενδεχόμενο θερμού επεισοδίου. Το “κι αν χάσεις”, όπως και οι δηλώσεις των Αμερικανών αξιωματούχων σίγουρα δεν είναι μηνύματα στην Άγκυρα να αλλάξει την στρατηγική της ή ότι θα στηρίξουν την Ελλάδα στο ενδεχόμενο μίας στρατιωτικής σύγκρουσης.

Στην προσπάθειά του να “αναβαθμίσει” την σημασία της επιστολής Πομπέο, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος θύμισε ότι “στο παρελθόν παρόμοια επιστολή είχε υπάρξει μόνο από τον Χένρι Κίσινγκερ προς τον Δημήτρη Μπίτσιο πριν απο 44 χρόνια όπου γινόταν λόγος, υπό το φως των εξελίξεων στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Κύπρο, για την εγγύηση ασφάλειας των Ηνωμένων Πολιτειών. Εδώ έχουμε ένα βήμα ακόμη παραπέρα”.

Μόνο που πλέον είναι δεδομένο ότι ο Κίσινγκερ υπήρξε ο “κακός δαίμονας της Ελλάδας και της Κύπρου”, αφού ενορχήστρωσε την τουρκική εισβολή στην Κύπρο την οποία θεωρούσε “το αβύθιστο αεροπλανοφόρο της Μεσογείου”, και γενικότερα ενθάρρυνε τις τότε αμφισβητήσεις της Τουρκίας. Έδινε διαβεβαιώσεις ασφαλείας στον Ιωαννίδη και τον Μακάριο, την ίδια ώρα που άναβε πράσινο φως για την επέμβαση της Τουρκίας στη Μεγαλόνησο το 1974. Ίσως η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να δει και τις τωρινές διαβεβαιώσεις ως παρόμοιας αξίας με τις τοτινές. Άλλωστε ο Κίσινγερ είναι ακόμη ενεργός και συνεχίζει το συμβουλευτικό του έργο.