Γιώργος Μουστάκας: Ο παιχνιδάς από την Κίμωλο που έχτισε μια αυτοκρατορία

Η Ελλάδα του 1947, όταν ο Γιώργος Μουστάκας ήταν περίπου δέκα ετών, είχε ήδη υποστεί την καταστροφή της ναζιστικής κατοχής, διένυε την καταστροφή του εμφυλίου πολέμου και, την ίδια στιγμή, βρισκόταν στα πρόθυρα της οικονομικής καταστροφής. Στο νησί της Κιμώλου, εκεί που είχε γεννηθεί, ο μικρός Γιώργος έτρεχε και έπαιζε με κάτι ξύλινες κατασκευές και μικροπράγματα από το μαγαζι του πατέρα του. Οι χειμώνες δύσκολοι τα καλοκαίρια ανέμελα, με τον Γιώργο να δείχνει μια έφεση στις ξύλινες κατασκευές με τις οποίες έπαιζε με τους φίλους του. Μεγαλώνοντας κατάλαβε πως το μικρό μαγαζάκι του πατέρα του δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει μεγάλη εταιρεία, ενώ οι δυσκολίες του να μεγαλώνεις σε ένα νησί ήταν τέτοιες που οδήγησαν τον Γιώργο Μουστάκα στα μέσα της δεκαετίας του 1960 να φύγει για την Αθήνα.

Τα χέρια του έπιαναν και η αγάπη του για τα παιχνίδια μετουσιώθηκε σε όραμα. Το 1968 βρίσκει έναν μικρό χώρο και εκεί ανοίγει μια βιοτεχνία κατασκευής παιχνιδιών. Σλόγκαν του ήταν η λέξη ποιότητα πράγμα που σιγά σιγα άρχιζε να τον κάνει γνωστό. Το πρώτο παιχνιδάδικο της Μουστάκας ανοίγει το 1986 στο Περιστέρι ενώ το επομένο θα έρθει δέκα χρόνια αργότερα στη Νέα Ερυθραία. Από το 1997 εως το 2007 τα δυο καταστήματα γίνονται έξι.

Έτσι μετά το Περιστέρι και τη Νέα Ερυθραία ακολουθούν το Νέο Ηράκλειο, η Παλλήνη, τα Μελίσσια και ο Πειραιάς.  Το 2010, και ενώ η κρίση είχε αρχίσει να επηρεάζει σοβαρότατα την ελληνική οικονομία, ο όμιλος προχώρησε στο άνοιγμα νέου καταστήματος στο Ελληνικό και στο Αιγάλεω και συνέχισε με την επέκτασή του στη Θεσσαλονίκη, το 2011.

Τα καταστήματα στο Μοναστηράκι και την Κρήτη ήλθαν το 2014 και 2016 αντίστοιχα, μία χρονική περίοδος που παράλληλα ξεκινούσαν τη λειτουργία τους και τα καταστήματα αμιγούς πώλησης προϊόντων της Lego. Εν τω μεταξύ ο γιος του Νίκος έχει ήδη φέρει νέο αέρα ανανέωσης στην οικογενειακή επιχείρηση, ανοίγοντας το ηλεκτρονικό κατάστημα. Πάντα δίπλα του ο πατέρας του ο οποίος τον συμβούλευε.

Ο Γιώργος Μουστάκας, παρά τον σκληρό ανταγωνισμό του χώρου, ειδικά από τον Απόστολο Βακάκη της Jumbo, δεν ενέδωσε ποτέ στο παιχνίδι του ανταγωνισμού, όχι τουλάχιστον όπως το εννοούσαν οι «αντίπαλοί» του. Απέφυγε τις αθρόες εισαγωγές πάμφθηνων παιχνιδιών αμφίβολης ποιότητας από την Κίνα, προτιμώντας να κινηθεί εντελώς διαφορετικά. Και μπορεί τα περισσότερα παιχνίδια  να είναι εισαγόμενα, αλλά ένα 8-9% παραμένει ελληνικής κατασκευής, συμπεριλαμβανομένων τρίτων ελληνικών εταιρειών, με ξύλινα κυρίως παιχνίδια και μπάλες.

Πριν από χρόνια άλλωστε είχε κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, λέγοντας στους ανταγωνιστές του: «Καλό θα είναι οι κύριοι που ασχολούνται με τη βιομηχανία των παιχνιδιών και διοχετεύουν στην αγορά μη ποιοτικά προϊόντα, να σταματήσουν και να καταλάβουν ότι έχουν να κάνουν με παιδιά». Μειλίχιος, πράος και μακριά από ανούσιες επιδείξεις, ο Γιώργος Μουστάκας εξακολουθούσε μέχρι πρότινος να πηγαίνει σχεδόν καθημερινά στα γραφεία του Ομίλου στο Περιστέρι.

Αρκετές φορές, όπως έλεγαν οι συνεργάτες του, πεταγόταν χωρίς να το πει σε κανέναν σε κάποιο από τα μαγαζιά για να δει πως πηγαίνουν τα πράγματα και το κυριότερο, να χαμογελάει βλέποντας τα παιδιά να διαλέγουν ένα από τα παιχνίδια του. Για τον ιδρυτή της επιχείρησης Γιώργο Μουστάκα και τον γιο του Νίκο, πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο αντίστοιχα, η απάντηση στο ερώτημα, ποια είναι η συνταγή της επιτυχίας, είναι απλή: έμφαση στην ποιότητα και στον πελάτη και εστίαση στο παιχνίδι και στο παιδί και όχι στο γενικό εμπόριο και στους γονείς.

Μπαίνοντας τα παιδιά σε ένα από τα 13 καταστήματα «Μουστάκα» σε όλη την Ελλάδα αντιλαμβάνονται αμέσως πως είναι ένας χώρος αφοσιωμένος σε αυτά. Και η παιδική χαρά είναι ένα ακαταμάχητο κίνητρο για τους γονείς που θέλουν να τα ευχαριστήσουν. Επιπλέον, οι τελευταίοι διαπιστώνουν εύκολα τη σχέση ποιότητας-τιμής, έχοντας συχνά αρνητικές εμπειρίες από τα φθηνά παιχνίδια του ευρύτερου ανταγωνισμού.  Ο Γιώργος Μουστάκας έφυγε την Παρασκευή σε ηλικία 83 ετών. Η παρακαταθήκη που άφησε στον γιο του Νίκο μεγάλη. Η εξόδιος ακολουθία έγινε το Σάββατο ενώ επιθυμία της οικογένειας ήταν αντί στεφάνων να πραγματοποιηθούν δωρεές στο Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα Παιδικής Προστασίας και στο Χαμόγελο του Παιδιού