Αίσιον και ευτυχές το νέον έτος

Ανάμεικτες ήταν δηλώσεις του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στα καθιερωμένα πρωτοχρονιάτικα μηνύματά τους. Ο μεν πρωθυπουργός περιέγραψε με μελανά χρώματα το πρώτο μισό του 2019 και έκανε θετική αποτίμηση για το δεύτερο εξάμηνο της δικής του διακυβέρνησης. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ακριβώς το αντίθετο, αποτίμησε θετικά το πρώτο εξάμηνο και περιέγραψε με μελανά χρώματα το δεύτερο εξάμηνο και την προοπτική της χώρας υπό την κυβέρνηση της ΝΔ. Αν συνδυάσουμε το πρώτο σκέλος του κ. Μητσοτάκη και το δεύτερο του κ. Τσίπρα, τότε καλύτερα ομαδικά να αλλάξουμε χώρα. Αν συνδυάσουμε το πρώτο σκέλος του κ. Τσίπρα με το δεύτερο του κ. Μητσοτάκη, τότε τα πράγματα ήδη στο πρώτο εξάμηνο δεν ήταν άσχημα και στην συνέχεια βελτιώθηκαν και θα βελτιωθούν ακόμη περισσότερο.

Η αποτίμηση του πρωθυπουργού -”Στο πρώτο μισό του 2019 έκλεισε ένας πολύχρονος κύκλος καθήλωσης, ανασφάλειας και δημαγωγίας”, αδικεί την ελληνική κοινωνία, τις αντοχές, τις προσπάθειες και τις θυσίες της για να βγάλει πέρα τα τιμωρητικά μνημόνια που της επιβλήθηκαν. Στο κάτω κάτω τα μνημόνια δεν ήταν επιλογή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ όπως δεν ήταν και προηγουμένως της κυβέρνησης Σαμαρά. Επιπλέον η ΝΔ είχε αποδεχθεί ήδη από το 2012 την αναγκαιότητα των μνημονίων.

Το ότι η νίκη της ΝΔ και το εξάμηνο της δικής της διακυβέρνησης σήμαναν αλλαγή εποχής, γι αυτό και τα πράγματα ήδη βελτιώθηκαν θεαματικά, εκτός από ανεδαφικό, ακούγεται υπερφίαλο και αλαζονικό. Όπως ακούγεται υπερβολική και κινδυνολογική η εκτίμηση του αρχηγού της αντιπολίτευσης ότι η ΝΔ θέλει θα γυρίσουμε “στην Ελλάδα των περασμένων δεκαετιών του σκοταδισμού, της αδικίας, της κοινωνικής έντασης, του διχασμού και της καταστολής”.

Οι δύο αρχηγοί παίζουν το παιχνίδι των ρόλων, και καθώς απευθύνονται ο καθένας στο κοινό του, υποβαθμίζουν τον αντίπαλο και χτίζουν τις πολιτικές τους θέσεις για το μέλλον.

Από τον συνδυασμό των μηνυμάτων τους η αισιόδοξη εκδοχή είναι η περισσότερο βάσιμη, οι κοινωνίες δεν αυτοκτονούν, αγωνίζονται για να επιβιώσουν και να βελτιώσουν τους όρους ύπαρξής τους. Όπως και τα άτομα αγωνίζονται καθημερινά για προκοπή. Σε πείσμα πολλές φορές του πολιτικού τους συστήματος και των αρχουσών τάξεων που αυτονομημένες επιδιώκουν τους δικούς του ιδιοτελείς και ενίοτε αντιθέτους στο συνολικό συμφέρον, σκοπούς.

Η ελληνική κοινωνία δεν είναι εξαίρεση, αντίθετα έχει δείξει θαυμαστές αντοχές και ικανότητες επιβίωσης σε πολύ αντίξοες συνθήκες. Ίσως ο μόνος κίνδυνος προέρχεται από την υπερβολή των δύο αντιπάλων που στην επιδίωξη της εξουσίας πολώνουν και διχάζουν και ενίοτε ξεπερνούν τα όρια που θέτει η δημοκρατική τάξη. Ας μην τους αφήσουμε.