Το Σύνδρομο των Σεβρών

Παρά τον ανανεωμένο νέο-οθωμανισμό με τον οποίο επιχειρεί αυτοκρατορικό comeback, η Τουρκία συνεχίζει να διακατέχεται από το σύνδρομο των Σεβρών. Ο διαμελισμός της οθωμανικής αυτοκρατορίας στοιχειώνει τους Τούρκους και παρότι η Συνθήκη των Σεβρών, δυστυχώς για την Ελλάδα, δεν εφαρμόστηκε, η Συνθήκη της Λωζάνης που τη διαδέχθηκε, αν και  μετρίασε τις εδαφικές απώλειες,  σφράγισε την κατάλυση του τουρκικού κράτους με την αυτοκρατορική του μορφή.

Έκτοτε η Τουρκία κατατρύχεται από τον φόβο ότι η Δύση θα συνωμοτήσει για να τη ξαναδιαμελίσει. Η απόπειρα πραξικοπήματος το 2016 επιβεβαίωσε στο μυαλό του Ερντογάν την υποψία του ότι οι ΗΠΑ, στις οποίες χρεώνει ευθέως την υποκίνηση της απόπειρας ανατροπής του, σχεδιάζουν την εδαφική κατάτμηση της Τουρκίας με μοχλό τους γκιουλενιστές και στόχο τη δημιουργία κουρδικού κράτους ώστε να αποκτήσουν έναν ελεγχόμενο και διαχειρίσιμο στρατηγικό βραχίονα στην περιοχή.

Οι Κούρδοι είναι ένα πολυπληθές έθνος 40 ίσως και περισσοτέρων εκατομμυρίων, έχουν γεωγραφική διασπορά στις χώρες ενδιαφέροντος των ΗΠΑ – Συρία, Ιράκ, Ιράν, Τουρκία – είναι πιστοί σύμμαχοι των Αμερικανών (παρά το άδειασμα που τους έκαναν), έχουν αποδείξει το αξιόμαχό τους και αποτελούν δυνάμει μακροπρόθεσμη προέκταση ασφαλείας του Ισραήλ που θα μπορεί να εξισορροπεί ως ένα βαθμό την αραβική πίεση εξασφαλίζοντας στρατηγικό βάθος στο εβραϊκό κράτος. Οι Ισραηλινοί, εξάλλου, έχουν συμβάλει καθοριστικά στη θεσμική, διοικητική και στρατιωτική  συγκρότηση του ομόσπονδου Ιρακινού Κουρδιστάν. Μετά την κατάρρευση των ισραηλινο-τουρκικών σχέσεων, με ευθύνη του Ερντογάν, η συνωμοσιοφοβία του εντάθηκε.

Η εξέλιξη που ενίσχυσε έτι περαιτέρω το Σύνδρομο των Σεβρών είναι η συνεργασία Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ και Αιγύπτου με την προσθήκη της Ιταλίας, τη στήριξη/παρότρυνση των ΗΠΑ  και άξονα τα ενεργειακά. Η αίσθηση «περικύκλωσης» που διακατέχει την Τουρκία οξύνθηκε ενώ αισθάνεται ότι απειλείται το νέο-αυτοκρατορικό της όραμα. Το οποίο βέβαια επιχειρεί να υλοποιήσει εις βάρος των υπολοίπων της περιοχής.

Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του του εκπροσώπου του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης Ομέρ Τσελίκ:

«Αν και κάποιοι σχολίασαν πως «δεν έχει καμιά σχέση αυτό το θέμα με τη συνθήκη των Σεβρών καθώς η συνθήκη των Σεβρών κατακομματιάστηκε με τη συνθήκη της Λωζάνης». Βλέπουμε καθαρά ότι δεν έχουν αντιληφθεί ασφαλώς τι έχει ειπωθεί. Παρόμοια με τη συνθήκη των Σεβρών είναι και η συμφωνία μεταξύ την «Ε/κ διοίκησης νοτίου Κύπρου», του Ισραήλ, της Αιγύπτου και της Ελλάδας, ωστόσο με την συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης αυτή κατακομματιάστηκε, γκρεμίστηκε το τείχος που προσπάθησαν να χτίσουν στην Μεσόγειο απέναντι στην Τουρκία».

Εξίσου ενδεικτική είναι η αναφορά του Τσελίκ για το Καστελόριζο, το οποίο αποτελεί αγκάθι στα πλευρά της Τουρκίας, διότι εξασφαλίζει στην Ελλάδα ΑΟΖ σε μία στρατηγική απ’ όλες τις απόψεις περιοχή και δημιουργεί συνέχεια στις θαλάσσιες ζώνες Ελλάδας και Κύπρου.

«Με βάση αυτό τον χάρτη αναγνωριζόταν περιοχή κυριαρχίας στο Καστελόριζο τέσσερις χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από το ίδιο το Καστελόριζο, μέσω του Καστελόριζου στην Ελλάδα. Αντί να μετρούν από την ηπειρωτική χώρα, μετρούν από τα νησιά που κατέχουν και θέτουν σύνορα όπως υφαλοκρηπίδα και περιοχές θαλάσσιας δικαιοδοσίας. Όπως είπε και ο Πρόεδρός μας προσπαθούν σχεδόν να φέρουν την Τουρκία σε μια κατάσταση που να μην μπορεί να ρίξει παραγάδι στην Μεσόγειο»

Είναι κάπως οξύμωρο, πάντως, ότι αν υποτεθεί πως υπάρχει ή υπάρξει κάποιο σχέδιο «Σεβρών ΙΙ», θα είναι, ίσως,  περισσότερο αποτέλεσμα της μεγαλοϊδεατικής συμπεριφοράς της ίδιας της Τουρκίας, της αίσθησης ότι καθίσταται ανεξέλεγκτη σε μία κρίσιμη περιοχή και της διατάραξης πέραν του ανεκτού ισορροπιών και συμφερόντων μεγάλων παικτών, παρά προειλημμένη απόφαση για άλλους λόγους.  Μία αυτοεκπληρούμενη προφητεία που θα πάρει ζωή από τους ίδιους τους Τούρκους…