Περί όνου σκιάς η αναδρομική αντιπαράθεση Σημίτη-Καραμανλή για το Ελσίνκι και ποιος έχασε την ευκαιρία της παραπομπής των ελληνοτουρκικών στην Χάγη. Το γεγονός ότι ο κ. Κώστας Σημίτης ανοίγει τώρα μία τέτοια αντιπαράθεση, που εκ των πραγμάτων διασπά το εσωτερικό μέτωπο, όταν η Άγκυρα κλιμακώνει την επιθετικότητά της γεννά ερωτήματα. Βεβαίως ο ίδιος εξήγησε ότι δεν καταφερόταν εναντίον του Κώστα Καραμανλή που τον διαδέχθηκε, αλλά απλώς παρέθεσε πως χάθηκε η ευκαιρία που εκείνος άνοιξε και τώρα τα πράγματα είναι πιο δύσκολα.
Και επιρρίπτει την ευθύνη για τον τίτλο που στοχοποιούσε τον Κώστα Καραμανλή στην καλή εφημερίδα. Μόνο που η εφημερίδα τυχαίνει να είναι ενός ιδιοκτήτη που έχει ιδιαίτερα καλές σχέσεις και με τον πρωθυπουργό, αλλά και, όπως λένε στα γαλάζια παρασκήνια, με τον Αντώνη Σαμαρά. Αν το θέμα είναι η Προεδρία της Δημοκρατίας, Σημίτης και Καραμανλής μετά το φρεσκάρισμα της χρόνιας αντιπαράθεσή τους απομακρύνονται -τα ονόματα και των δύο παίζουν. Τώρα αν είναι προς όφελος του Μεσσήνιου που ποτέ δεν εγκατέλειψε τις ελπίδες, παρά τα όσα συνεχώς διαρρέει το Μέγαρο Μαξίμου μένει να φανεί.
![](data:image/svg+xml;charset=utf-8,<svg height="3817" width="5726" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" version="1.1"/>)
Αλλά τα περί την Προεδρία της Δημοκρατίας παρέλκουν. Το κύριο είναι η έλλειψη στρατηγικής της χώρας όσον αφορά την αντιμετώπιση της επιθετικής συμπεριφοράς της Τουρκίας. Υπ αυτή την έννοια θα μπορούσε να είναι μία αυτοκριτική εκ των υστέρων η χθεσινή τοποθέτηση της Ντόρας Μπακογιάννη στην εκδήλωση του Κύκλου Ιδεών του Βαγγέλη Βενιζέλου. Είπε η κ. Μπακογιάννη “Πορευτήκαμε επί 20 χρόνια, μετά το Ελσίνκι, με μια λογική που σήμερα δεν ισχύει. Την λογική της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας. Μια λογική που δεν μπορεί πλέον να υλοποιηθεί, ούτε από πλευράς Ευρώπης, ούτε από πλευράς Τουρκίας».
Στην πραγματικότητα αυτή η προοπτική δεν ίσχυσε ποτέ, οι μόνοι που την πίστεψαν ήταν οι Έλληνες πολιτικοί μέσα στην αμηχανία τους. Ορισμένοι μάλιστα, το έλεγαν ήδη από το 2004, μετά την επεισοδιακή τότε Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, όταν ο Κώστας Καραμανλής έδωσε το πράσσινο φως για να ξεκινήσουν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις, χωρίς να έχει προηγουμένως υπογραφεί το συνυποσχετικό για την παραπομπή των ελληνοτουρκικών διαφορών στη Χάγη -αυτό που του καταλογίζει τώρα ο Σημίτης. Αν και ο κ. Σημίτης τον κατηγορεί, στην πραγματικότητα ο κ. Καραμανλής χωρίς να το πιστεύει κινήθηκε στην ίδια γραμμή της εξημέρωσης του θηρίου ή εναλλακτικλά του “αλυσοδέματος” μέσω των πολλών μικρών ευρωπαϊκών κρίκων.
Ίσως το 2004 και μέχρι το 2010 να υπήρχε βάση στις ψευδαισθήσεις του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Μετά όμως την εδραίωση του Ερντογάν και την ολική επαναφορά της Τουρκίας ώς μεγάλης περιφερειακής δύναμης με αναθεωρητικές βλέψεις για την ευρύτερη περιοχή, οι Έλληνες πολιτικοί ακούγονταν τραγικά αστείοι όταν τάσσονταν δημοσίως υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας, την οποία είχαν εγκαταλείψει προ πολλού και οι Ευρωπαίοι και οι Τούρκοι.
Η αμηχανία όμως του ελληνικού πολιτικού συστήματος φαίνεται και από τις δύο επόμενες παραγράφους της κ. Μπακογιάννη, που βέβαια έχει το θάρρος να τα λέει δημόσια, ωστόσο δεν είναι η μόνη που τα πιστεύει. Η Ευρώπη λοιπόν σύμφωνα με τους πολλούς υποστηρικτές που βρίσκονται σε όλα τα κόμματα, οφείλει να επιδιώξει ειδική σχέση με την Τουρκία που θα συμπεριλαμβάνει και την Ελλάδα. Ακολούθως λέει η κ. Μπακογιάννη -και το υποστηρίζουν πολλοί και στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΙΝΑΛ– θα πρέπει η ελληνική διπλωματία να κινηθεί στην υπογραφή συνυποσχετικού με την Τουρκία για την παραπομπή των διαφορών στην Χάγη.
Εάν αυτά προχωρήσουν, παράγοντας αποτελέσματα όσον αφορά την συμπεριφορά της Τουρκίας, τότε το μόνο που θα επιτευχθεί θα είναι η παραπομπή στην Χάγη με τους όρους της Άγκυρας που θα επικυρώνει ότι χάνουμε το μισό Αιγαίο. Στην δε ειδική σχέση τους οι Ευρωπαίοι θα προσφέρουν την Ελλάδα για να κατευνάσουν και να κρατήσουν στο κύκλο επιρροής τους την Τουρκία. Και για τα δύο έχουν προειδοποιήσει οι δύο πρώην πρωθυπουργοί, Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς και μάλιστα πρόσφατα. Ο δεύτερος μάλιστα έχει προειδοποιήσει ότι δεν θα το ανεχτεί (“συνεκμεταλλεύεσαι κάτι που είναι κοινό, κάτι που είναι δικό σου πώς να το συνεκμεταλλευτείς; είχε πει), εκτός αν γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας.