Πολίτης… οπλίτης!

Στην Αρχαία Ελλάδα οι πολίτες ήταν και οπλίτες. Μπορεί να ήταν αγρότες, μπορεί να ήταν τεχνίτες, μπορεί να ήταν φιλόσοφοι, αλλά ήταν και οπλίτες. Είχαν ευθύνες και δικαιώματα, είχαν δικαίωμα ψήφου και υποχρέωση συμμετοχής στην άμυνα της πόλης. Με τα χρόνια αυτό άλλαξε. Τώρα υπάρχουν κάποιοι που έχουν μόνο δικαιώματα και κάποιοι άλλοι που έχουν μόνο υποχρεώσεις.

Περίπου 20 χρόνια από τη μείωση της θητείας των κληρωτών στον έναν χρόνο η συζήτηση για τη διάρκειά της βρίσκεται και πάλι στην επικαιρότητα. Άλλος προτείνει να αυξηθεί και άλλος να είναι υποχρεωτική στα 18. Και το ένα και το άλλο είναι λάθος. Μια χαρά είναι ο ένας χρόνος. Πρέπει όμως το σύνολο της θητείας να είναι στη μονάδα που θα υπηρετήσει ο πολίτης – οπλίτης και σε περίπτωση πολέμου.

Στην πρώτη γραμμή ή στα μετόπισθεν, αν έχει κάποιο λόγο, πλεονέκτημα ή μειονέκτημα. Γιατί έναν ειδικό στην κωδικοποίηση και την αποκωδικοποίηση δεν τον θες στην πρώτη γραμμή. Μπορεί να προσφέρει περισσότερα σε ένα επιτελείο. Και ένας κουτσός ή παχουλός μπορεί να είναι επικίνδυνος για τους άλλους πολίτες- οπλίτες στην πρώτη γραμμή και να σώσει ζωές σε ένα νοσοκομείο ή σε μία μονάδα μεταβιβάσεων ή ηλεκτρονικού πολέμου. Σε καμία περίπτωση δε θες έναν στρατό ηλικίας 18 ετών. Χρειάζεσαι και τις άλλες ηλικίες, με την πείρα και τις δεξιότητες που φέρνου. Αυτό που δε χρειάζεσαι είναι φανατικούς που να αναζητούν στην στρατικοποίηση της κοινωνίας άλλοθι για τις δικές τους ευθύνες ή «πάτημα» για να αυξήσουν τις εξουσίες τους.

Το δεύτερο θέμα, το οποίο συνδέεται με τη θητεία είναι το ζήτημα των εξοπλισμών.

Έχω γράψει ξανά για το θέμα: είναι λάθος να θεωρούνται οι στρατιωτικές δαπάνες αντιπαραγωγικές. Οι εξοπλισμοί δημιουργούν θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης και υψηλής εξειδίκευσης. Μαζί με τη δύναμη της καταστροφής τα όπλα περιέχουν γνώση και πληροφορίες που αλλάζουν τη μορφή του κόσμου σε περιόδους ειρήνης. Αρκεί να έχει κανείς το σωστό προγραμματισμό και να πετύχει τις κατάλληλες συμφωνίες.

Για μία μικρή χώρα όπως η Ελλάδα με πληθυσμό λίγων εκατομμυρίων ανθρώπων η επένδυση στις νέες τεχνολογίες είναι μονόδρομος.

Και όχι μόνο για την άμυνα, αλλά για κάθε τομέα της παραγωγής. Από τη γεωργία και τη κτηνοτροφία μέχρι τη βιομηχανία και τις υπηρεσίες. Μόνο έτσι μπορούμε να πολλαπλασιάσουμε τη δύναμή μας. Μόνο έτσι θα μπορούμε να λειτουργούμε σαν πολίτες- οπλίτες, τηρουμένων των αναλογιών που έχουν αλλάξει τις χιλιετίες που πέρασαν από τις ελληνικές πόλεις- κράτη. Πόλεις- κράτη που μεγαλούργησαν χάρις στην ελεύθερη βούληση των πολιτών τους, οι οποίοι έβλεπαν ως δικαίωμα και όχι ως ευθύνη τη συμμετοχή τους στην προστασία των οικογενειών τους και του πολιτισμού τους.

Κυρίες και κύριοι δεν είναι ανάγκη να γίνουμε Ισραήλ για να επιβιώσουμε. Πρέπει, όμως, να αποκτήσουμε έναν σοβαρό επαγγελματικό στρατό. Η άμυνα της χώρας μπορεί να είναι η αιχμή του δόρατος για την ανάπτυξη και σε καιρό ειρήνης. Μέσα από τις πολυδιάστατες αποστολές που αναλαμβάνουν πλέον οι ένοπλες δυνάμεις. Στην αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών και στη μεταφορά τεχνογνωσίας σε παραγωγικούς τομείς της οικονομίας. Με την αξιοποίηση του προσωπικού τους, μετά την αποστρατεία του, για τη στελέχωση άλλων νευραλγικών θέσεων στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Μια δουλειά που θέλει βούληση, σχέδιο και επιμονή στη βάση ενός σωστού και ευέλικτου προγραμματισμού.