Δημόσιος εξευτελισμός

Οι εικόνες της πάνοπλης διμοιρίας των ΜΑΤ που έχουν κυκλώσει τον διαδηλωτή και ένας από αυτούς τον ξεγυμνώνει δημοσίως, προκαλούν αποτροπιασμό στην κοινή γνώμη ή τουλάχιστον σε εκείνο το τμήμα της που θέλει να πιστεύει στις αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Είναι αυτονόητο ότι οι μπαχαλάκηδες δεν έχουν κανένα ελαφρυντικό. Είναι αντικοινωνικά στοιχεία και είναι υποχρέωση της Αστυνομίας (και όχι βεντέτα μαζί τους) να προστατεύει την κοινωνία από την παραβατική τους δράση. Αλλά πάντα μέσα στο πλαίσιο του νόμου. Γιατί σε μία δημοκρατική κοινωνία ακόμη και οι παραβάτες έχουν δικαιώματα.

Ενδεχομένως ο νεαρός, λίγο νωρίτερα να συμμετείχε σε επεισόδια ή ακόμη και να είχε εξαπολύσει βόμβα μολότοφ. Εάν οι άνδρες των δυνάμεων καταστολής διαπίστωσαν παράνομη ενέργεια -που δεν είναι βέβαιο αφού ενίοτε επιτίθενται αδιακρίτως-, ορθώς τον συνέλαβαν και υπάρχει ολόκληρο πλαίσιο για την αντιμετώπιση των παράνομων ενεργειών.

Μπορούσαν να τον βάλλουν σε ένα λεωφορείο, μέχρι να οδηγηθεί στο αστυνομικό τμήμα, όπου θα του απαγγέλονταν οι κατηγορίες και θα εκρατείτο μέχρι να έλθει η ώρα για το αυτόφωρο. Χωρίς εν τω μεταξύ να τον κακοποιούν. Αυτή είναι η διαφορά της Αστυνομίας που ασκεί νόμιμη βία στο πλαίσιο της ένομης τάξης μίας δημοκρατικά οργανωμένης πολιτείας, από τα αντικοινωνικά στοιχεία και τους μπαχαλάκηδες που αντιμετωπίζει. Δεν μπορεί να επικαλείται η Αστυνομία την προστασία της έννομης τάξης όταν την παραβιάζει.

Θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ακόμη και άσκηση νόμιμης βίας από την πλευρά των ανδρών καταστολής κατά την διάρκεια μίας συμπλοκής. Το δημόσιο ξεγύμνωμα του διαδηλωτή όμως δεν είχε κανέναν λόγο πέρα από την ταπείνωση και τον δημόσιο εξευτελισμό του.

Εάν όμως στην περίπτωση των επεισοδίων υπάρχει κάποιο άλλοθι, δεν έχουν καμία δικαιολογία οι άνδρες των δυνάμεων καταστολής όταν ξεγυμνώνουν δημοσίως και εξευτελίζουν νεαρούς και νεαρές που συλλαμβάνουν σε άσχετες στιγμές της καθημερινότητας. Η δικαιολογία που επικαλούνται είναι η ίδια πάντα αστεία: από το πρόσωπο και το περπάτημα ή το ντύσιμο (είναι φυσιογνωμιστές), τον θεώρησαν ύποπτο για ναρκωτικά, όπλα, για οτιδήποτε μπορούν να φανταστούν και αντί να τον πάνε στο τμήμα για περαιτέρω έρευνα, τον εξευτελίζουν δημοσίως.

Το δημόσιο ξεγύμνωμα είναι ότι πιο κοντινό σε βιασμό. Δυστυχώς οι καταγγελίες νεαρών για παρόμοιες συμπεριφορές ανδρών των δυνάμεων καταστολής αντί για να εκλείπουν, μετά τις διαμαρτυρίες και τις ερωτήσεις προς τον αρμόδιο υπουργό Μιχάλη Χρυσοχοίδη και τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, Στέλιο Πέτσα, αυξάνονται.

Η δράση όμως φέρνει αντίδραση. Οι φετινές εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου είχαν αυξημένη συμμετοχή. Πολυπληθής ήταν και η πορεία για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, παρά το κλίμα αστυνομοκρατίας και εκφοβισμού που καλλιέργησαν τα πάντα πρόθυμα ΜΜΕ.

Φυσικά δεν είναι τυχαίο ότι οι καταγγελίες για την συμπεριφορά των δυνάμεων καταστολής (επαναλαμβάνουμε όχι μόνο κατά την διάρκεια επεισοδίων αλλά εναντίον πολιτών), αυξάνονται με την δεξιά κυβέρνηση και την υπουργία του κ. Χρυσοχοίδη που δείχνει να έχει χάσει τον έλεγχο. Η δε κάλυψη που δίνουν, αποθρασύνει τους επίορκους αστυνομικούς.

Το ερώτημα όμως είναι και προς τους ίδιους τους αστυνομικούς: θέλουν η κοινωνία να τους βλέπει με σεβασμό και να προσδοκά την προστασία της από πάσης φύσεων αντικοινωνικά στοιχεία -από μπαχαλάκηδες μέχρι κλέφτες- ή να τους φοβάται και μόλις τους βλέπει να αλλάζει δρόμο;