Black Friday ή Day After;

Φθάσαμε στα αλήθεια στην επόμενη μέρα της κρίσης; Ή βρισκόμαστε ακόμη στα μαύρα σκοτάδια της ύφεσης, της υπογεννητικότητας και της παρακμής Παιδείας, Υγείας και λοιπών κοινωνικών και πολιτικών θεσμών; Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Για την ακρίβεια πιστεύω ότι σε κάθε διαφορετικό θέμα υπάρχουν διαφορετικά ποσοστά. Θα ήταν άδικο να ισοπεδώσουμε τα πάντα, όπως θα ήταν επικίνδυνο να υποτιμήσουμε τις αδυναμίες μας.

Γιατί δεν πρόκειται για παιδικές ασθένειες, αλλά για «λοιμώξεις» που μπορούν να εξελιχθούν και να γίνουν μοιραίες. Το σίγουρο είναι ότι δεν αρκεί να περιμένουμε μια Black Friday ή μια Cyber Monday για να βλέπουμε τα μαγαζιά γεμάτα και τους πολίτες χαρούμενους. Η κανονικότητα θα έχει επανέλθει όταν οι σχετικές σκηνές γίνουν καθημερινότητα. Η κίνηση των ανθρώπων στις πόλεις είναι το πραγματικό μέτρο της ανάπτυξης.

Σε κάθε περίπτωση, είτε κανείς συμφωνεί είτε διαφωνεί με ημέρες καταναλωτικών «οργίων» είναι αδιανόητο κάποιοι να επιμένουν να κινητοποιούνται ενάντιά τους.

Την ώρα που το κέντρο της Αθήνας κλείνει για να διαδηλώσουν 50 ή 100 άνθρωποι δεν έχει λογική κάποιοι να θέλουν να κλείσουν τον δρόμο σε χιλιάδες μαγαζιά και εκατομμύρια καταναλωτές. Πρέπει όλοι να χαιρόμαστε με τις χαρές των άλλων, έστω κι αν φέτος δεν ήταν η σειρά μας να απολαύσουμε τις εκπτώσεις της «μαύρης Παρασκευής».

Γιατί είναι σίγουρο πως κάποια καταστήματα είδαν άσπρη μέρα. Εκατομμύρια μεροκάματα θα μπουν στα χέρια των ανθρώπων που δούλεψαν υπερωρίες για να είναι όλα έτοιμα. Και αυτοί με τη σειρά τους θα ρίξουν τα χρήματα στις δικές τους ανάγκες, που θα καλύψουν κάποιοι άλλοι επαγγελματίες. Αυτός είναι ο κύκλος της οικονομίας. Από και πέρα όμως η εφήμερη ικανοποίηση δεν είναι αρκετή για να πανηγυρίζουν κάποιοι και να υποστηρίζουν ότι βρισκόμαστε στην επόμενη μέρα. Γιατί είναι αυταπάτη. Ή ψευδαίσθηση.

Ο χειμώνας από την Κυριακή θα έρθει να διεκδικήσει τον χρόνο του. Τα καλοριφέρ θα πρέπει να ανάψουν, αλλά εκατομμύρια σπίτια δεν έχουν κάνει τις απαραίτητες προμήθειες.

Και φέτος αμέτρητες οικογένειες έχουν στοκάρει ξύλα για το τζάκι, που πνίγουν τις πόλεις μας στον καπνό. Εκατομμύρια Έλληνες παραμένουν εγκλωβισμένοι στα χρέη προς τις τράπεζες και το δημόσιο. Και κανείς δεν κάνει την αποφασιστική κίνηση για να κόψει τον γόρδιο δεσμό που κρατά εκτός παραγωγής ανθρώπους που σε διαφορετική περίπτωση θα είχαν δημιουργήσει ξανά περιουσίες. Αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι μία D-Day για ένα πραγματικό νέο ξεκίνημα. Με καθαρούς όρους στις σχέσεις πολιτών και δημοσίου. Με ένα νέο σύστημα φορολογίας, ασφαλιστικών εισφορών και αντιμετώπισης της ιδιοκτησίας από το κράτος. Μόνο τότε θα έχουμε στα αλήθεια επιστρέψει στην κανονικότητα.