Θαλάσσια σύνορα

Τους τελευταίους μήνες δεν υπάρχει συνέδριο με θέματα διεθνούς πολιτικής και ιδιαίτερα ενεργειακών αναζητήσεων που να γίνεται στη χώρα μας και να μην το παρακολουθεί ενεργά η διακριτικά ένας Τούρκος διπλωμάτης. Για τους γνωρίζοντες είναι προφανές πως η Άγκυρα μαζεύει πληροφορίες για τις σχετικές ζυμώσεις στην Αθήνα, ώστε να αποφασίσει τα επόμενα βήματά της. Μετά τις προκλήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ η υποψία που έχει φωλιάσει στα μυαλά έγκυρων Ελλήνων αναλυτών είναι πως η Γείτονα σχεδιάζει να κινηθεί δυτικά, προς το Καστελόριζο. Δηλαδή, να στείλει τα γεωτρύπανά της νότια του ακριτικού ελληνικού νησιού!  Σε συνδυασμό ίσως και με την προσπάθειά της να ανακοινώσει ΑΟΖ από κοινού με τη… Λιβύη!

Σε μία τέτοια περίπτωση η Ελλάδα θα βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Οπότε το σωστό είναι να προσπαθεί να αποτρέψει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αλλά δεν έχουν εντοπιστεί σχετικές κινήσεις, ακόμη και από ερευνητές με εξαιρετική διείσδυση στα σχετικά πεδία. Φαίνεται πως η ελληνική διπλωματία έχει πέσει στην παγίδα να ασχολείται μόνο με το μεταναστευτικό, επιτρέποντας έτσι στην Τουρκία να προετοιμάζει τις επόμενες κινήσεις στη σκακιέρα της Νοτιοανατολικής Μεσογείου κάτω από τα ελληνικά ραντάρ. 

«Τι μπορούμε να κάνουμε;» είναι μία εύλογη ερώτηση. Πολύ απλά να εξηγήσουμε στην Τουρκία ήρεμα και στο κατάλληλο διπλωματικό επίπεδο τον τρόπο με τον οποίο θα αντιδράσουμε. Είναι προφανές ότι το αυτί του Ερντογάν δεν ιδρώνει από καταγγελίες στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Ο ηγέτης της Τουρκίας καταλαβαίνει μόνο από συσχετισμούς συμφερόντων και ισχύος. Η Ελλάδα οφείλει λοιπόν να ξεκαθαρίσει τη θέση της. Για την ακρίβεια οφείλει να έχει ξεκαθαρίσει τη θέση της εγκαίρως (πρώτα βεβαίως στο εσωτερικό της σε ότι αφορά στην κυβέρνηση και τις εμπλεκόμενες δημόσιες αρχές), γιατί αν οι γείτονες αντιληφθούν ότι το σκεφτόμαστε θα κάνουν την κίνησή τους και θα μας υποχρεώσουν να αντιδράσουμε υπό πίεση, δηλαδή από τη χειρότερη δυνατή θέση.

Η Τουρκία πρέπει να ενημερωθεί για τα αντίμετρα που έχει αποφασίσει να λάβει η Ελλάδα, όποια και αν είναι αυτά. Και όχι μόνο η Τουρκία. Αλλά και όλοι οι σύμμαχοι και οι μεγάλες δυνάμεις που έχουν συμφέροντα στην περιοχή. Για να μπορούν όλοι να παίξουν τον ρόλο που τους αντιστοιχεί. Αλλιώς, όταν θα φωνάζουμε θα μας λένε «βρε παιδί μου δε μας το είχατε πει»!  

Και στις διεθνείς σχέσεις, όπως και στις ανθρώπινες, οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Ο καθένας πρέπει να ξέρει τα όρια του άλλου. Και όλοι πρέπει να τα ξεκαθαρίζουν αυτά τα θέματα. Ώστε όποιος τα παραβιάζει να ξέρει και τις ευθύνες που αναλαμβάνει. Και οι εμπλεκόμενοι στην περιοχή να γνωρίζουν έγκαιρα την κατάσταση που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αδράνεια και φόβος είναι οι χειρότερες επιλογές. Οι μόνες που δεν πρέπει ποτέ να είναι στο τραπέζι. Γιατί μοιραία οδηγούν σε ήττες και τραγωδίες. Όπως βεβαίως σε ήττες και τραγωδίες οδηγούν οι εθνικισμοί και οι υπερβολικές απαιτήσεις. Κάτι που είμαι σίγουρος πως το γνωρίζει η απέναντι πλευρά. Η οποία θα αντιληφθεί αργά ή γρήγορα ότι το συμφέρον της είναι στη συνεργασία και όχι στη σύγκρουση. Αρκεί και εμείς να ξεκαθαρίσουμε κάποτε τους όρους τους παιχνιδιού σε ότι μας αφορά.