Πάλι η Αριστερά υπερασπίζεται την Δημοκρατία

Ακόμη και ένας πρωτοετής αστυνομικής σχολής ξέρει μερικά βασικά πράγματα: Αν θέλεις να εξαρθρώσεις ένα κύκλωμα ναρκωτικών δεν μπουκάρεις σε ένα κέντρο με 300 άτομα για να βρεις μερικά τσιγαριλίκια χασίς. Παρομοίως αν θέλεις να αντιμετωπίσεις τους μπαχαλάκηδες στα Πανεπιστήμια, δεν βάζεις πάνοπλες διμοιρίες να μπουν μέρα μεσημέρι παραβιάζοντας το άσυλο για να συλλάβεις φοιτητές, που στο κάτω κάτω έχουν δικαίωμα στην σχολή τους. Και φυσικά δεν φυτεύεις μπουκάλια βότκας στα ευρήματα. Κάνεις εφέ στους νοικοκυραίους ψηφοφόρους σου, αλλά όλοι οι υπόλοιποι ξέρουν ότι οι μολότοφ φτιάχνονται με μπουκάλια μπύρας- για τεχνικούς λόγους που ας μην τους αναλύσουμε.

Παρομοίως αν θέλεις να προστατεύσεις τη νεολαία από το Τζόκερ, δίνεις εντολή στους αιθουσάρχες να ελέγχουν ταυτότητες και να απαγορεύουν τους ανήλικους, δεν διακόπτεις την προβολή για να συλλάβεις δεκαπεντάχρονους. Ακόμη και για την εκκένωση των κτηρίων στα Εξάρχεια, κάνεις μία εκτεταμένη και μυστική μέχρι την εκδήλωσή της επιχείρηση, δεν φωνάζεις τις κάμερες για να φωτογραφίζουν έντρομες μωρομάνες τις οποίες διαβάλεις εκ των υστέρων επιστρατεύοντας τον θηριώδη μηχανισμό σου στα πάντα πρόθυμα μέσα ενημέρωσης.

Όλα αυτά είναι μία επικοινωνιακή επιχείρηση. Δεν αποσκοπούν να εμπεδώσουν το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών, αλλά το αίσθημα του φόβου απέναντι στο “κράτος του νόμου και της τάξης” που αυτονομιμοποιείται στην κατασταλτική του ισχύ και δεν έχει φραγμούς και όρια. Η λογική της κυβέρνησης -προκύπτει με σαφήνεια από την απάντηση που έδωσε ο εκπρόσωπός της με αφορμή την αστυνομική έφοδο στο νυχτερινό κέντρο στο Γκάζι– είναι ότι απέναντι στο κράτος και τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς ο πολίτης είναι γυμνός, δεν έχει ατομικά δικαιώματα. Πολύ περισσότερο δεν έχει πολιτικά δικαιώματα εάν διαφωνεί με μία απόφαση, έναν νόμο, όπως πχ η κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου, ακόμη κι αν είναι ο άμεσα ενδιαφερόμενος, δηλαδή ο φοιτητής ή ο καθηγητής. Γιατί πολύ απλά “είναι νόμος του κράτους”.

Ωστόσο ο πυρήνας της Δημοκρατίας (με την αρχαιοελληνικής της έννοια και προέλευση), είναι ακριβώς η θεωρητική δυνατότητα αμφισβήτησης του νόμου. Γιατί στην Αρχαία Ελλάδα είχαν την διάκριση του νόμου από το δίκαιο όπως επίσης γνωρίζανε πολύ καλά τι εστί κράτος. (Μνημείο ο λόγος της Αντιγόνης προς τον Κρέοντα: Θέλεις τι μείζον ή κατακτήναι μη ελών; Εγώ μεν ουδέν, τουτ έχω άπαντ έχω). Όπως το περιγράφει στην Πολιτεία ο Δημήτρης Τσάτσος “στην Δημοκρατία το ερώτημα του απόλυτα ορθού παραμένει αενάως ανοικτό. Αυτή η ιστορικώς μοιραία εκκρεμότητα, αποτελεί την πιο βαρυσήμαντη εγγύηση της ελευθερίας”.

Επιπλέον το κράτος αν θέλει νομιμοποίηση πέρα από εκείνη που του δίνει η δυνατότητα καταστολής, οφείλει πρώτο να εφαρμόζει τους νόμους του και να αυτοπεριορίζεται και κυρίως να σέβεται τα δικαιώματα των πολιτών του σε όλες τους τις εκφάνσεις, από το δικαίωμα στην διασκέδαση μέχρι το δικαίωμα στην πολιτική διαμαρτυρία. Όχι πχ να μπουκάρει εξευτελίζοντας πολίτες (ας μην πει κανείς ότι είναι ευτελές το παράδειγμα γιατί εξ όνυχος τον λέοντα).

Φυσικά το κράτος εφαρμόζει τους νόμους σε μία δημοκρατική έννομη τάξη. Δεν έχει ανάγκη όμως να το διατυμπανίζει, είναι αυτονόητο δικαίωμα και υποχρέωσή του. Οι υπερβολές και οι παραβιάσεις του δημοκρατικού πλαισίου που παρακολουθούμε σε ζωντανή μετάδοση δεν στρέφονται κατά του ΣΥΡΙΖΑ(που στο τέλος είναι και αξιωματική αντιπολίτευση), όπως σπεύδουν να θεωρητικοποιήσουν οι οπαδοί της Νέας Δεξιάς στην χώρα μας. Στρέφονται κατά της Δημοκρατίας. Δυστυχώς οι φιλελεύθεροι, (όχι οι νεοφιλελεύθεροι που ούτως ή άλλως λίγη σχέση έχουν με την Δημοκρατία), σιωπούν, και μένει πάλι στην Αριστερά να υπερασπιστεί όχι μόνο τον εαυτό της αλλά και την Δημοκρατία. Και μετά απορούν οι δεξιοί: γιατί η Αριστερά κερδίζει ιδεολογικά; Γιατί πολύ απλά οι δεξιοί δεν έχουν ιδέες, η καταστολή δεν είναι ιδέα…