Άτις – Ύβρις – Νέμεσις – Τίσις

Είναι γνωστό από την αρχαία ελληνική γραμματεία τι είναι η «ύβρις», πότε διαπράττεται, τι προηγείται αυτής και τι την ακολουθεί. Άτις – Ύβρις – Νέμεσις – Τίσις. Τώρα είμαστε στη φάση της ύβρεως. Παρατεταμένης και κλιμακούμενης. Στο πλαίσιο της επιχείρησης εποικισμού της χώρας μέσω της παράνομης μετανάστευσης εφαρμόζονται παράλληλες ψυχολογικές επιχειρήσεις με στόχο την καταρράκωση του ηθικού των Ελλήνων ώστε να εμπεδώσουν ότι όχι μόνο δεν υπάρχει δυνατότητα αντίδρασης στην επιβολή, αλλά ότι αυτή θα γίνεται με όλο και πιο ωμό τρόπο ώστε να εξελίσσεται όλο και πιο ταπεινωτικά.

Αφού προσπεράσουμε το γεγονός ότι οι παράνομοι μετανάστες λαμβάνουν προπληρωμένη κάρτα ανάληψης μετρητών ας πάμε στη συνέχεια. Πολλοί εξ αυτών εγκαθίστανται σε νοικιασμένα από τις ΜΚΟ σπίτια, όλα τα λειτουργικά πληρωμένα (παρεμπιπτόντως, υπάρχουν χιλιάδες Έλληνες χωρίς στέγη ή με κομμένο ρεύμα) και παίρνουν επιδόματα το ύψος των οποίων είναι μεγαλύτερο από τους μισθούς και τις συντάξεις πολλών Ελλήνων.

Ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης ζητά με επίσημη ανακοίνωσή του χιλιάδες σπίτια και μάλιστα σε συγκεκριμένες περιοχές για να στεγάσει χιλιάδες μετανάστες διευκρινίζοντας ότι είναι πληρωμένα ακόμα και τα μεσιτικά. Πέραν των σπιτιών, είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση αναζητά και νοικιάζει ξενοδοχεία για να εγκαταστήσει αυτούς που μεταφέρονται από τα νησιά (την θέση των οποίων παίρνουν αυτομάτως νεοαφιχθέντες).

Στη συνέχεια άρχισε η εγκατάσταση σε στρατόπεδα του Ελληνικού Στρατού και εδώ αρχίζει ο βαρύς συμβολισμός.

Τα στρατόπεδα δεν είναι απλά κτίρια, είναι ταυτόχρονα σύμβολα κυριαρχίας, ανεξαρτησίας και ισχύος του κράτους. Το ότι παραχωρούνται για τη διαμονή παρανόμως εισελθόντων μεταναστών ολοκληρώνει την εικόνα όχι απλά κατάλυσης αλλά «κατάληψης» του κράτους. Αφού καταλύθηκαν τα σύνορα με την παράνομη είσοδο, καταλύονται συμβολικά – και όχι μόνο – τα τοπόσημα εθνικής κυριαρχίας. Η εκχώρηση του στρατοπέδου «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης» στην Τρίπολη, – με ό,τι αυτό περικλείει ως ιστορικό φορτίο και μήνυμα, για τη διαμονή μουσουλμάνων μεταναστών συνοψίζει την επιδίωξη.

Το επόμενο βήμα είναι η συμβολική άλωση των τοποσήμων που προσδιορίζουν το θρησκευτικό και γενικότερο πολιτισμικό περιεχόμενο των Ελλήνων: Η εγκατάσταση παράνομων μουσουλμάνων μεταναστών σε ανενεργά ορθόδοξα μοναστήρια. Ολοκληρώνεται έτσι το διπλό ψυχολογικό μήνυμα της κατίσχυσης και επί της εδαφικής και επί της διανοητικής επικράτειας των κατοίκων αυτού του τόπου.

Στην ιστορική Ιερά Μονή Πορετσού, στα σύνορα Ηλείας – Αχαΐας επρόκειτο να μεταφερθούν «πρόσφυγες από τη Συρία», έτσι είχαν διαβεβαιώσει οι αρμόδιοι τους κατοίκους οι οποίοι στο άκουσμα της είδησης ξεσηκώθηκαν.

Αντί «προσφύγων από τη Συρία» κατέφθασαν μετανάστες «από τη Σομαλία, το Σουδάν, το Κονγκό, το Ιράκ και ελάχιστοι από τη Συρία». Οι οποίοι όμως, προς μεγάλη έκπληξη των συγκεντρωμένων κατοίκων, μόλις μπήκαν στο μοναστήρι έκαναν μεταβολή και ζήτησαν να φύγουν λέγοντας ότι «είναι καλύτερα στη Μόρια»… Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και στην Ιερά Μονή Δίβρης. Όσο προχωρά η πολιτική του εποικισμού τόσο θα γίνεται πιο εμφανής η πραγματικότητα, διότι πλέον το σκηνικό μεταφέρεται στην ενδοχώρα και δεν είναι «κάπου αλλού», στα νησιά, απλώνεται παντού. Όταν όλοι συνειδητοποιήσουν περί τίνος πρόκειται , ίσως φθάσουμε στο σημείο καμπής. Αν θα είναι ήδη αργά, θα δείξει.

Υ.Γ. Σε σχέση με την (και) συμβολική κατάλυση της κυριαρχίας από την μεταφορά μεταναστών στα στρατόπεδα και τα μοναστήρια είναι εύγλωττη και με αναπόφευκτη ιστορική ειρωνεία η μαρμάρινη πλάκα στην είσοδο της Ιεράς Μονής Πορετσού: «ΤΑ ΜΟΝΑΣΤΉΡΙΑ ΑΝΕΔΕΙΧΘΗΣΑΝ ΠΡΟΜΑΧΩΝΕΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΉΣ ΜΑΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ».