Διδάγματα από μία δεξίωση

Πραγματικά ήταν άτυχος ο Αλέξης Τσίπρας. Έκανε αυτός τη βρώμικη δουλειά να εφαρμόσει (ο πρώτος που τα κατάφερε) ένα ολόκληρο μνημόνιο (οι κακές γλώσσες μιλούν για… ενάμιση για την ακρίβεια) και τώρα «βρέχει» επενδυτές στη χώρα. Αλλά πρωθυπουργός πλέον είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Το ερώτημα που πρέπει να απασχολήσει τον πρώην ένοικο του Μεγάρου Μαξίμου είναι τι έκανε λάθος. Πήγε και αυτός στην Κίνα με τη σύντροφό του, αλλά δεν έφερε εδώ τον Κινέζο πρόεδρο και δεν έκλεισε μαζί του δεκαέξι συμφωνίες. Ήταν άτυχος; Δεν ήξερε; Δεν είχε τους κατάλληλους συνεργάτες; Δεν είχε συμμαχίες;

Ας το βρει ο ίδιος αναλογιζόμενος και την αποτυχημένη προσπάθειά του να δανειστεί από τη Ρωσία ή να φέρει πετρέλαιο από τη Βενεζουέλα. Ίσως αυτό να ήταν το πρόβλημά του. Ότι ζητούσε χωρίς δια ταύτα. Είναι προφανές ότι εκτός από τις αδυναμίες του στα αγγλικά (και τα ελληνικά λένε κάποιοι) είχε πρόβλημα και με τη γλώσσα του χρήματος. «Και με τη γλώσσα του σώματος» θα μου πείτε, αν σας έρθει στο μυαλό η εικόνα του στην πολυθρόνα με τον Μπαράκ Ομπάμα. Νομίζω ότι μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε πως οι… γλώσσες δεν είναι το δυνατό του σημείο.

Αλλά όλα αυτά αφορούν τον Αλέξη Τσίπρα. Το ερώτημα που αφορά εμάς είναι πόσο κακό έκανε στη χώρα. Πόσο πίσω πήγε τις ζωές των Ελλήνων;

Γιατί μπορεί η ΝΔ να του έκανε τη χάρη και να μην έστησε εξεταστική για τα όσα τραγελαφικά έγιναν το πρώτο εξάμηνο του 2015, αλλά ο λαός θυμάται πάρα πολύ καλά και τη δημιουργική ασάφεια του Γιάνη Βαρουφάκη και την κωλοτούμπα του δημοψηφίσματος. Όπως θα θυμούνται αύριο οι πολίτες τις πλάκες που έκανε στο Προεδρικό Μέγαρο με τον Βορίδη και τον Γεωργιάδη στη δεξίωση προς την τιμήν της κινεζικής αντιπροσωπείας.

Προφανώς και δε θα μπορούσε να είναι εχθρικός. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι του να λέει πως αγαπημένος του υπουργός είναι ο Βορίδης υπάρχει μία απόσταση. Γιατί πέρα από τους τύπους υπάρχει και η ουσία. Και η ουσία είναι πως ο Αλέξης Τσίπρας δίνει την αίσθηση πως άλλος είναι στη σκηνή και άλλο στα παρασκήνια. Ότι το παιχνίδι είναι σκηνοθετημένο. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτό θα έπρεπε να το είχαν προσέξει και οι υπουργοί της ΝΔ.

Γιατί η επισήμανση αφορά και αυτούς. Που δέχτηκαν να συμμετάσχουν σε αυτό το σόου. Θα μου πείτε τι να έκαναν. Να ήταν αγενείς; Σε καμία περίπτωση. Επαναλαμβάνω όμως ότι από το ένα άκρο έως το άλλο υπάρχει απόσταση. Είναι αδιανόητο να δίνουν την αίσθηση πως είναι φιλαράκια άνθρωποι που έχουν κατηγορήσει ο ένας τον άλλο για διαπλοκή και «δολοφονία» του ελληνικού λαού. Προφανώς και θέλω οι πολιτικοί μας να συνεργάζονται. Προφανώς και θεωρώ λάθος να είναι οι πολιτικοί αντίπαλοι εχθροί. Όπως όμως είναι λάθος άλλα να λένε και άλλα να κάνουν.