Το σωστό “όχι”

Το 1940 είπαμε «όχι» γνωρίζοντας ότι θα θρηνήσουμε θύματα και γράψαμε ιστορία. Χιλιάδες χρόνια μετά το ηρωικό έπος των προγόνων μας και σε συνέχεια του άθλου της ελληνικής επανάστασης του 1821 οι Έλληνες έδειξαν τότε ότι «το είχαν ακόμη». Το ερώτημα τώρα είναι απλό: το έχουμε ακόμα; Γιατί το «όχι» του 2015 ήταν παρωδία. Το είπαν πολιτικοί που ήταν έτοιμοι να κάνουν κωλοτούμπα και αναζητούσαν άλλοθι στο «ναι». Το στήριξαν πολίτες που νόμιζαν ότι το «όχι» θα τους οδηγήσει πίσω στο σπάταλο παρελθόν που οδήγησε τη χώρα μας στη χρεοκοπία. Θα μου πείτε έτσι είναι η ιστορία. Έχει σελίδες ντροπής και σελίδες δόξας.

Δύο χρόνια πριν την επέτειο των 200 χρόνων από την επανάσταση που οδήγησε στη δημιουργία του ελληνικού κράτους οφείλουμε όλοι να σκεφτούμε πως θέλουμε να είναι το μέλλον μας. Τι θυσίες είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε για να πετύχουμε τους στόχους που θα θέσουμε; Γιατί με λογικές ήσσονος προσπάθειας και μισαλλοδοξίας είναι προφανές ότι δε μπορούμε να πάμε μακριά. Δε μπορούμε να πάμε μακριά με τη σημερινή Παιδεία. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που βγάζει στην κοινωνία λειτουργικά αναλφάβητους νέους. Νέους με περιορισμένο λεξιλόγιο και χωρίς αίσθηση της ιστορίας και της γεωγραφίας.

Δε μπορούμε να πάμε μακριά αν κάποιοι συνεχίσουν να βλέπουν τον διορισμό στο Δημόσιο ως βόλεμα. Είναι πολύ σημαντική δουλειά να είσαι δημόσιος λειτουργός. Δε μπορεί να δεχθούμε άλλο τον εκφυλισμό του ρόλου του κράτους. Καμία κοινωνία στην ανθρώπινη ιστορία δεν επιβίωσε χωρίς σωστούς «φύλακες». Χωρίς γιατρούς και νοσοκόμους στις θέσεις τους. Χωρίς ρωμαλέους νέους και νέες στις επάλξεις. Στην Πυροσβεστική, στην Αστυνομία, στο Λιμενικό, σε κάθε τομέα που έχει σχέση με το αγαθό της ασφάλειας. Γιατί δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς αυτή.

Ο φόβος και ο κίνδυνος είναι οι πιο κλειστές φυλακές. Που αν συνδυαστούν με την αδράνεια οδηγούν σε πρόωρο «θάνατο». Αναπνέεις χωρίς να ζεις, η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος είναι ενεργοποιημένη.

Οι δημόσιοι λειτουργοί είναι η μία όψη του νομίσματος. Υπάρχει και η άλλη. Προφανώς και όλοι οι υπόλοιποι θα πρέπει να είναι σωστοί και εντάξει στις υποχρεώσεις τους. Γιατί δε γίνεται να προοδεύσουμε με πολίτες που κλέβουν το κράτος. Και ο ένας τον άλλον φυσικά. Η μεταξύ μας εμπιστοσύνη και η ενότητα της κοινωνίας είναι εκ των ων ουκ άνευ προϋποθέσεις για να έρθουν καλύτερες μέρες. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε θα είναι και δύσκολες. Αλλά σίγουρα δε θα είναι ημέρες και σελίδες ντροπής. Η Ελλάδα πρέπει να κερδίσει ξανά τη θέση της στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου για τους σωστούς λόγους. Για τα επιτεύγματα των Ελλήνων. Που τιμούν ήδη το όνομα της χώρας μας σε κάθε γωνιά αυτού του πλανήτη. Δεν έχουμε παρά να τους ακολουθήσουμε και εμείς. Ο καθένας μας με βάση τις δυνάμεις του. Όλοι είμαστε χρήσιμοι, αρκεί να θέλουμε να συμμετάσχουμε στην κοινή προσπάθεια.