Από τον Ισοκράτη στον Κίσινγκερ

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Αναλογιζόμενος αφενός τις εξελίξεις με την Τουρκία και τον τυφώνα που έρχεται μετά τη Συρία, αφετέρου την καταιγίδα που ήδη έχει ξεσπάσει στη χώρα με το μεταναστευτικό, έπεσε το μάτι μου σε δύο σύντομα κείμενα. Άσχετα μεταξύ τους, αλλά το καθένα απολύτως σχετικό με τα δύο θέματα που σκεπτόμουν και για τα οποία έκανα ρεπορτάζ και διάβαζα τις εξελίξεις.

Το πρώτο ήταν του φίλου στρατηγικού αναλυτή και ειδικού σε θέματα ασφαλείας Κωνσταντίνου Λαμπρόπουλου. Λίγη ώρα αφότου μιλήσαμε στο τηλέφωνο είδα την εξής ανάρτησή του με ένα απόφθεγμα του Χένρι Κίσινγκερ: 

 « H ιστορία δεν ανακουφίζει και δεν ευνοεί κράτη που παραχωρούν την εθνική τους ταυτότητα προς χάριν μιας φαινομενικά αδύνατης εναλλακτικής επιλογής… Εμφανίζεται δε αμείλικτη σ αυτά τα κράτη που απλώς διέπονται από και υποστηρίζουν καλές προθέσεις, έναντι μιας υψηλής στρατηγικής βασισμένης στο εθνικό συμφέρον….» 

Το σχόλιο με το οποίο συνόδευσε τη ρήση του Κίσινγκερ ήταν το εξής: « Τάδε έφη ο άνθρωπος, ο οποίος είχε προβλέψει με ακρίβεια αυτόν τον διχασμό στο εσωτερικό των ΗΠΑ και τις διαλυτικές τάσεις εντός της Ε.Ε από το 2001… Μια πολύ αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που θαυμάζει τον Μέττερνιχ και που αποτελεί την επιτομή του στρατηγιστή στην σύγχρονη εποχή…Τo όνομά του: Henry Kissinger. Οι ανωτέρω φράσεις διατυπώθηκαν το 2014….Λες και τις έγραψε σκεπτόμενος την Ελλάδα… »

Νομίζω δεν υπάρχει άνθρωπος που να ασχολείται έστω στοιχειωδώς με τα ελληνοτουρκικά και να μην βλέπει στη φράση του Κίσινγκερ την Ελλάδα και την Τουρκία.

Η πρώτη διαλαλεί τις καλές προθέσεις της αδιακρίτως έναντι φίλων και εχθρών και ομνύει στο Διεθνές Δίκαιο σε βαθμό που γίνεται εκκωφαντική η προσπάθειά της να κρύψει πίσω από την επίκλησή του τη φοβία της και την απροθυμία της να υπερασπίσει με αποφασιστικότητα την κυριαρχία και τα συμφέροντά της. 

Η δεύτερη επιδιώκει με συγκεκριμένη στρατηγική την επίτευξη εθνικών στόχων από τους οποίους δεν παρεκκλίνει, ανεξαρτήτως του χρόνου που θα χρειαστεί για να τους επιτύχει και των ρίσκων που θα χρειαστεί να πάρει. Ο Κίσινγκερ περιγράφει ακριβώς ποιος από τους δύο είναι αυτός που δεν έχει καμία τύχη στη διεθνή αρένα.  

Προειδοποίηση από την αρχαιότητα

Σε ό,τι αφορά την αναφορά του στη αρχή της φράσης του,  «η ιστορία δεν ανακουφίζει και δεν ευνοεί κράτη που παραχωρούν την εθνική τους ταυτότητα», έρχεται να ταιριάξει με το έτερο σύντομο κείμενο που μου τράβηξε την προσοχή και που μου έστειλε με μήνυμα φίλος και ακροατής της εκπομπής. Αυτή τη φορά ήταν ο Ισοκράτης που αποφαινόταν: 

  «Καίτοι χρὴ πόλιν μὲν εὐδαιμονίζειν μὴ τὴν ἐξ ἁπάντων ἀνθρώπων εἰκῇ πολλοὺς πολίτας ἀθροίζουσαν,ἀλλὰ τὴν τὸ γένος τῶν ἐξ ἀρχῆς τὴν πόλιν οἰκισάντων μᾶλλον τῶν ἄλλων διασῴζουσαν.» 

Και η απόδοση στα νέα ελληνικά: «Πρέπη, γιὰ εἶναι εὐδαίμων (καλότυχος) μία πόλις, νὰ μήν ἀποτελεῖται (συγκεντρώνη) ἀπερισκέπτως (δίχως σχέδιον, τυχαίως) ἀπὸ πολλοὺς πολὶτας, ἀλλὰ νὰ διασώζη (διαφυλάττη) τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἀρχικῶς τὴν κατοίκησαν, περισσότερον ἔναντι τῶν ἄλλων. (Ἰσοκράτης, Περί Εἰρήνης, 89 – 90)».

Και πάλι, η διαχρονική σοφία του Ισοκράτη θα μπορούσε να αναφέρεται στη σημερινή Ελλάδα, με ένα πολιτικό σύστημα πρόθυμο όχι μόνο να παραδώσει την εθνική ταυτότητα αλλά και να αλλάξει τον λαό της χώρας με αλλότριες, αλλόφυλες και αλλόθρησκες πληθυσμιακές ομάδες, διευκολύνοντας την μαζική είσοδο παράνομων μεταναστών.

Άρα να  καταστήσει τη χώρα το αντίθετο της ευδαίμονος, κατά τον Ισοκράτη, δηλαδή δυστυχή. Και επειδή στην περίπτωσή μας η πληθυσμιακή αλλοίωση, η οποία κατά τους αρχαίους Έλληνες οδηγεί σε πτώση και αφανισμό, δεν είναι τυχαίο γεγονός, αλλά σε μεγάλο μέρος είναι οργανωμένη από τη δύναμη που «διαθέτει «υψηλή στρατηγική βασισμένη στο εθνικό συμφέρον», για να ξαναγυρίσουμε στον Κίσινγκερ, το μέλλον είναι πρόδηλο. Η χώρα πληροί της προϋποθέσεις έκλειψής της όπως αυτές έχουν διατυπωθεί από τη διαχρονική στρατηγική σκέψη και σοφία.