Η απραξία ως δόγμα εξωτερικής πολιτικής

Υπάρχουν βάσιμα επιχειρήματα υπέρ και κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Οι δύο αντίθετες απόψεις μπορούν αν υπάρχει καλή θέληση να συγκλίνουν στην θέση που είχαν διατυπώσει ορισμένοι κορυφαίοι διπλωμάτες μας, πρέσβεις επί τιμή πλέον, που είχαν χειριστεί το Μακεδονικό επί σειρά ετών: Η Συμφωνία των Πρεσπών έχει αρκετά θετικά για την Ελλάδα -από το όνομα που είναι μεικτή ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό όπως ζητούσε, μέχρι την εγκατάλειψη της αρχαίας ελληνικής ιστορίας από τους σκοπιανούς και τις μετονομασίες αεροδρομίου, οδών κλπ και φυσικά η αναθεώρηση του Συντάγματος της γείτονος.

Ωστόσο έχει και ένα βασικό αρνητικό: ότι διατηρείται έστω και απισχνασμένος ο πυρήνας του Σκοπιανού αλυτρωτισμού, μέσω της διατήρησης της μακεδονικής εθνικότητας και γλώσσας και κυρίως με το παγκόσμιο παράδοξο να είναι μακεδονική η ιθαγένεια και όχι “Βορειομακεδονική” όπως θα ήταν το λογικό, να ακολουθεί δηλαδή την ονομασία της χώρας ο προσδιορισμός της εθνότητας. Η επόμενη υπόθεση είναι ότι η σχέση των χωρών είναι μία δυναμική διαδικασία, μπορεί να οδηγηθεί στην πλήρη εξομάλυνση, όποτε ο πυρήνα τους αλυτρωτισμού να μείνει ανενεργός και να εξουδετερωθεί πλήρως. Ή μπορεί να να ενεργοποιηθεί και να οδηγήσει με μεγαλύτερη ένταση σε αντιπαραθέσεις του παρελθόντος με διεκδικήσεις από την πλευρά των γειτόνων από καλύτερες μάλιστα θέσεις.

Και οι δύο απόψεις είναι σεβαστές και επειδή στην δημοκρατία δεν υπάρχει απόλυτα σωστό ή λάθος, αποφασίζει η εκάστοτε πλειοψηφία μέσα από τις θεσμοθετημένες διαδικασίες. Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι γνωστή διαχρονικά: ξεκίνησε από την θέση ότι “ας πάρουν και το Μακεδονία σκέτο”, σε μία έκφραση ανιστόρητου και ιδεοληπτικού ψευτοδιεθνισμού για να καταλήξει με ρεαλιστική προσαρμογή στο εθνικό συναίσθημα και τις πιέσεις της κοινωνίας σε μία Συμφωνία συμβιβασμό.

Το ερώτημα είναι ποια ήταν και ποια είναι η θέση της ΝΔ; Ως αντιπολίτευση ενώ συμφωνούσε με την σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, εντούτοις συμμετείχε στα μαζικά συλλαλητήρια που είχαν βασικό τους σύνθημα καμία χρήση του όρου Μακεδονία γιατί “η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική”. Σε κορυφαίο επίπεδο την πολιτική αυτή εξέφραζε ο Αντώνης Σαμαράς και όχι ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Ως κυβέρνηση όμως ποια είναι η θέση της; Ο πρωθυπουργός από την Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών περιέγραψε ως αρνητικό το μπλοκάρισμα στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Βορείου Μακεδονίας γιατί δεν θα υπάρχει τρόπος πίεσης προς τα Σκόπια ώστε να εφαρμόζουν την “κακή Συμφωνία των Πρεσπών”. Εάν όμως θεώρησε ότι το μη χείρον είναι η υλοποίηση της κακής Συμφωνίας τι θέση πήρε ως προς την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων;

Το ρεπορτάζ λέει ότι, παρότι η χώρα μας είναι ο άμεσος ενδιαφερόμενος για την ευρωπαϊκή τύχη των Σκοπίων, ο πρωθυπουργός στην Σύνοδο Κορυφής παρακολουθούσε αμέτοχος την αντιπαράθεση μεταξύ Γαλλίας, Γερμανίας και Ολλανδίας -παρεμπιπτόντως τρεις χώρες που επισκέφθηκε ο πρωθυπουργός. Έτι περαιτέρω πριν την Σύνοδο η θέση του Έλληνα πρωθυπουργού ήταν ταυτισμένη με της Γαλλίας να μην διαχωριστεί η ενταξιακή προοπτική της Βόρειας Μακεδονίας από την Αλβανία παρότι με την δεύτερη υπάρχουν πολύ μεγαλύτερα προβλήματα.

Εν τέλει έχει θέση η νέα ελληνική κυβέρνηση των επιτυχιών και των θαυμάτων; Η θέση Σαμαρά που έχει μεν διαψευστεί είναι συνεπής: Καμία συζήτηση με τα Σκόπια μέχρι να διαλυθούν από εσωτερικούς λόγους -αλβανική μειονότητα κλπ. Στα τελευταία 30 χρόνια δεν διαλύθηκαν αλλά δεν ξέρεις στα 100 επόμενα μπορεί να επιβεβαιωθεί. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όμως την συμμερίζεται; Επιπλέον θεωρεί ότι μία ενδεχόμενη επικράτηση των εθνικιστών στις εκλογές που θα σηματοδοτήσει επιστροφή στην εποχή της αντιπαράθεσης για το “Μακεδονία”, σκέτο και ενώ τα Σκόπια θα είναι πλέον στο ΝΑΤΟ, θα είναι προς το συμφέρον της χώρας;

Ο πρωθυπουργός απεμπόλησε την ευκαιρία να κάνει μία συμφωνία με τον Ζάεφ για περαιτέρω εξομάλυνση και εφαρμογή που θα περιελάμβανε και το κρίσιμο θέμα των εμπορικών επωνυμιών των μακεδονικών προϊόντων, παρότι ο Ζάεφ ήταν έτοιμος. Εν τέλει προκύπτει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει στρατηγική στο μείζον εθνικό θέμα. Αντίθετα έχει εσωκομματική τακτική για το πως δεν θα δυσαρεστήσει τους ελληναράδες του κόμματός του. Και γι’ αυτό ανάγει την απραξία σε δόγμα της εξωτερικής του πολιτικής.