Τα ερωτήματα και η αδολεσχία της Αριστεράς

“Έπρεπε ή όχι να ρίξουμε την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου το 2015 αφού δεν είμασταν έτοιμοι να κυβερνήσουμε”, είναι το ερώτημα που αίφνης ενέσκυψε στα ζαλισμένα ακόμη από την ήττα του Ιουλίου στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Μία πρώτη παρατήρηση είναι πως το “ρίξαμε τον Σαμαρά”, δικαιώνει τον πρώην πρωθυπουργό ο οποίος πέντε χρόνια τώρα λέει ακριβώς το ίδιο ότι “τον έριξε ως μη όφειλε το παλιόπαιδο”, στο οποίο μετά την ήττα του Ιανουαρίου δεν παρέδωσε το Μέγαρο Μαξίμου. Εάν “τον έριξε ως μη όφειλε και ενώ δεν ήταν έτοιμος” τότε σωστά κι εκείνος απεργαζόταν την σύντομη αριστερή παρένθεση.

Ας υποθέσουμε όμως ότι δεν τον “έριχνε” τότε ο ΣΥΡΙΖΑ, τι θα γινόταν; Η κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου θα έκλεινε με επαχθείς όρους την πέμπτη αξιολόγηση και θα υπέγραφε το επόμενο μνημόνιο με πιστοληπτική γραμμή στήριξης. Την καθαρή έξοδο από τα μνημόνια την είχαν διεκδικήσει οι Σαμαράς-Βενιζέλος τον Οκτώβριο του 2014, εισέπραξαν ένα μεγαλοπρεπές όχι από τους εταίρους και την εγκατέλειψαν. Θα άφηναν τον Σαμαρά να υπογράψει ένα λίγο καλύτερο ή χειρότερο μνημόνιο από αυτό που τελικά υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο θα καλείτο και πάλι να διαχειριστεί και να εφαρμόσει η επόμενη κυβέρνηση, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ μόνος του ή με τους ΑΝΕΛ. Και πάλι θα υπήρχε σύγκρουση με τους εταίρους και πάλι θα υπήρχε διαπραγμάτευση και είναι άγνωστο τι έκβαση θα είχε.

Το αστείο επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ

“Δεν είμασταν έτοιμοι να κυβερνήσουμε” λένε τώρα πολλά στελέχη. Το επιχείρημα είναι αστείο. Δεν ήταν έτοιμοι γιατί δεν είχαν ξανακυβερνήσει και δεν υπήρχαν στον ΣΥΡΙΖΑ θεσμικές μνήμες διακυβέρνησης ούτε στελέχη με κυβερνητική εμπειρία. Θα άλλαζε κάτι αν οι εκλογές γίνονταν μετά από έναν χρόνο; Θα είχαν αποκτήσει εμπειρία; Όχι βέβαια, απλώς θα καλούνταν να διαχειριστούν την ίδια ή ίσως και χειρότερη κατάσταση γιατί στον χρόνο που θα μεσολαβούσε θα ήταν με μαθηματική βεβαιότητα η κοινωνία στο δρόμο.

Εν τέλει την εξουσία, ειδικά αν προέρχεσαι από την αριστερά την κατακτάς όποτε σου δίνεται η ευκαιρία και προσφέρονται οι συνθήκες, σαν αριστεροί θα έπρεπε να του ξέρουν. Τα λάθος ερωτήματα ξεστρατίζουν την συζήτηση και δίνουν λάθος απαντήσεις. Το σωστό ερώτημα είναι: γιατί συνειδητά έδωσαν υποσχέσεις που δεν μπορούσαν να τηρήσουν -τις κωδικοποίησαν μάλιστα στο περιβόητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης; Γιατί δεν είπαν την αλήθεια στον ελληνικό λαό για την κατάσταση και τις δυνατότητες που είχαν; Το “είχαμε αυταπάτες”, μοιάζει με συγγνώμη αλλά δεν είναι επαρκές.

Ακολούθως η συζήτηση θα έπρεπε στον ΣΥΡΙΖΑ να είναι επί συγκεκριμένου: όχι για το αν η αριστερά μπορεί να υπάρξει σε ένα νεοφιλελεύθερο σύμπαν. Αλλά, έχοντας πια την εμπειρία να απαντήσουν στο τι μπορούσαν να κάνουν -στο πλαίσιο των περιορισμών- και δεν το έκαναν. Ο Αριστείδης Μπαλτάς στην παρουσίαση του βιβλίου του οποίου ακούστηκαν οι προβληματισμοί από το Νίκο Βούτση, περιγράφει συγκεκριμένα πως λειτουργούσε η τριγωνική διαπλοκή (πολιτικοί-υπηρεσιακοί παράγοντες- ιδιώτες ως δομικό στοιχείο αναπαραγωγής της διαφθοράς, του πελατειακού συστήματος και εν τέλει του βαθέως κράτους) και ότι τέσσερα χρόνια δεν έκανε τίποτε ο ΣΥΡΙΖΑ για να το αντιμετωπίσει.

Ερώτημα επίσης -που δεν το πιάνει ο κ. Μπαλτάς στο βιβλίο του- είναι γιατί έχασαν στο πεδίο των Μέσων Ενημέρωσης με αποτέλεσμα η διαχείριση της κοινής γνώμης να περάσει κατά 90% στους αντιπάλους. Η απάντηση ότι δεν είναι καλοί άνθρωποι οι μιντιάρχεις δεν βοηθά. Εν τέλει αν η συζήτηση εκτός από τις θεωρητικές μπαρούφες περί του όντος και μη όντος της αριστεράς, περάσει σε συγκεκριμένα ζητήματα και ερωτήματα, θα προκύψουν ευθύνες για συγκεκριμένα πρόσωπα που ήταν στον πυρήνα της εξουσίας και κατά το κοινώς λεγόμενο τα έκαναν “μπάχαλο”. Είναι όμως πρόσωπα που εξακολουθούν να βρίσκονται κοντά στην ηγεσία και μετά την ήττα. Την απάντηση την έδωσε ο κ. Φλαμπουράρης, ότι δεν πρέπει να ανοίξει η συζήτηση περί ευθυνών. Ίσως προστατεύει έτσι και τον εαυτό του και ενίους φίλους του…

ΥΓ. Φυσικά με τα ίδια πρόσωπα και με τις ίδιες μεθόδους θα καταλήξεις στα ίδια αποτελέσματα.