Μπομπ Μάρλεϊ: Η reggae μουσική έχει εκατομμύρια θαυμαστές σε όλο τον κόσμο. Αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 60 στην Τζαμάικα και σύντομα εξαπλώθηκε παντού. Μέχρι σήμερα έχουν περάσει πολλά χρόνια και αρκετοί ερμηνευτές αυτής της μουσικής. Ωστόσο κανείς δεν μπόρεσε να ξεπεράσει την εμβληματική μορφή του Μπομπ Μάρελεϊ. Ενός ανθρώπου που κατάφερε να συνδέσει το όνομα του όσο κανένας με ένα είδος μουσικής.
Ο Μπομπ Μάρλεϊ μεγάλωσε μέσα στις κακουχίες. Ήταν γιος λευκού στρατιωτικού και μαύρης μητέρας. Δεν είχε κάποια ιδιαίτερη σχέση με τον πατέρα του, ωστόσο εκείνος συνέχισε να βοηθάει οικονομικά τον μικρό Μπομπ και την μητέρα του. Όταν ο πατέρας του έφυγε από τη ζωή, ο Μπομπ Μάρλεϊ και η μητέρα του αντιμετώπισαν πολλά οικονομικά προβλήματα. Από μικρή ηλικία έδειξε ότι δεν είναι ένας άνθρωπος που λειτουργεί με το “πρέπει”.
Στα 14 άφησε το σχολείο και δούλεψε ως βοηθός οξυγονοκολλητή. Τότε ήταν που άρχισε να ασχολείται με την μουσική. Αρχικά για να περνάει την ώρα του, χωρίς να μπορεί να φανταστεί ότι θα γίνει σύμβολο για ολόκληρες γενιές. Το 1962 μπήκε για πρώτη φορά στο στούντιο και ηχογράφησε τα δύο πρώτα του σινγκλ Judge Not και One Cup of Coffee. Αυτά τα τραγούδια δεν κέρδισαν την εκτίμηση που άξιζαν. Για την ακρίβεια έγιναν γνωστά όταν κυκλοφόρησαν σε συλλογές μετά τον θάνατο του Μάρλεϊ.
Τα πρώτα βήματα στη μουσική
Ο Μπομπ έκανε τα πρώτα του βήματα στη μουσική, αλλά όσο και αν προσπαθούσε, οι προσπάθειες του δεν είχαν κάποια επιτυχία. Παράλληλα, είχε γνωρίσει και παντρευτεί την Ρίτα Άντερσον με την οποία μετακόμισε στο Ντελαγουέρ των ΗΠΑ. Έμενε στο σπίτι της πεθεράς του και δούλευε ως εργάτης στη χημική βιομηχανία Ντιπόν και την αυτοκινητοβιομηχανία Κράισλερ. Σύντομα κατάλαβε ότι αυτή η ζωή δεν είναι για εκείνον.
Το 1967 επέστρεψε στην Τζαμάικα για να αφιερωθεί στη μουσική. Τότε έγινε μέλος του κινήματος των Ρασταφάρι και υιοθέτησε τα χαρακτηριστικά κοτσιδάκια, που έγιναν το σήμα κατατεθέν του και αργότερα παγκόσμια μόδα. Το συγκρότημα του “The Wailers” ηχογράφησε και πάλι κάποια τραγούδια και εμπορικοποίησαν τον ήχο τους και χτύπησαν τις πόρτες των δισκογραφικών εταιρειών. Το 1972 κυκλοφόρησε το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο Catch A Fire (Stir It Up, Kinky Reggae), που κινήθηκε καλά. Ένα χρόνο αργότερα ακολούθησε το Burnin’ με τραγούδια όπως τα Get Up, Stand Up και το I shot the Sheriff, που έγινε παγκόσμια επιτυχία στη διασκευή του Έρικ Κλάπτον και βοήθησε στην εκτόξευση της δημοτικότητας του Μπομπ Μάρλεϊ.
Κάποιες διαφωνίες οδήγησαν στην οριστική διάλυση του συγκροτήματος. Ο Μπομπ Μάρλεϊ ακολούθησε Solo καριέρα, αλλά κράτησε το όνομα “The Wailers” για τους μουσικούς που τον συνόδευαν. Τα επόμενα χρόνια που ακολούθησαν ήταν τα καλύτερα της καριέρας του. Τα τραγούδια του έγιναν παγκόσμιες επιτυχίες και μαζί του εκτοξεύθηκε και ολόκληρη η reggae μουσική. Τα τραγούδια του μιλούσαν για την αγάπη, την αλληλεγγύη αλλά και την καταπίεση των μαύρων από τους λευκούς. Βρέθηκε στη δίνη των πολιτικών αντιπαραθέσεων στην πατρίδα του, με μια εις βάρος του απόπειρα δολοφονίας.
Η πίστη στις ιδέες του και ο πρόωρος θάνατος
Το 1977 ένοιωσε ενοχλήσεις στο μεγάλο δάχτυλο του δεξιού του ποδιού. Υποβλήθηκε σε εξετάσεις και οι γιατροί διέγνωσαν κακοήθες μελάνωμα. Οι γιατροί ήταν ξεκάθαροι μαζί του. Αν δεν προχωρούσε σε ακρωτηριασμό δεν θα μπορούσαν να του σώσουν τη ζωή. Οι απόψεις των Ρασταφάρι δεν του επέτρεπαν κάτι τέτοιο και έτσι αρνήθηκε παρά τον κίνδυνο. Παράλληλα, ενώ ήξερα ότι το τέλος δεν είναι μακριά, αρνήθηκε να κάνει διαθήκη. Αυτό προκάλεσε χάος μετά το θάνατο του καθώς είχε αποκτήσει 12 παιδιά από 8 διαφορετικές γυναίκες.
Ο καρκίνος δεν χαρίστηκε στον θεό της reggae και άρχισε να εξαπλώνεται στα ζωτικά του όργανα. Στις 23 Σεπτεμβρίου 1980 έδωσε την τελευταία του συναυλία στο Πίτσμπουργκ. Βρισκόταν ένα βήμα από τον θάνατο όταν κάλεσε ένα διάσημο Γερμανό γιατρό για να τον θεραπεύσει. Ο καρκίνος βρισκόταν στο τελευταίο του στάδιο και ο Μπομπ Μάρλεϊ πέρασε στην αιωνιότητα το πρωί της 11ης Μαΐου 1981 σε νοσοκομείο του Μαϊάμι.
