Περί προτύπων

Συγγνώμη για την αντιγραφή. Αλλά σας παρακαλώ διαβάστε. Αν δεν γνωρίζετε θα γίνετε σοφότεροι. Αν γνωρίζετε θα φρεσκάρετε τη μνήμη σας. Θα σας εξηγήσω στο τέλος. «Στην νεότερη ελληνική ιστορία ο Γουίλιαμ Γλάδστων συνέδεσε το όνομά του τόσο με την ένωση των Ιονίων νήσων με την Ελλάδα όσο και με το Κυπριακό ζήτημα. Ειδικότερα επί του τελευταίου ένα χρόνο πριν πεθάνει (1897) έκανε την ακόλουθη εξομολόγηση: “Αναλογίζομαι – έγραφε – τι ικανοποίηση θα αισθανόμουν αν είχα την τύχη πριν από το τέρμα της μικρής μου ζωής να δω τον πληθυσμό αυτής της Ελληνικής Νήσου (της Κύπρου) να ενσωματωθεί ύστερα από φιλικό διακανονισμό με τους αδελφούς του, του Βασιλείου της Ελλάδος”.

Σημαντική είναι η απόφασή του να συνεχίσουν τα Ελληνικά σχολεία της Κύπρου να διδάσκουν στην Ελληνική γλώσσα, σε αντίθεση με εισήγηση που του έκαναν όταν υπουργός αποικιών, λέγοντας ότι δεν αξίζει να κάνουμε στους Έλληνες ό,τι κάναμε σε άλλους λαούς, δηλαδή να τους επιβάλουμε τη γλώσσα μας. Ο Γλάδστων ήταν από τους πρώτους μείζονες Βρετανούς πολιτικούς που υιοθέτησε την πολιτική άποψη ότι η Βρετανία μπορούσε να παρεμβαίνει για την προστασία των χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και μάλιστα να δικάζει τους υπεύθυνους για τις διώξεις. Η πολιτική αυτή βασιζόταν σε διεθνείς συνθήκες όπως η Συνθήκη των Παρισίων του 1856 με την οποία έληξε ο Κριμαϊκός Πόλεμος. Θαύμαζε την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία σαν έναν ενωτικό εθνικό και θρησκευτικό οργανισμό και εμπνεόταν από την Επανάσταση του 1821.

Μετά τη σφαγή χιλιάδων Βουλγάρων χριστιανών από τους Τούρκους τον Μάιο του 1876, ο Γλάδστων κάλεσε τη βρετανική κυβέρνηση να αναλάβει ενεργό ρόλο σαν προστάτης και δικαστής. Οι θέσεις του έγιναν γνωστές μέσω ενός φυλλαδίου με τον τίτλο “Bulgarian Horrors and the Question of the East” (Βουλγαρική φρίκη και το Ανατολικό Ζήτημα). Η εκστρατεία του Γλάδστων υπέρ των Ορθοδόξων της Τουρκίας προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον σε κύκλους της Βρετανίας, περιλαμβανομένων των Αγγλικανικών Εκκλησιών, και σχηματίστηκαν διάφορες οργανώσεις για την υποστήριξη Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων Ορθοδόξων της Τουρκίας. Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τον μεγάλο φιλέλληνα, στήθηκε, από πανελλήνιο έρανο, ο ανδριάντας του στην είσοδο του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.»

Εκτός από τον ανδριάντα, υπάρχει και οδός προς τιμήν του. Είναι αυτή που ο Νάσος Ηλιόπουλος, δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων και επικεφαλής της παράταξης «Αθήνα Ανοιχτή Πόλη» που στηρίχθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε να μετονομαστεί σε Ζακ Κωστόπουλου. Ο Ζακ Κωστόπουλος είναι ο άνθρωπος που σκοτώθηκε όταν εισέβαλε σε κατάσταση αμόκ σε κοσμηματοπωλείο στην πλατεία Ομονοίας, κατά τους ιδιοκτήτες για να ληστέψει ή έτσι νόμισαν, κατά τους συγγενείς και φίλους του για να προστατευθεί από παρακείμενη συμπλοκή. Οι δικοί του κατηγορούν τον ιδιοκτήτη και έναν περαστικό οι οποίοι τον ξυλοκόπησαν καθώς και τους αστυνομικούς που τον συνέλαβαν ότι ο θάνατος επήλθε συνέπεια του ξυλοδαρμού και κακής μεταχείρισης του κατά την προσπάθεια ακινητοποίησής του. Έχουν ασκηθεί διώξεις και η Δικαιοσύνη θα αποφανθεί.

Ο Ζακ Κωστόπουλος «ήταν ακτιβιστής της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και των οροθετικών ανθρώπων», επίσης «εργάστηκε στο “Athens Check Point” (κέντρο πρόληψης για τον ιό HIV), προσέφερε εθελοντικά στη Θετική Φωνή (Σύλλογος Οροθετικών Ελλάδος), ενώ αρθρογραφούσε στο διαδίκτυο για θέματα που αφορούσαν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη σεξουαλικότητα και τον HIV.» Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του για την πρόταση του Νάσου Ηλιόπουλου.

Γενικά μιλώντας, το περιθώριο με ή χωρίς εισαγωγικά, η παρέκκλιση επίσης με ή χωρίς εισαγωγικά, πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει, όσο υπάρχουν κοινωνίες. Είναι σύμφυτο με τις κοινωνίες. Και η κάθε κοινωνία, ανάλογα με το πολιτισμικό περιεχόμενο της το προσδιορίζει και το διαχειρίζεται υπό την έννοια της κοινωνικής αντιμετώπισης. Ανέχεται, καταστέλλει, διώκει, προσπαθεί να το ενσωματώσει, συμπορεύεται με συγκατάβαση, δημιουργεί, συνθήκες κινητικότητας ώστε να δίνει διεξόδους αλλαγής status, ανάλογα με την κοινωνία και την εποχή επιλέγονται οι τρόποι. Στις δημοκρατίες ο βασικός κοινωνικός κορμός, όπως πλειοψηφικά αυτοπροσδιορίζεται στη βάση καταγωγής, τρόπων, ηθών, ιστορικότητας, κλπ συνυπάρχει με αυτά που θεωρεί αποκλίνοντες τύπους.

Η εισβολή όμως των κατά γενική παραδοχή εκτός βασικού κοινωνικού κορμού νορμών και τύπων στο κεντρικό κοινωνικό σώμα με στόχο τον εκτοπισμό του και την αντικατάστασή του και την επιβολή της ιδιαιτερότητας ως καθεστώς με το οποίο απαιτείται από την πλειοψηφία αποδοχή και ευθυγράμμιση σημαίνει κατάλυση της Δημοκρατίας. Και η Δημοκρατία οφείλει να αντιδρά, Ιδιαίτερα απέναντι σε αυτούς που την επικαλούνται για να την καταλύσουν.