Μπράιαν Κλαφ: Πέρυσι, οι Άγγλοι βάλθηκαν να κάνουν τον κόσμο να χορεύει στον ρυθμό του “It’s coming home”. Το πίστευαν, έφτασαν κοντά, αλλά σταμάτησαν στον ημιτελικό του Μουντιάλ της Ρωσίας. Αν ζούσε ο κυνικός κύριος Κλαφ, σίγουρα θα είχε βγει στην τηλεόραση και θα είχε εκστομίσει την ατάκα της χρονιάς, ώστε να πέσουν οι τόνοι. Και θα είχε δίκιο. Γιατί ο Μπράιαν Κλαφ, ήταν μία περσόνα “out of this world”, που λένε και οι… Άγγλοι. Πρόκειται για τον άνθρωπο που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του, γνώριζε κάθε σπιθαμή του εαυτού του, εφάρμοσε στα γήπεδα τον ορισμό των ομάδων – όνειρο, δίχως να έχει τον τρόπο των φαντεζί Ολλανδών, ούτε το στιλ των Ιταλών και των Γάλλων.
Είχε όμως το know how, ώστε να πάρει από το χεράκι ομάδες όπως η Ντέρμπι Κάουντι, την οποία ανέβασε στην πρώτη κατηγορία και πανηγύρισε ένα πρωτάθλημα μαζί της. Κάτι που επανέλαβε και με τη Νότιγχαμ Φόρεστ, φτάνοντας μάλιστα (δις) στην κατάκτηση ευρωπαϊκού τροπαίου. Με το alter ego του, Πίτερ Τέιλορ, ως βοηθό, έφτιαξαν δύο υπέροχες ιστορίες οι οποίες “σφράγισαν”, όχι μόνο το αγγλικό ποδόσφαιρο, αλλά και μία εποχή που ακροβατούσε μεταξύ ρομαντισμού και ρεαλισμού.
Ο Κλαφ είχε όλο το πακέτο για να αυτοχαρακτηριστεί ως “Special One”. Μπορεί να μην το έκανε, αλλά το εννοούσε σε κάθε του δήλωση. Και το χειρότερο, για τους χιλιάδες πολέμιούς του, ήταν πως 9/10 φορές είχε δίκιο. Διότι εκτός από εξαιρετικός προπονητής, ήταν άριστος tactician και γνώστης των mind games ενώπιον του Τύπου, σε μία εποχή που όλα ήταν πιο… φλατ. Φυσικά, είχε και τα κολλήματά του. Ένα εξ αυτών, η Εθνική Αγγλίας. Κάποτε, η FA (ποδοσφαιρική ομοσπονδία) τον είχε καλέσει για συνέντευξη και με το τέλος της, πίστεψε ότι είχε πάρει τη θέση που τόσο ονειρευόταν. Αλλά φευ!
Ο χαρακτήρας του, αλλά και το στόμα του, το οποίο δεν μαζευόταν ποτέ, αποτέλεσε μεγάλο εμπόδιο για μια καριέρα στον πάγκο των “λιονταριών”. Δεν τους το συγχώρησε ποτέ. Μέχρι την ημέρα που πέθανε, στις 20 Σεπτεμβρίου του 2004, σε ηλικία 69 ετών. Για τον “Κλάφι” έχουν γραφτεί τόνοι κειμένων. Έχουν βγει αρκετές συνεντεύξεις στη φόρα, αλλά και ταινίες, όπως το “Damned United” που περιγράφει το σύντομο αλλά τραυματικό του πέρασμα από τη Λιντς, αλλά και το “σπάσιμο” της μεγάλης συνεργασίας με το “έτερό του ήμισυ”, Πίτερ Τέιλορ. Ο Μπράιαν Κλαφ σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή. Έδειξε τον δρόμο προς τους υπόλοιπους συναδέλφους του, διδάσκοντάς τους πως μπορούν να γίνουν “θαύματα” στο χορτάρι.
Κι αν “έφυγε” νωρίς, ευτυχώς μας άφησε δεκάδες ατάκες για να τον θυμόμαστε. Μερικές εξ αυτών, παραθέτονται εδώ:
![](data:image/svg+xml;charset=utf-8,<svg height="804" width="1200" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" version="1.1"/>)
“Αν ο θεός ήθελε να παίζουμε ποδόσφαιρο στα σύννεφα θα έβαζε χορτάρι εκεί πάνω” (Όταν ρωτήθηκε για τον τρόπο παιχνιδιού των Άγγλων)
“Είμαι σίγουρος ότι οι υπεύθυνοι της Ομοσπονδίας ξέρουν πως αν μου δώσουν τη δουλειά θα θέλω εγώ να κάνω το κουμάντο. Είναι έξυπνοι, γιατί αυτό ακριβώς θα έκανα” (Για την περίπτωση να αναλάβει την Εθνική Αγγλίας, κάπου στα 80’s)
“Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα. Βέβαια δε συμμετείχα εγώ στη δουλειά”
“Δεν θα έλεγα ότι ήμουν ο καλύτερος προπονητής στην πιάτσα. Σίγουρα όμως ήμουν στο top-one”
“Ο Μπέκαμ; Η γυναίκα του δεν μπορεί να τραγουδήσει κι ο κουρέας του δεν μπορεί να κουρέψει”
“Τον ρωτάω ποια είναι η γνώμη του, συζητάμε για καμιά εικοσαριά λεπτά και στο τέλος αποφασίζουμε ότι είχα δίκιο” (Για το πως χειρίζεται τους παίκτες του)
“Όταν πεθάνω, ο θεός θα πρέπει να αφήσει την αγαπημένη του καρέκλα”
“Μη στείλετε λουλούδια όταν πεθάνω. Αν σας αρέσω στείλτε τα όσο είμαι ζωντανός”
“Όταν πεθάνω δεν θέλω βαθυστόχαστους επιτάφιους και άλλα συναφή. Προσέφερα, ελπίζω να το λένε αυτό, και ελπίζω επίσης κάποιος να με συμπαθούσε”.
To παλμαρέ του
2 πρωταθλήματα Αγγλίας
1971-72 Ντέρμπι Κάουντι 1977-78 Νότιγχαμ Φόρεστ
2 Κύπελλα Πρωταθλητριών
1979 Νότιγχαμ Φόρεστ 1980 Νότιγχαμ Φόρεστ
Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ 1979 Νότιγχαμ Φόρεστ
4 Λιγκ Καπ Αγγλίας
1978 Νότιγχαμ Φόρεστ 1979 Νότιγχαμ Φόρεστ 1989 Νότιγχαμ Φόρεστ 1990 Νότιγχαμ Φόρεστ
Τσάριτι Σιλντ
1978 Νότιγχαμ Φόρεστ