Η Ευρώπη και η ζωή της

Μπορεί να καταλάβει κάποιος πότε ένας πολιτικός οργανισμός βρίσκεται σε αποδρομή, από διάφορα συμπτώματα. Ένα από αυτά είναι η απώλεια του πολιτικού κυρίως ή άλλου κεντρικού περιεχομένου κα προσανατολισμού του και η συνακόλουθη απροθυμία, αδυναμία ή άρνηση να διατηρήσει ή να υπερασπιστεί τις ιδέες του και τον αρχικό λόγο για τον οποίο συγκροτήθηκε. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ιστορικής κόπωσης η οποία οδήγησε σε μαρασμό και εξαφάνιση, είτε πρόκειται για έθνη είτε για αυτοκρατορίες είτε για πολιτικούς σχηματισμούς είτε για ιδεολογικά ρεύματα.

Η ΕΕ ως οριοθετημένος πολυεθνής οργανισμός και η Ευρώπη γενικότερα ως πολιτισμικός, ιστορικός, γεωγραφικός, δημογραφικός και εθνοφυλετικός χώρος παρουσιάζει τέτοια σημάδια, τα οποία δεν είναι βέβαιο, ακόμα, ότι είναι μη αναστρέψιμα καθώς εκδηλώνονται αντίρροπες αντιδράσεις σε πολιτικές και συμπεριφορές που αν εξελιχθούν σε πλειοψηφικές θα καταστούν εργαλεία ευθανασίας.

Οι αντιδράσεις αυτές οι οποίες αναδύονται σε διάφορες χώρες με τη δημιουργία ή την ενίσχυση πολιτικών κομμάτων και την ανάδειξη ηγετών που αντιμάχονται ευρωκτόνες πολιτικές της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας και κυβερνήσεων που ένεκα, οικονομικής κυρίως, ισχύος καθορίζουν τον προσανατολισμό της ΕΕ και ελέγχουν το «σύστημα» στις Βρυξέλλες, καταδεικνύουν ότι η Ευρώπη διατηρεί αποθέματα αυτοσυντήρησης και διαθέτει αντιστάσεις.

Η ονομασία του χαρτοφυλακίου που ανέλαβε ο Έλληνας Επίτροπος Μαργαρίτης Σχοινάς ο οποίος ορίστηκε αντιπρόεδρος «Προστασίας του Ευρωπαϊκού Τρόπου Ζωής» προκάλεσε αντιδράσεις κυρίως από τα αριστερά κόμματα τα οποία θεώρησαν τον τίτλο… ρατσιστικό.

Και το βασικό ερώτημα είναι, εφόσον για την Ευρώπη και την ΕΕ μιλάμε πως θα έπρεπε να ονομάζεται ένα χαρτοφυλάκιο που έχει ως αντικείμενο τη διαφύλαξη του τρόπου ζωής των Ευρωπαίων; «Προστασίας του Ασιατικού ή Αφρικανικού Τρόπου Ζωής» ή θα έπρεπε να δημιουργηθεί χαρτοφυλάκιο «Καταπολέμησης του Ευρωπαϊκού Τρόπου Ζωής»; Προφανώς αυτοί που αντιδρούν δεν συμφωνούν με τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής ως κοινό πολιτισμικό, αξιακό και νομικό πλαίσιο με τις επιμέρους εκφάνσεις του στα ευρωπαϊκά κράτη και έθνη οι οποίες δεν αναιρούν την κοινή ευρωπαϊκή ταυτότητα παρά τις ιδιαιτερότητες και τις ιστορικές και σύγχρονες αντιπαλότητες. Όταν οι αποκλίσεις επικρατήσουν του κοινού παρονομαστή, τότε ίσως η Ευρώπη σταματήσει να υπάρχει ως κοινότητα συγγενών εθνών.

Τι είναι και τι δεν είναι Ευρώπη

Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούσρουλ φον ντερ Λάϊεν, την οποία δεν έχω καμία πρόθεση να υπερασπιστώ γενικώς για λόγους που δεν είναι του παρόντος, ανήρτησε στο twitter το άρθρο 2 της Συνθήκης της Λισσαβόνας, το οποίο περιγράφει (χωρίς να εξαντλεί πάντως) τις αξίες επάνω στις οποίες οικοδομήθηκε και οικοδομείται η ΕΕ. «Η Ένωση θεμελιώνεται στις αξίες της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, του κράτους δικαίου, και του σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα, περιλαμβανομένων των δικαιωμάτων προσώπων που ανήκουν σε μειονότητες».

Υπάρχουν και άλλα, που δεν συμπεριλαμβάνονται στη Συνθήκη της Λισσαβόνας, για τα οποία όμως είχε γίνει τα προηγούμενα χρόνια εκτενής συζήτηση προκειμένου να συμπεριληφθούν ως ιστορικοί πυλώνες της ΕΕ στο προοίμιο του «Ευρωπαϊκού Συντάγματος», το οποίο δεν προχώρησε ως τέτοιο, και αυτά ήταν η χριστιανική θρησκεία, η ελληνική σκέψη και το ρωμαϊκό δίκαιο.

Αυτοί που δεν συμφωνούν με το άρθρο 2 της Συνθήκης τη Λισσαβόνας, με τον ελληνικό πολιτισμό και τον ρωμαϊκό κόσμο ως προέκτασή του και με τον χριστιανισμό ως θρησκευτικό πλαίσιο αναφοράς χωρίς να απειλείται η ανεξιθρησκεία, τότε όντως έχουν λόγο να αντιδρούν στην «Προστασία του Ευρωπαϊκού Τρόπου Ζωής» και επίσης δεν έχουν κανένα λόγο να παραμένουν στη Ευρώπη. Υπάρχουν ήπειροι που μπορεί να τους ταιριάζουν περισσότερο.

Πάντως υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν ανήκουν στον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, με οποιαδήποτε διασταλτική ερμηνεία, οπότε μπορούμε να συμφωνήσουμε στο τι δεν είναι ευρωπαϊκό.

Για παράδειγμα, να είναι υποχρεωμένες οι γυναίκες να φορούν μπούρκα, νικάμπ ή χιτζάμπ. Να μην έχουν ίσα δικαιώματα με τους άνδρες και οι άνδρες να έχουν δικαίωμα ζωής ή θανάτου επάνω τους. Να υποχρεώνονται κοριτσάκια επτά ή οκτώ ετών να παντρεύονται ηλικιωμένους, η παιδεραστία, δηλαδή, ως θεσμός. Να επιβάλλεται η ποινή του θανάτου στους ομοφυλόφιλους και μάλιστα με συγκεκριμένο τρόπο, να ρίχνονται από το υψηλότερο κτίριο της πόλης. Να λιθοβολούνται μέχρι θανάτου ή να μαστιγώνονται οι γυναίκες που μοίχευσαν.

Να γίνονται δημόσιοι αποκεφαλισμοί στους δρόμους. Μπορούμε να συνεχίσουμε, αλλά δεν επαρκεί ο χώρος. Μία καλή ιδέα ωστόσο θα ήταν, όσοι έχουν πρόβλημα με τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, άνδρες και γυναίκες, να υποχρεωθούν (ναι να υποχρεωθούν) να μείνουν για ένα εξάμηνο σε πολύ συγκεκριμένες χώρες άλλων ηπείρων και όταν επιστρέψουν, αν επιστρέψουν, να πουν τη γνώμη τους.