Ρόρι Γκάλαχερ: Τον Σεπτέμβρη του 1981, η Ελλάδα βρισκόταν στους ρυθμούς της “αλλαγής”, η οποία δεν είχε… έρθει και επισήμως, αλλά η φόρα της έπαιρνε… παραμάζωμα κάθε αντίθεση, κάθε παλιό και… συντηρητικό. Στα “πρόθυρα” της “αλλαγής” πάτησε στην Ελλάδα ένας από τους σημαντικότερους και συνάμα πιο υποτιμημένους ροκ σταρ του 20ου αιώνα. Ο Ρόρι Γκάλαχερ από το Μπαλισάνον, αυτός ο τύπος με τα μακριά μαλλιά, το ιρλανδικό αίμα, αλλά την blues ψυχή, θα ερχόταν στη χώρα μας για μία συναυλία στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Κι αν δεν γνωρίζετε ποιος είναι ο Ρόρι και το πόσο σημαντικός ήταν ο ορισμός ενός event τα χρόνια εκείνα, μάθετε ότι ο Γκάλαχερ ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης τέτοιου βεληνεκούς από το εξωτερικό, ο οποίος έκανε το βήμα να έρθει στην Ελλάδα μετά τα χρόνια της Χούντας.
Το απόγευμα της 12ης Σεπτεμβρίου, άρχισε να μαζεύεται κόσμος έξω από το γήπεδο της ΑΕΚ. Λίγο πριν από τις 9 το βράδυ, όταν και η μυθική Fender Stratocaster του Ρόρι έβγαλε την πρώτη της κλίμακα, πάνω από 40.000 κόσμου είχαν πιάσει… μισό τετραγωνικό γης και βρέθηκαν κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλον για να ζήσουν… κάτι μαγικό. Με την ώρα, άρχισαν τα πρώτα “σύννεφα”. Από τη μία πλευρά εκείνοι που ήθελαν να κάνουν “ντου” στο γήπεδο δίχως να πληρώσουν εισιτήριο. Από την άλλη, η αστυνομία που… έψαχνε αφορμή για να επιπλήξει τους “μαλλιάδες” και τη συναυλία που ήθελε να ταράξει τη γειτονιά.
Πολύ γρήγορα, έγιναν και τα πρώτα… σκηνικά. Δακρυγόνα, κυνηγητά, συλλήψεις. Η αποπνικτική ατμόσφαιρα μεταφέρθηκε και εντός γηπέδου, με τον Ρόρι να προσπαθεί να ψελλίσει στα… ελληνικά ότι “Εντάξει”, όλα ήταν καλά.
“Δεν ήξερα από πού έπρεπε να προφυλαχτώ. Μέσα στα παρασκήνια κυκλοφορούσαν κάποια άτομα με αστυνομική στολή που έδειχναν απειλητικοί. Μπήκαμε, λοιπόν, στα γρήγορα μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε να πάμε στο ξενοδοχείο. Στην πορεία, όμως, μείναμε από βενζίνη κι έτσι βρεθήκαμε μέσα στη δίνη των επεισοδίων, με τα δακρυγόνα να μας έχουν τσακίσει και να είμαστε υποχρεωμένοι να γυρίσουμε με τα πόδια. Η συναυλία από μόνης της ήταν εκπληκτική, αλλά και επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να αφήσω τα κόκαλά μου σ’ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε”, είχε πει λίγα χρόνια αργότερα ο Ιρλανδός.
Μπορεί το Live της 12ης Σεπτεμβρίου του 1981 να μην ολοκληρώθηκε όπως θα φαντάζονταν πολλοί, αλλά η παρουσία και μόνο του Ρόρι Γκάλαχερ, άφησε τεράστια παρακαταθήκη στο ελληνικό κοινό. Παράλληλα, κατέταξε τον Ρόρι στους μουσικούς… μύθους των Ελλήνων.
Το γεγονός πως ο Ιρλανδός πήρε την απόφαση να έρθει στα μέρη μας, σπάζοντας το άτυπο εμπάργκο πολλών συναδέλφων του, που δεν… γνώριζαν καν που έπεφτε η χώρα μας (μουσικά πάντα), έκανε τον Ρόρι θεό στις συνειδήσεις των εφήβων και των νέων της δεκαετίας του ’80. Η αγάπη για τον Ρόρι πέρασε και στις επόμενες γενιές. Οι τότε νέοι, φρόντισαν να δείξουν στα παιδιά τους ποιος ήταν αυτός ο παθιασμένος Ιρλανδός με τις φοβερές ικανότητες, ο οποίος ήρθε στα μέρη μας.
Κι αν νομίζετε ότι σας κάνουμε πλάκα, δεν έχετε παρά να μπείτε σε ένα -οποιοδήποτε- βίντεο με τον Ρόρι Γκάλαχερ στο Youtube. Δίχως υπερβολή, 8/10 σχόλια αποτελούνται από Έλληνες, με τους Βρετανούς να παθαίνουν την πλάκα τους, ρωτώντας συχνά πυκνά: “πως διάολο γέμισαν τα σχόλια με Έλληνες;” ή “γιατί τόση αγάπη για τον Ρόρι…”. Ο Έλληνας εκτιμάει την πεντατονική, τη μπλουζ και φυσικά το καλό ροκ, πολλώ δε μάλλον ανθρώπους σαν τον Ρόρι, ο οποίος έζησε και πέθανε ως ένας υπέροχος “αντιστάρ”, χωρίς να λαμβάνει την αναγνώριση που του αξίζει. Στον υπόλοιπο κόσμο φυσικά, διότι στην Ελλάδα ήταν, είναι, και θα είναι μύθος.