Πόλεμος στον δρόμο

Η σκηνή συμπυκνώνει όλη την παθογένεια της συμπεριφοράς που στοιχειώνει την ελληνική κοινωνία με αποτελέσματα τα οποία ξεπερνούν μία συνήθη προσπάθεια λογική ανάλυσης. Ο δικυκλιστής περνά το φανάρι με κόκκινο, χωρίς κράνος, εννοείται, και ο οδηγός του αυτοκινήτου που βρίσκεται σταματημένος στο ίδιο φανάρι του κάνει παρατήρηση. Ο τύπος με τη μηχανή επιστρέφει και απευθυνόμενος στον οδηγό του λέει απειλητικά «θα σε σφαλιαρώσω»… Εκεί θα μπορούσε να σταματήσει η συζήτηση, διότι αναλογίζεται κάποιος πόση φαιά ουσία πρέπει να σπαταλήσει για να εξηγήσει στον βλακόμαγκα αυτά που σκέπτονται οι περισσότεροι ότι θα έπρεπε να του εξηγηθούν, αλλά και πάλι με αμφίβολο αποτέλεσμα διότι προϋπόθεση είναι να έχει και αυτός φαιά ουσία και όχι άχυρα. Εξάλλου, μία τέτοια οδηγική συμπεριφορά είναι πιθανό , ο μη γένοιτο, να καταλήξει στο να βρεθεί ο συγκεκριμένος στην κυριολεξία χωρίς φαιά ουσία αφού και με κόκκινο περνά και κράνος δεν φορά.

Αυτό που καταγράφεται τις τελευταίες ημέρες μπορεί να αποτελέσει υλικό μίας ταινίας – θρίλερ με τίτλο «Η κατάρα». Ένας άνθρωπος βγαίνει από το σπίτι του για να πετάξει τα σκουπίδια και την ώρα που τα αφήνει στον κάδο τον παρασύρει ένα αυτοκίνητο και τον σκοτώνει. Μία γιαγιά με το δίμηνο εγγόνι της σκοτώνονται επιτόπου από αυτοκίνητο που τους χτυπά ενώ περπατούν στο πεζοδρόμιο. Ο οδηγός του αυτοκινήτου, ο οποίος προσπάθησε να διαφύγει και συνελήφθη λίγο αργότερα, έχει προϊστορία πρόκλησης ατυχημάτων με βαρείς τραυματισμούς, οπότε ήταν θέμα χρόνου να προκαλέσει και δυστύχημα.

Δύο φίλοι, 21 και 26 ετών, σκοτώνονται μετά από πρόσκρουση της μηχανής που οδηγούσε ο νεότερος. Δεν φορούσαν κράνος και ο οδηγός είχε αναπτύξει ταχύτητα 170 χιλιομέτρων. Η γυναίκα του έμαθε το συμβάν στο μαιευτήριο την ώρα που γεννούσε το παιδί τους το οποίο ποτέ δεν θα γνωρίσει τον πατέρα του, όπως και ο 21χρονος δεν θα γνωρίσει το παιδί του. Ανήλικος 16 ετών εξέπνευσε μετά από πρόσκρουση του αυτοκινήτου που οδηγούσε η 39χρονη μητέρα του στη διαχωριστική νησίδα. Επτάχρονη σκοτώθηκε όταν το αυτοκίνητο που οδηγούσε η 35χρονη μητέρα της έφυγε από τον δρόμο και προσέκρουσε σε δένδρο. Ζευγάρι Βρετανών που περπατούσε σε επαρχιακό δρόμο παρασύρθηκε από αυτοκίνητο που είχε αναπτύξει υπερβολική ταχύτητα με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο 57χρονο άνδρας. Ο οδηγός εγκατέλειψε τα θύματα και εξαφανίστηκε. Νεαρός, 24 ετών, με μηχανή, παρέσυρε και σκότωσε 73χρονη η οποία διέσχιζε τον δρόμο.

Πεδίο μάχης

Αυτά είναι ορισμένα μόνο από τα θανατηφόρα τροχαία που συνέβησαν μόνο τις τελευταίες δύο εβδομάδες, Επαναλαμβάνω, κάποια, όχι όλα, το τελευταίο δεκαπενθήμερο. Τον Ιούνιο δύο αδέλφια, ένα αγόρι και ένα κορίτσι 21 και 16 ετών αντίστοιχα, σκοτώθηκαν όταν το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο πρώτος εξετράπη της πορείας του. Και ακολούθησαν και άλλα και άλλα…Το καλοκαίρι μόνο στην Αττική υπήρξαν 47 θάνατοι από τροχαία. Αυτά δεν «τυχαίνουν». Δεν είναι αποτέλεσμα μία «κακιάς στιγμής» Τόσες πολλές «κακές στιγμές», με τέτοια πυκνότητα, σε ένα πληθυσμό όσος ο ελληνικός, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, παύουν να είναι «κακές στιγμές», είναι ο κακός μας ο καιρός και ο κακός μας εαυτός.

Ο Αναστάσιος Μαρκουίζος, ο θρυλικός οδηγός αγώνων γνωστός και ως «Ιαβέρης», ο ταχύτερος Έλληνας οδηγός αγώνων και ο πιο γνωστός και ακαταπόνητος ακτιβιστής για την οδηγική συμπεριφορά και ασφάλεια, μου έλεγε σε εκπομπή ότι τα τελευταία 50 χρόνια η Ελλάδα έχει θρηνήσει 120 χιλιάδες νεκρούς από τροχαία και 350 χιλιάδες βαριά τραυματίες και ανάπηρους. Αυτά δεν συμβαίνουν ούτε σε πόλεμο. Υπάρχουν πόλεμοι που δεν έχουν 2400 νεκρούς τον χρόνο, 200 τον μήνα, επτά την ημέρα. Υπάρχουν άγριοι πόλεμοι που δεν έχουν επτά χιλιάδες βαριά τραυματίες και ανάπηρους τον χρόνο, 600 τον μήνα, 20 την ημέρα και όλα αυτά σε έναν πληθυσμό 10 εκατομμυρίων.

Ο Ιαβέρης περιγράφει με καταλυτικό τρόπο τα αίτια του μακελειού και μέσα από την καθηλωτική επεξήγηση και τα τεχνικά ζητήματα που επισημαίνει λόγω της εμπειρίας του, καταλήγει ότι αυτό που συμβαίνει είναι θέμα οδικής αγωγής και Παιδείας, για την ακρίβεια έλλειψης και των δύο. Κάτι που κατά βάθος όλοι γνωρίζουμε, αλλά όταν ακούς τον πιο γρήγορο Έλληνα οδηγό αγώνων, με όλη την επικινδυνότητα που αυτό εμπεριέχει, να ομολογεί ότι φοβάται να οδηγήσει στους ελληνικούς δρόμους, συνειδητοποιείς ότι η ελληνικοί δρόμοι δεν είναι απλοί δρόμοι, αλλά πεδίο μάχης. Η αγωγή οικοδομεί αντίληψη, η αντίληψη διαμορφώνει συμπεριφορά, η συμπεριφορά παράγει αποτελέσματα και τα αποτελέσματα καθορίζουν το μέλλον. Και το μέλλον μίας χώρας 10 εκατομμυρίων που έχει δυόμιση χιλιάδες νεκρούς τον χρόνο από τροχαία είναι τουλάχιστον άδηλο.