Επιτέλους, τέλος!

Επιτέλους, τέλος! Με αυτό το σύνθημα -το 1993- ο Ανδρέας Παπανδρέου κέρδισε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και επέστρεψε θριαμβευτικά στην εξουσία. Ξεκίνησε τότε μία περίοδος εντεκάχρονης πολιτικής κυριαρχίας, με τον Κώστα Σημίτη να παραλαμβάνει τη σκυτάλη από τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Από τότε άρχισε και η συζήτηση για τη μετεξέλιξη του κόμματος με ημερομηνία γέννησης την 3η Σεπτέμβρη του 1974. Στην αρχή, μετά τους “καλαμοκαβαλάρηδες” του Κώστα Σκανδαλίδη, τέθηκε ο στόχος της κυβερνώσας Αριστεράς. Ο σχετικός σχεδιασμός εξαντλήθηκε όμως στον περίφημο ανασχηματισμό του… Μπίστη, το καλοκαίρι του 2003. Η αντίστροφη μέτρηση για τη διαδοχή και την ήττα του 2004 είχε ξεκινήσει. Για την ακρίβεια είχε αρχίσει την επομένη των εκλογών του 2000, αλλά οι υπουργοί και τα κυβερνητικά στελέχη αδυνατούσαν τότε να δουν τις ασυμμετρίες που τους οδήγησαν στην συντριβή.

Κατάφεραν τα πράγματα να φθάσουν σε μία αμφισβητήσιμη διαδοχή, με τον Κώστα Σημίτη να παραδίδει το ΠΑΣΟΚ στον Γιώργο Παπανδρέου, στο σπίτι του στην οδό Αναγνωστοπούλου. Η διαδικασία της εκλογής από τη βάση που ακολούθησε, ήταν απλά ο φερετζές μίας καθαρά αντιδημοκρατικής διαδικασίας. Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε το ένα πείραμα μετά το άλλο και τελικά το πάλαι ποτέ κραταιό Κίνημα έγινε ο μεγάλος “ασθενής” του πολιτικού μας συστήματος. Αδυνατώντας μέχρι και σήμερα τα στελέχη του να εξηγήσουν τι τους συνέβη. Θεωρώντας ακόμη πως μπορούν να επιστρέψουν στα περασμένα μεγαλεία.

Η δεύτερη φορά του ΠΑΣΟΚ ήταν το 1993. Η τρίτη, το 2009, ήταν και η φαρμακερή. Από το “Τσοβόλα δώσ’τα όλα” της πρώτης οκταετίας και τις επιτυχίες της ΟΝΕ, της ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τα μεγάλα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων την περίοδο 1993- 2004, το ΠΑΣΟΚ συνέδεσε την πολιτική του παρουσία με το κόψιμο μισθών και συντάξεων. Ήταν πραγματική μαχαιριά στην καρδιά. Οι επιτελείς του ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσαν να καταλάβουν πως είχαν κόψει την βασική αρτηρία που κρατούσε ζωντανό τον πολιτικό τους φορέα. Το ΠΑΣΟΚ και η ευημερία των Ελλήνων ήταν “ένα και το αυτό”. Μόλις χάθηκε το ένα, χάθηκε και το άλλο. Απλά είναι τα πράγματα.

Και για να επιστρέψει στη ζωή είναι προφανές πως δεν αρκούν λόγια. Χρειάζονται πράξεις. Δεν αρκεί τα στελέχη της δημοκρατικής παράταξης να αλλάζουν ονόματα ή να κρατούν με το ζόρι ζωντανό το ΠΑΣΟΚ. Στο ΠΑΣΟΚ αξίζει ένα πολιτικό τέλος αντάξιο της πολιτικής του πορείας, αν αυτό επιλέξουν όσοι μπορούν να αποφασίσουν για την τύχη του. Αξίζει να παραμείνει “ανοικτό” ως σύμβολο των αντιφάσεων της Μεταπολίτευσης, ώστε να εξυπηρετούνται και τα δάνειά του. Αναμφισβήτητα το ΠΑΣΟΚ συνέδεσε το όνομά του με την καλύτερη περίοδο της ελληνικής ιστορίας. Έβαλε την Ελλάδα στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει την Ελλάδα… Ευρώπη. Αντίθετα, η Ελλάδα βρέθηκε να πληρώνει δανεικά που έριξαν το επίπεδο ζωής των Ελλήνων, εκεί που ήταν προ αρκετών ετών.

Ας αποφασίσουν λοιπόν όσοι έχουν τη δυνατότητα και την εντολή. Σκεπτόμενοι πάντα ότι θα πρέπει να δείξουν σεβασμό στην ιστορία και την ανάγκη το ΠΑΣΟΚ να ολοκληρώσει τον οικονομικό του κύκλο, πέρα από τον πολιτικό, έχοντας τακτοποιήσει τις εκκρεμότητες που δημιούργησε. Θα μπορούσαν βέβαια και να τις αναλάβουν συγκεκριμένα πρόσωπα. Εκείνοι που έκαναν πολιτική και εμφανίζονταν πανίσχυροι με τα συγκεκριμένα δανεικά. Αλλά δεν είμαστε κακοί άνθρωποι. Θέλουμε απλά μία λύση που θα διασφαλίζει τα βασικά.