Όταν ακόμα και η ντροπή ντρέπεται

Ο τίτλος είναι κλεμμένος από γνωστό πολιτικό, ο οποίος σε κάποια διαμαρτυρία του όταν ήθελε να δείξει τον αποτροπιασμό του για κάποια τεκταινόμενα της πολιτικής, είπε ακριβώς αυτό. “Όταν γίνονται αυτά, ακόμα και η ντροπή ντρέπεται”. Αυτό σκέφτομαι και εγώ τις τελευταίες εβδομάδες με αυτά που βλέπω να συμβαίνουν στην πολιτική ζωή της χώρας. Παρακολουθώντας την πολιτική ζωή του τόπου από την μεταπολίτευση, τέτοιον κυνισμό, τέτοια προσωπική και πολιτική ανευθυνότητα και τέτοια εξόφθαλμη αποδοχή της απάτης δεν έχω ξαναζήσει ποτέ.

Όλοι έχουμε καταλάβει, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, τα βαθύτερα αίτια της κρίσης. Και δεν αναφέρομαι στην χρεοκοπία της Οικονομίας ή των θεσμών, αυτά ήταν τα αποτελέσματα. Τα βαθύτερα αίτια ήταν παθογένειες πολλών δεκαετιών. Ο λαϊκισμός, το πελατειακό κράτος, οι συντεχνίες, η αναξιοκρατία, οι προεκλογικές παροχολογίες, η σκόπιμη αδιαφορία στην φοροδιαφυγή, η διόγκωση του κράτους, η κυριαρχία των συνδικάτων και η λογική του «δεν βαριέσαι» και του «ωχ αδερφέ μου» είναι κάποιες από αυτές.

………. και ξαφνικά ο χρόνος τελείωσε. Ήρθε ο λογαριασμός και άναυδοι προσπαθήσαμε να βρούμε τους ενόχους αποφεύγοντας εναγωνίως να κοιτάξουμε στον καθρέπτη. Ξαφνικά όλοι σαν νεοφερμένοι από άλλον πλανήτη δείχνουμε αυτούς που εμείς ψηφίζαμε τόσα χρόνια, εξαιρώντας εντέχνως τους εαυτούς μας από το κάδρο των ενόχων.  Και όλο αυτό ήταν τροφοδοτούμενο από μια αριστερόστροφη συμφέρουσα λογική που έλεγε ότι τα κόμματα που κυβέρνησαν έχουν και την αποκλειστική ευθύνη για την κατάντια της χώρας.

Εγώ θα συμφωνήσω ότι τα δύο πάλαι ποτέ ισχυρά κόμματα φέρουν τεράστιο μέρος της ευθύνης, αλλά με τίποτα δεν είναι μόνο αυτά. Το συνολικό πολιτικό σύστημα είχε την ευθύνη και εν συνεχεία ένα μερίδιο αυτής ο ίδιος ο λαός. Το 80% του δημόσιου χρέους προέρχεται από δυσανάλογες αυξήσεις μισθών και συντάξεων, υπεράνω της αντοχής του συστήματος, προφανώς για πελατειακούς λόγους.  Πότε η αριστερά αντιτάθηκε σε αυτές τις πρακτικές; Η απάντηση είναι “ποτέ σε όλη την μεταπολίτευση”.

Αντίθετα εγώ θυμάμαι τα συνδικάτα, ελεγχόμενα κατά κύριο λόγο από την αριστερά, με παράλογες απαιτήσεις και στον βωμό της λαϊκής κυριαρχίας, να κλείνουν τους διακόπτες με το παραμικρό, αδιαφορώντας για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, την υπερχρέωση της χώρας και την απλή λογική. Κάναμε το πείραμα και δεν μας βγήκε. Το πάρτι τελείωσε, η μουσική σταμάτησε, τα φώτα έκλεισαν και δεν είχαμε κρατήσει λεφτά ούτε για ταξί. Ο πονοκέφαλος της επόμενης μέρας μετατράπηκε σε χρόνια ημικρανία και σε έναν εφιάλτη που κρατάει μέχρι και σήμερα.

Αποτύχαμε να διαχειριστούμε την ανάπτυξη της δεκαετίας του ’80; Αναβαθμιστήκαμε αξιακά χωρίς τις απαραίτητες αξίες; Πλουτίσαμε χωρίς να παράξουμε πλούτο; Ξεσκεπάστηκε ο ψεύτικος παράδεισός μας; Όπως θέλετε πείτε το αλλά θα έπρεπε σήμερα να είχαμε μάθει και να είχαμε καταλάβει τουλάχιστον τα αυτονόητα.  Εκ των πραγμάτων φαίνεται ότι αυτό δεν έγινε. Με λίγα λόγια, θεωρώ ότι μετά το 2010 δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για κανέναν.

Όλα αυτά που γίνονταν τότε, θα μπορούσαν τότε να έχουν και μια ελάχιστη, τονίζω ελάχιστη, δικαιολογία για την άγνοια του επερχόμενου κινδύνου και για το μέγεθος της αναμενόμενης καταστροφής που θα έφερναν οι πρακτικές τους. Στις αρχές της κρίσης, σε σχέση με όλα αυτά, “οι παλιοί” αποδέχθηκαν την ενοχή τους, έκαναν την αυτοκριτική τους, αυτομαστιγώθηκαν και είπαν ότι μετανόησαν. Αληθώς; Ψευδώς; Δεν γνωρίζω, μένει να αποδειχθεί, και σύντομα μάλιστα. Αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία για όλα αυτά που γίνονται σήμερα.

Σήμερα όμως, όλες αυτές οι πρακτικές δεν έχουν καμία δικαιολογία και είναι κανονικά εγκλήματα κατά της κοινωνίας, εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Όλα αυτά που μας έφεραν εδώ, ξαναγίνονται σήμερα σε χειρότερο βαθμό και κυρίως πάνω στον ασθενή που μόλις βγήκε από την εντατική και δεν στέκεται ούτε στα πόδια του ακόμη.

Και γίνονται, με τον πιο κυνικό τρόπο, από αυτούς που έχτισαν πολιτικές καριέρες ουρλιάζοντας και  κατηγορώντας ακριβώς αυτά. Και γίνονται, από αυτούς που αναρριχήθηκαν στην εξουσία, ορκιζόμενοι ότι όλα αυτά θα τα αλλάξουν.  Και γίνονται από αυτούς που αναρριχήθηκαν στην εξουσία φερόμενοι τον τίτλο του «νέου», του άφθαρτου και του ηθικού. Μάλιστα….

Καμία κυβέρνηση πριν την σημερινή, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια,

• δεν έδωσε σχεδόν 2 δις παροχές 4 μέρες πριν από τις εκλογές.
• δεν έκανε τόσες χαριστικές τροπολογίες λίγες ώρες πριν αποπνεύσει.
• δεν αγνόησε, τόσο επιδεικτικά, θεσμούς και σύνταγμα.
• δεν έδρασε τόσο αναξιοκρατικά, και με αυστηρά, και μόνο, κομματικά κριτήρια για την στελέχωση του δημοσίου.
• δεν έψαξε για ψήφους σε ομαδικές ελληνοποιήσεις προσφύγων της τελευταίας στιγμής.
• δεν απογοήτευσε τόσο πολύ, κάνοντας ακριβώς τα αντίθετα στα πάντα, από αυτά που υποσχέθηκε, και μάλιστα κάνοντας τα και λάθος.
• δεν χειρίστηκε Εθνικά θέματα με τόση προχειρότητα και ανευθυνότητα.
• δεν δίχασε τον λαό της με ταξικά κριτήρια, χρησιμοποιώντας απίστευτα ψέματα για να κάνει ακριβώς αυτό.

Κάποιος ακραίος θα έλεγε ότι δεν έχουν κανέναν ηθικό φραγμό, και ότι συνειδητά εκδικούνται μια κοινωνία που τους είχε τόσα χρόνια στο περιθώριο και που ετοιμάζεται να τους ξαναστείλει πάλι σε αυτό… στην καλύτερη των περιπτώσεων για αυτούς. Κάποιος ακραίος αυτό θα έλεγε. Εγώ θα τους έλεγα να μην τολμήσουν να ζητήσουν και άλλη ευκαιρία και αν γίνεται να φέρουν και την πρώτη πίσω.

Διαβάστε όλα τα άρθρα του Κώστα Αγγελάκη, εδώ