Η απαγορευμένη λέξη των πολιτικών

Ακούσατε ποτέ πολιτικό να ζητάει συγγνώμη; Εγώ 38 χρόνια στη δημοσιογραφία δεν άκουσα κανένα. Είναι η απαγορευμένη λέξη. Η λέξη που αποφεύγουν να εκφέρουν οι πολιτικοί, λες και πρόκειται για το προπατορικό αμάρτημα. Δεν ζήτησε συγγνώμη ο Μανώλης Κεφαλογιάννης με την άθλια κίνηση να παρουσιάσει φωτογραφία χουντικών στην οποία κατά τα λεγόμενά του απεικονιζόταν και ο πατέρας του Αλέξη Τσίπρα. Δεν τη ζήτησε παρότι τον διέψευσαν με εκκωφαντικό τρόπο.

Δεν ζήτησε συγγνώμη ο Παύλος Πολάκης από τον Στέλιο Κυμπουρόπουλο με το επιχείρημα ότι έμπρακτη συγγνώμη από τα ΑΜΕΑ είναι η πολιτική της κυβέρνησης. Δεν ζήτησε συγγνώμη ο Κυριάκος Μητσοτάκης για όσα είπε στη Βουλή για τον πατέρα του Αλέξη Τσίπρα, αλλά ούτε ο πρωθυπουργός είπε την απαγορευμένη λέξη μετά το Μάτι. Την ίδια λέξη απέφυγε να προφέρει και ο Ανδρέας Παπανδρέου και προτίμησε εκείνο το θρυλικό mea culpa, που μπήκε στο πολιτικό μας λεξιλόγιο.

Όμως, το mea culpa δεν είναι συγγνώμη, όχι μεταφραστικά, αλλά στο νοηματικό και στο συμβολικό επίπεδο. Μία λέξη είναι φορτισμένη και φορτωμένη με νοήματα, σημασίες, συναισθήματα. Μία ξένη λέξη δεν κουβαλάει τίποτα από τα προαναφερόμενα, οπότε η εκφορά της είναι το λιγότερο ουδέτερη. Αλήθεια γιατί οι πολιτικοί αποφεύγουν (όπως ο διάβολος το θυμίαμα) να ζητήσουν συγγνώμη; Ακόμα και να προφέρουν τη λέξη ανάμεσα από τα δόντια τους ή τα μουστάκια τους για τους μουστακαλήδες; Θεωρούν τους εαυτούς τους αυθεντίες; Τους εμποδίζει κάποιο υπερτροφικό εγώ; Ασπάζονται την εκτίμηση περί αλάθητου; Θεωρούν ότι επικοινωνιακά είναι λάθος;

Μπορεί κάτι απ΄ όλα, μπορεί και όλα μαζί. Η απάντηση δεν μπορεί να είναι παρά μόνο επιστημονική και ανήκει στα επιστημονικά πεδία πολλών επιστημών. Όμως, κάνουν ένα μεγάλο λάθος. Ιδίως στην εποχή μας η ομολογία λάθους, η αληθινή συγγνώμη η οποία θα συνοδεύεται από ειλικρινείς πρωτοβουλίες για διόρθωση του λάθους ή για την εφαρμογή πολιτικών που δεν θα επιτρέπουν την επανάληψη, μόνο κέρδη θα προσφέρει στις μετοχές αυτών των πολιτικών.

Οι πολίτες έχουν βαρεθεί, έχουν σιχαθεί τους πολιτικάντες, τους Μαυρογυαλούρους, τους ψεύτες, τους πολιτικούς που επιχειρούν να υφαρπάξουν την ψήφο του με φτηνά τεχνάσματα και ανέξοδες υποσχέσεις χωρίς αντίκρυσμα. Αντιθέτως, το κλίμα στην κοινωνία είναι πρόσφορο για όποιον μιλήσει με ειλικρίνεια, για όποιον με έργα και πράξεις συνοδεύσει τις δηλώσεις για υπεράσπιση των συμφερόντων των πολιτών, για βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου, για καλύτερες μέρες.

Γιατί σήμερα είναι εφικτή η βελτίωση της ζωής των πολιτών, έστω με μικρά βήματα. Και δεν είναι ειλικρινής ο λόγος όσων στο όνομα της αλήθειας δηλώνουν πως αδυνατούν να πάρουν αποφάσεις ευνοϊκές για τους πληγέντες από την κρίση. Είναι ένας ψευδής, ένας αυστηρά ιδεολογικοπολιτικός λόγος που με όχημα και άλλοθι την δήθεν ειλικρίνεια επιχειρεί να προωθήσει αντιδημοφιλείς πολιτικές. Και στην περίπτωση αυτή απαιτείται μία ακόμα μεγαλύτερη συγγνώμη, την οποία, όμως, ποτέ δεν θα ακούσουμε από τους σημερινούς πολιτικούς.

Διαβάστε όλα τα άρθρα του Θανάση Λυρτσογιάννη, εδώ