Netflix: Δείτε τι βλέπουν σε αυτό οι Έλληνες πολιτικοί

Όπως όλος ο κόσμος, έτσι και οι πολιτικοί  έχουν “κολλήσει” με το netflix.

Με τη νέα τηλεοπτική μόδα διαθέσιμη σε μια σειρά από κινητές συσκευές, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και της νύχτας, οι πολιτικοί μας φαίνεται ότι σε αυτή την περίπτωση συντονίζονται απολύτως με το λαϊκό αίσθημα.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός πριν από λίγες εβδομάδες αναφέρθηκε σε έναν από τους πρωταγωνιστές της διάσημης ισπανικής παραγωγής «La Casa de Papel», κατά τη διάρκεια της προώθησης της υποψηφιότητας του Νάσου Ηλιόπουλου για τον Δήμο Αθηναίων. Ναι, ο Αλέξης Τσίπρας ανήκει στους φαν του Netflix, αν και δεν θέλησε να μας αποκαλύψει τις προτιμήσεις του.

Περισσότερο «ανοιχτοί» ο Κυριάκος Μητσοτάκης, η Ρένα Δούρου, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Σταύρος Θεοδωράκης και έξι ακόμα Έλληνες πολιτικοί, μίλησαν στο «Κ» για τη σχέση τους με τη δημοφιλή αμερικανική πλατφόρμα.

• Κυριάκος Μητσοτάκης, πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας

Τον λίγο ελεύθερο χρόνο που έχω, αργά το βράδυ, τον μοιράζω ανάμεσα στο διάβασμα και σε σειρές, συνήθως στο Netflix. Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, στις σειρές τον πρώτο λόγο τον έχουν η γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Για παράδειγμα, με τον γιο μου τον Κωνσταντίνο είδα το «Narcos», ενώ με τη Μαρέβα το «Crown», το οποίο είναι μία από τις πιο καλογυρισμένες παραγωγές που έχω παρακολουθήσει. Δεν θα σας κρύψω μάλιστα ότι στην αρχή το βρήκα λίγο κουραστικό, αλλά σύντομα με κέρδισε, διότι παράλληλα με τη ζωή της βασιλικής οικογένειας μπορεί κανείς να δει με πολύ ζωντανό τρόπο την εξέλιξη της βρετανικής κοινωνίας τον 20ό αιώνα.

Γενικώς, προτιμώ τις σειρές που έχουν έστω και έμμεσα ιστορική ή πολιτική χροιά – φαίνεται τελικά ότι το «μικρόβιο» που έχει ο καθένας δεν τον εγκαταλείπει ούτε στον ελεύθερο χρόνο του. Μία από τις πιο αγαπημένες μου σειρές ήταν το «Eichman Show», που είναι παραγωγή του BBC.

Πραγματεύεται τη δίκη του Αδόλφου Άιχμαν, του αξιωματικού των SS που ήταν από τους οργανωτές του Ολοκαυτώματος και συνελήφθη τελικά το 1961. Τον τελευταίο καιρό, όποτε μου μένει χρόνος, βλέπω το «Fauda», που εξελίσσεται με φόντο τη σύγκρουση Ισραήλ και Παλαιστίνης.

Με αφορμή, όμως, το μικρό αυτό αφιέρωμα που κάνετε, θα μου επιτρέψετε και μια γενικότερη σκέψη. Αν το σκεφτείτε, με τα νέα διεθνή δίκτυα έχει αλλάξει πλήρως τα τελευταία χρόνια ο τρόπος που βλέπουμε τηλεόραση. Διότι η σύγχρονη τεχνολογία σού επιτρέπει πλέον να βλέπεις όχι μόνο αυτό που θέλεις, αλλά και όταν ακριβώς έχεις εσύ τον χρόνο να το δεις. Σε αυτή λοιπόν τη νέα πραγματικότητα είναι αναγκαίο πια να προσαρμοστούν όχι μόνο τα ιδιωτικά κανάλια, αλλά προφανώς και η Δημόσια Τηλεόραση, η οποία, δυστυχώς, ζει τα τελευταία χρόνια τις χειρότερες μέρες της.

• Σταύρος Θεοδωράκης, πρόεδρος στο «Ποτάμι»

Δεν είδα το «House of Cards». Μου αρκούν οι ίντριγκες της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Είδα όμως το βρετανικό «Peaky Βlinders». Κορυφαίο. Σε καθηλώνει από το πρώτο επεισόδιο. Και μουσική, και πλοκή, και αληθινά σκηνικά, και πρωταγωνιστές με ζεστό αίμα. Σημασία στην κάθε λεπτομέρεια. Ο επίλογός του είχε –απρόσμενα– μια πολιτική πινελιά, γεγονός που έχει γεννήσει πολλές απορίες για τη συνέχεια της περιπέτειας.

Το «La Casa de Papel» αρχικά μου φάνηκε ερασιτεχνικό. Ήρωες καρτούν, σεναριακές υπερβολές και επεισόδια που λες «άντε να τελειώνουν, να πάμε στο επόμενο». Μετά από παραινέσεις φίλων, συνέχισα να το παρακολουθώ και τελικά το είδα όλο. Ναι, η δεύτερη σεζόν ήταν καλύτερη, βρήκε ρυθμό, το φινάλε όμως ήταν λίγο σαν το παραμύθι που θα έλεγε στον εγγονό του ένας παλαιοκομμουνιστής παππούς.

Έχω δοκιμάσει να δω –και βλέπω– και άλλες σειρές. Για περιπέτεια το «Narcos», για να ασκήσω το μυαλό μου το «Sherlock», για να δω τι θα συμβεί στο μέλλον το «Black Mirror» και τώρα τελευταία το «Pose», γιατί είναι πάντα ωραίο να γυρνάς στην τολμηρή Νέα Υόρκη. Και προφανώς είδα –την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του– το πολυδιαφημισμένο «Roma» του Αλφόνσο Κουαρόν. Καλή σκηνοθεσία, μέχρι εκεί. Το μονοπλάνο στη θάλασσα μάλλον θα ήταν αυτό που του έδωσε το Όσκαρ. Μερικά βράδια, βέβαια, ψάχνω ανάμεσα στα ντοκιμαντέρ. Είναι οι στιγμές που νοσταλγώ τους «Πρωταγωνιστές».

• Ρένα Δούρου, περιφερειάρχης Αττικής

Στα τρελά ωράρια, το Netflix είναι μια καλή λύση, ακόμη και για εμάς που μεγαλώσαμε, ερωτευτήκαμε, πολιτικοποιηθήκαμε, δακρύσαμε στις κινηματογραφικές αίθουσες. Είναι μεγάλη ευκολία τις μεταμεσονύκτιες ώρες, όταν τα μάτια δεν σε βαστάνε να διαβάσεις άλλο, να χαλαρώσεις απολαμβάνοντας μια σειρά, μια ταινία ή ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ.

Τελευταία, παρακολούθησα με ενδιαφέρον το ντοκιμαντέρ της Κριστιάν Αμανπούρ «Σεξ και έρωτας σε όλο τον κόσμο». Θα έλεγα ψέματα αν έλεγα ότι δεν έχω δει το «House of Cards». Όχι, δεν βρίσκω τίποτα κοινό με την ελληνική πολιτική σκηνή.

Σε βράδυ μεγάλης μεταμεσονύκτιας υπερέντασης παρακολούθησα και το «Roma». Η αλήθεια είναι πως, αν προβαλλόταν μόνο σε κάποιο σινεμά, μάλλον δεν θα υπήρχε χρόνος να το δω, μολονότι θα το επιθυμούσα. Το Netflix έχει βοηθήσει ανθρώπους όπως εμένα, που δεν τους βαστούν τα πόδια τους να πάνε μέχρι το σινεμά. Είναι μεγάλο πράγμα να βρίσκεις προβολή στις 02.00 με πιτζάμες.

• Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, πρώην υπουργός

Όταν στην παιδική μου ηλικία έβλεπα τον αστροναύτη Νιλ Άρμστρονγκ να περπατάει στη Σελήνη μέσα από τη μοναδική ασπρόμαυρη τηλεόραση -με πολλά «χιόνια»- που υπήρχε στο χωριό μου, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτό το κουτί θα αποτελούσε το ισχυρότερο και μαζικότερο λαϊκό μέσο ενημέρωσης, ψυχαγωγίας και επιμόρφωσης.

Ωστόσο η ταχύτατη εισβολή και εξάπλωση του ίντερνετ στην καθημερινότητά μας έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα στην ενημέρωση και στην ψυχαγωγία. Οι νέες διαδικτυακές πλατφόρμες φέρνουν ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, ντοκιμαντέρ, αθλητικά γεγονότα οπουδήποτε κι αν βρίσκεσαι. Στην πραγματικότητα, το Netflix αποτελεί το πάντρεμα της Σίλικον Βάλεϊ και του Χόλιγουντ. Η ίδια η εταιρεία είναι παραγωγός ταινιών ανάλογα με τις προτιμήσεις των πελατών της σε όλο τον κόσμο.

Ενισχύει, κατά τη γνώμη μου, ακόμη περισσότερο το δικαίωμα του σύγχρονου ανθρώπου να επιλέγει αυτό που προτιμά ως καλύτερο. Αγαπημένες μου σειρές είναι το «La Casa de Papel», που είναι ντυμένη με υπέροχη μουσική, και φυσικά το «House of Cards» και το «Crown».

• Ευάγγελος Βενιζέλος, πρώην αντιπρόεδρος κυβέρνησης

Το Netflix συνδυάζει όλες τις υφιστάμενες δυνατότητες των κινηματογραφικών και τηλεοπτικών παραγωγών και προσφέρει τη μεγαλύτερη πλατφόρμα τηλεόρασης on demand και home cinema.

Επιβλήθηκε ως παραγωγός και διανομέας παγκόσμιας κλίμακας, σεβόμενος, μέσα από τον υποτιτλισμό σε μεγάλο αριθμό γλωσσών, τις γλωσσικές ταυτότητες. Συγκεντρώνει υψηλές τηλεθεάσεις για τις σειρές που προβάλλει, διαμορφώνοντας μια δική του διεθνή δημόσια σφαίρα, και ταυτόχρονα δίνει στον κάθε θεατή την αίσθηση της ιδιωτικότητας, μιας ατομικής επιλογής την ώρα που θέλει μέσα στο σπίτι του.

Υπάρχει πια μια «κοινότητα» Netflix που μοιράζεται προτιμήσεις και εντυπώσεις, και αυτή είναι η πιο στέρεη βάση για μια αγορά που είναι πρωτίστως market, αλλά λειτουργεί κάπως και ως forum. Μετέχω στη δραστηριότητα αυτή. Αξιοποιώ τις δυνατότητες που προσφέρονται.

Χαίρομαι που μπορώ να ανταλλάσσω πληροφορίες και αξιολογήσεις για σειρές και ταινίες με φίλους και γνωστούς. Δεν εγκαταλείπω τις κινηματογραφικές αίθουσες, συνομολογώ την κυριαρχία του διαδικτύου και δεν έχω κλείσει την τηλεόραση ελεύθερης λήψης. Περιμένω ψύχραιμα την επόμενη κίνηση της τεχνολογίας και της αγοράς.

Προς το παρόν, αξιοποιώ τις επιλογές που έχω. Τελευταίες σειρές που είδα ήταν: «Trotsky», «Η δίκη του Τόκιο» («Tokyo Trial»), «Η Νυρεμβέργη του Ειρηνικού». Περιμένω την τρίτη σεζόν του «Crown» με μεγάλο ενδιαφέρον και αναρωτιέμαι πόσες σεζόν πρέπει να περιμένουμε για να φτάσουμε στη χρονιά του Brexit.

• Κατερίνα Νοτοπούλου, υποψήφια δήμαρχος Θεσσαλονίκης

Το Netflix είναι πολύ απλό στη χρήση του. Μπορείς να παρακολουθήσεις τις αγαπημένες σου σειρές και ταινίες είτε από την τηλεόραση είτε μέσω της εφαρμογής από το κινητό σου, το tablet σου, ακόμα και χαλαρώνοντας σε ένα καφέ – αρκεί απλώς να είσαι συνδεδεμένος στο ίντερνετ. Είναι μια ωραία καινοτομία, την οποία απολαμβάνω κι εγώ –αν και σπάνια, ομολογώ– βλέποντας σειρές όταν έχω ελεύθερο χρόνο και θέλω να χαλαρώσω. Έχω παρακολουθήσει σειρές όπως οι: «Trotsky», «The Royal house of Windsor», «Versailles» και «The Road to Calvary». Το Netflix είναι οικονομικό, δεν κάνει διακοπές για διαφημίσεις και σου δίνει μια πολύ χρήσιμη επιλογή: μπορείς να κατεβάσεις τις ταινίες και τις σειρές που θέλεις και να τις παρακολουθήσεις αργότερα, ακόμα και χωρίς ίντερνετ! Δύσκολο να πεις όχι.

• Νάσος Ηλιόπουλος, υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων

Φυσικά και είμαι και εγώ φαν του «Casa de Papel». Είναι μια σειρά που, εκτός από την καθηλωτική πλοκή, «χτίζει» με μαεστρία τους χαρακτήρες της, με τους οποίους ταυτίζεσαι. Για παράδειγμα, ένιωσα πολλές φορές ταυτισμένος με τον Καθηγητή, όχι γιατί μοιάζουμε, όπως λένε, εμφανισιακά, αλλά γιατί θεωρώ πως είναι ήπιος και αποτελεσματικός. Το «Peaky Blinders» είναι άλλη μια σειρά που μου έκανε εντύπωση.

Ένα πρωτότυπο βρετανικό crime drama, τοποθετημένο στη βιομηχανική Αγγλία του Μεσοπολέμου, με εξαιρετικό καστ, πολύπλοκους χαρακτήρες και ένα εκπληκτικό σάουντρακ, που δένει τη σύγχρονη εποχή με το Μπέρμιγχαμ του 1919. Οι επόμενες δύο επιλογές μου είναι, παραδόξως, γερμανικής παραγωγής.

Το «Dark» είναι μια πολύπλοκη σειρά, όπου η ευρωπαϊκή οπτική συναντά τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, με αφορμή την εξαφάνιση ενός παιδιού σε μια μικρή πόλη. Το «Dogs of Berlin» είναι η τελευταία γερμανική προσθήκη του Netflix. Πρόκειται επίσης για εξαιρετική σειρά, όπου δύο αστυνομικοί διαφορετικής καταγωγής και κουλτούρας συνεργάζονται για την επίλυση ενός φόνου σε μια πολυπολιτισμική πόλη.

• Όλγα Κεφαλογιάννη, βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας

Παρακολουθώ σειρές και ταινίες στο Netflix εδώ και αρκετά χρόνια. Άλλαξε τις συνήθειές μας, τον τρόπο που βλέπουμε μια σειρά, έφερε επανάσταση στην ψυχαγωγία και καθιερώθηκε παγκόσμια. Ξεκίνησα με το «House of Cards» και την καταπληκτική πρώτη σεζόν του, συνέχισα και με τις επόμενες, οι οποίες δυστυχώς δεν είχαν το ίδιο ενδιαφέρον. Οφείλω να ομολογήσω ότι η έκτη και τελευταία σεζόν, με την Κλερ Άντεργουντ πρόεδρο των ΗΠΑ, ήταν και η πιο αδύναμη. Αυτή την περίοδο παρακολουθώ το «Designated Survivor» με τον Κίφερ Σάδερλαντ, σειρά με θέμα την πολιτική, και αυτή με άλλη ματιά όμως και άλλη προσέγγιση από το «House of Cards».

Τον τελευταίο μήνα είδα φυσικά και το εξαιρετικό «Roma» του Αλφόνσο Κουαρόν, που δείχνει ότι το Netflix μπαίνει πολύ δυναμικά και στον χώρο των κινηματογραφικών παραγωγών. Μετά όμως και τη μεγάλη επιτυχία του ισπανικού «Casa de Papel», αυτό που θα ήθελα να δω είναι μια μεγάλη ελληνική παραγωγή για το Netflix. Οι κατάλληλοι άνθρωποι, σκηνοθέτες, σεναριογράφοι, τεχνικοί, υπάρχουν. Αυτό που χρειάζεται είναι να δημιουργηθούν οι συνθήκες για μια τέτοια εξέλιξη.