Το πρωτάθλημα του Λουτσέσκου

Ο Λουτσέσκου θα μείνει ως σπουδαίος στην ιστορία για έναν πολύ απλό λόγο: είναι ο άνθρωπος που μετά από 34 χρόνια οδηγεί τον ΠΑΟΚ σε ένα πρωτάθλημα. Φτάνει αυτό. Από μόνο του. Το προσπάθησαν δεκάδες προπονητές. Το κατάφερε μονάχα ένας. Άθλος, αν το σκεφτείς καλά.

Όμως δεν είναι μόνο το πρωτάθλημα. Είναι και η… γαρνιτούρα. Ο τρόπος που το κάνει. Ο Λουτσέσκου θα μπορούσε, μετά τα όσα έγιναν πέρσι με την ΑΕΚ, να τα παρατήσει. Έγινε, με δική του ευθύνη, ο άνθρωπος που οι μη ΠΑΟΚτζήδες γελούσαν μαζί του για τις ατάκες του. “Για εμένα είμαστε πρωταθλητές. Για εμένα έχουμε ένα ματς λιγότερο. Για εμένα νικήσαμε τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ”.

Κάθε φορά που στον ΠΑΟΚ γινόταν κάτι στραβό, έβγαινε και μια φωτογραφία του με μια ατάκα που θα μπορούσε να είχε πει. “Για εμένα προκριθήκαμε στο Τσάμπιονς Λιγκ. Για εμένα περάσαμε την Μπενφίκα. Για εμένα κερδίσαμε την Τσέλσι”.

Αλήθεια είναι πως το παράκανε. Αλήθεια είναι και πως κάποιες στιγμές ξεπέρασε τα όρια. Αναφέρθηκε μέχρι και στη χούντα. Ακόμα και προσφάτως, με την ομάδα του να είναι το απόλυτο φαβορί για τον τίτλο, κατηγόρησε αντίπαλο προπονητή για αμυντικογενές παιχνίδι. Δεν κρατιέται. Είναι αυθόρμητος, παρορμητικός, προκλητικός κάποιες στιγμές. Αλλά είναι και ένας σπουδαίος προπονητής.

Ένας προπονητής που ναι μεν μπορεί να αγοράσει, με τα λεφτά του Σαββίδη, ό,τι θέλει, αλλά δε μοιάζει να τον ενδιαφέρει. Το γκρουπ που έχτισε αυτά τα δύο χρόνια, είναι ικανό να φτάνει εμφατικά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, ακόμα κι αν στα μισά του δρόμου φεύγει εν μία νυκτί ο πρώτος του σκόρερ. Ο ΠΑΟΚ έκανε Χριστούγεννα με τον Πρίγιοβιτς και πρωτοχρονιά χωρίς αυτόν.

Και τι (δεν) έκανε ο Λουτσέσκου; Δεν πήγε στην εύκολη λύση. Δεν μπήκε στο γραφείο του Ιβάν να του πει “δώσε πολλά και φέρε μου τον Μπεργκ”. Θα του ήταν απλό, φαντάζομαι. Σαν προπονητής θα του ζητούσε τον παίκτη με τον οποίο θα έβρισκε τα γκολ που έχασε από τον Πρίγιο. Δεν θα του έκαναν το χατήρι, εδώ που είχε φτάσει το πρωτάθλημα; Δύσκολο μου φαίνεται.

Ο Λουτσέσκου, όμως, μοιάζει σαν να μην ασχολήθηκε καν με το ποιος θα είναι ο αντί – Πρίγιοβιτς. Σαν να μην τον ενδιέφερε ποιον θα του φέρουν. Ακόμα και αν θα του φέρουν κάποιον. Το γκρουπ είχε τον Άκπομ, ένα παιδί που περίμενε ακριβώς αυτό που συνέβη. Να του ανοίξει ο χώρος για να μπει στην ενδεκάδα. Όποιος ερχόταν θα έπρεπε να δείξει – άμεσα – ότι είναι καλύτερος από τον Άκπομ. Ακόμα κι αν αυτός κόστιζε όλα τα λεφτά του κόσμου.

Ο Λουτσέσκου μπορεί να είναι αντιπαθής στη… μισή Ελλάδα, αλλά είναι αγαπητός εκεί που πρέπει να είναι για να πετύχει τον στόχο του. Στα αποδυτήριά του. Όταν κλείνει η πόρτα τους, είναι αυτός και οι ποδοσφαιριστές του. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμά του. Να έχει ένα ρόστερ τόσο ποιοτικό, να είναι αναγκασμένος να αφήνει έξω παίκτες που κοστίζουν πολλά και όλοι να είναι ευχαριστημένοι. Γι’ αυτό είναι σπουδαίος. Και γι’ αυτό θα μείνει στην ιστορία του ΠΑΟΚ ως ο άνθρωπος που όχι μόνο δεν τα παράτησε, μετά από μια σεζόν που το πρωτάθλημα είχε γίνει ψύχωση (την περσινή), αλλά αυτή την ψύχωση την έκανε και δική του. Κι αυτό το πρωτάθλημα φέρει φαρδιά – πλατιά την υπογραφή του.

Διαβάστε όλα τα άρθρα του Βασίλη Μοιρώτσου με ένα κλικ εδώ.