Τσάβι, έχασες..

Στην ποδοσφαιρική Ελλάδα υπάρχει ένα κακό. Δεν έχουμε υπομονή. Τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα. Κι αν δεν τα έχουμε, τους βγάζουμε όλους στη σέντρα. Από προπονητές, μέχρι διοικήσεις. Για παράδειγμα, δεν θα αντέχαμε ποτέ στην Ελλάδα έναν “Βενγκέρ”. Δεν θα αντέχαμε να μην φέρει τίτλους άμεσα. Νίκη ή ήττα είμαστε. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Αυτό που λέμε… δοκάρι και μέσα Θεός, δοκάρι κι έξω ένα τίποτα.

Γιατί δοκάρι και όχι ταμπλό; Διότι στο μπάσκετ είμαστε διαφορετικοί. Δεν είναι υπόθεση, είναι πραγματικότητα. Οι “μπασκετικοί” είναι όντως διαφορετικοί. Σε όλα. Οι πραγματικοί μπασκετικοί. Όχι οι “μπασκετικοί του ποδοσφαίρου”. Εκείνοι που ξέρουν και πέντε πράγματα παραπάνω. Και σαν λαός, γνωρίζουμε μπάσκετ. Κι αυτό είναι αλήθεια.

Μας το έμαθαν οι παιχταράδες που είδαμε κατά καιρούς. Έλληνες και ξένοι. Οι προπονητές που θαυμάσαμε. Έλληνες και ξένοι. Ο Έλληνας προπονητής απολαμβάνει σεβασμού στο μπάσκετ. Στο ποδόσφαιρο όχι. Το κοινό του Παναθηναϊκού είναι ένα από εκείνα που ξέρουν μπάσκετ. Που μπορούν να ξεχωρίσουν. Που… έμαθαν, αν θέλετε, τον καιρό της παντοκρατορίας της ομάδας τους. Που τους έμαθε ο Ομπράντοβιτς σε αυτή τη μαγική του πορεία στον Παναθηναϊκό.

Το κοινό του Παναθηναϊκού είναι και υπομονετικό. Ο φίλαθλος ξέρει πως να στηρίζει την ομάδα που τον… κράτησε όρθιο όταν το ποδόσφαιρο του έφερνε μονάχα πίκρες. Προσέξτε τις λεπτομέρειες. Ο έξι φορές πρωταθλητής Ευρώπης έχει να πάει σε φάιναλ φορ από το 2012. Έξι ολόκληρα χρόνια. Σε αυτά τα έξι χρόνια, η πρώτη φορά που ακούστηκαν κάποιες – χαμηλόφωνες – αποδοκιμασίες ήταν στο ματς της προηγούμενης εβδομάδας κόντρα στην Νταρουσάφακα όταν οι Τούρκοι ισοφάρισαν. Σε έξι χρόνια, μια φορά. Σκεφτείτε πόσο μεγάλη στεναχώρια υπήρχε σε αυτόν τον κόσμο που αποδοκίμασε, βλέποντας το θέαμα που (δεν) πρόσφερε η ομάδα του.

Ο Τσάβι Πασκουάλ πήρε χρόνο. Πάρα πολύ χρόνο. Ο κόσμος και τα media έπραξαν το σωστό. Να μην τον αγγίξουν, να μην τον κρίνουν αυστηρά, να του δώσουν χρόνο, να του δείξουν σεβασμό. Αυτό είναι το σωστό, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για ένα προπονητή όπως ο Τσάβι. Που έχει τον σεβασμό όλης της Ευρώπης, που υπήρξε προπονητής μιας μεγάλης ομάδας όπως η Μπαρτσελόνα για χρόνια. Ναι, ο Τσάβι από πλευράς ονόματος και “γκελ” ήταν ό,τι καλύτερο υπήρξε στον πάγκο μετά τη φυγή του μύθου Ομπράντοβιτς. Ο πρώτος που σε έκανε να πιστέψεις ότι ίσως σε φέρει ξανά σε φάιναλ φορ. Πως ίσως σε οδηγήσει στο πολυπόθητο έβδομο.

Ο Τσάβι, όμως, έχασε. Και αποδείχτηκε “λίγος” για το βάρος που του δώσαμε όλοι εμείς να διαχειριστεί. Δεν μπορεί ούτε αυτός να αποδειχτεί η “συνέχεια” του μύθου. Δεν μπορεί να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό σε ένα φάιναλ φορ, να τον κάνει αληθινό διεκδικητή της κορυφής της Ευρώπης. Ο φίλαθλος του Παναθηναϊκού, όσο υπομονετικός και υποστηρικτός είναι, άλλο τόσο φιλόδοξος είναι. Έμαθε στα πολλά. Έμαθε στα φάιναλ φορ. Έμαθε στην μεγάλη κούπα. Ικανοποιείται όταν κατακτά το πρωτάθλημα, μα ένα ακόμα πρωτάθλημα στα… άπειρα που έχει, το ξεχνάει την επόμενη. Λίγη καζούρα στον αντίπαλο και αυτό ήταν όλο.

Ο Πασκουάλ κλείνει σε δύο μέρες 26 μήνες στον πράσινο πάγκο. 26 μήνες που από την 1η έως και την 790η μέρα ο δικός του Παναθηναϊκός παίζει το ίδιο μπάσκετ. Το ίδιο κακό μπάσκετ. Μετά από 26 μήνες, δεν υπάρχει ένα, έστω ένα, χαρακτηριστικό στην ομάδα που να λέμε πως “ναι, αυτό είναι δουλειά του Πασκουάλ”. Ούτε ένα!

Υπάρχουν παιχνίδια που ο Παναθηναϊκός δέχεται… για πλάκα 90 πόντους, έχοντας χάσει εντελώς την ταυτότητά του. Υπάρχουν παιχνίδια που η ομάδα παύει να παλεύει στο γήπεδο από το πρώτο δεκάλεπτο. “Βαφτίσαμε” καλό μπάσκετ το “παίρνει την μπάλα ο Τζέιμς και καθαρίζει” ή το φετινό “παίρνει την μπάλα ο Λάνγκφορντ και καθαρίζει”. Όλος ο κόσμος βλέπει πως αν ο Καλάθης δεν είναι καλά, τότε δεν είναι όλη η ομάδα καλά, μα ο κόσμος δεν μπορεί να το δουλέψει και να το αλλάξει αυτό. Ο προπονητής πρέπει να το κάνει. Και δεν το κάνει. Εδώ και 26 ολόκληρους μήνες!

Η ομάδα δεν έχει μέταλλο και η σύγκριση με το παρελθόν και όλα όσα κατάφερε φέρνει έως και… θλίψη. Οι επιλογές των παικτών είναι λανθασμένες. Ο Ντένμον ήρθε πέρσι ως 100% δική του επιλογή και έφυγε… νύχτα. Η απόκτηση του Λάσμε φώναζε από το καλοκαίρι πως είναι λανθασμένη. Ο Λεκαβίτσιους δεν έχει την παραμικρή εξέλιξη. Δεν υπήρξε σε αυτούς τους 26 μήνες μια επαφή του Πασκουάλ με κάποιον παίκτη που είχε συνεργαστεί μαζί του στο παρελθόν και θα μπορούσε να έρθει και να κάνει τη διαφορά.

Ο Τσάβι έχασε. Έχασε ένα μεγάλο στοίχημα να γίνει ο επόμενος “μεγάλος” μιας πραγματικά μεγάλης ομάδας. Έχασε την ευκαιρία να γράψει ιστορία στον πάγκο ενός σπουδαίου συλλόγου, πολύ μεγαλύτερου – μπασκετικά – από την Μπαρτσελόνα. Ίσως αυτό να είναι, τελικά, που τον έκανε να αποτύχει. Πως οι δυνατότητές του αρκούν και ίσως περισσεύουν για ομάδα επιπέδου Μπάρτσα. Όμως εδώ είναι ΟΑΚΑ…

Διαβάστε όλα τα άρθρα του Βασίλη Μοιρώτσου εδώ.