Θέλουμε ευημερία στην Ελλάδα; Ας το κάνουμε όπως στο Ντουμπάι

Κάποτε το Ντουμπάι δεν ήταν παρά ένα ταπεινό ψαροχώρι στην άκρη της ερήμου.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 με αρχές της δεκαετίας του 1960 ο τότε εμίρης σκέφτηκε και υιοθέτησε την ιδέα «το συμφέρον του Ντουμπάι είναι το συμφέρον των εμπόρων».

Πήρε τα ανάλογα μέτρα, ακολούθησε συγκεκριμένες πολιτικές και το Ντουμπάι (επισημαίνεται ότι δεν έχει πετρέλαιο ή φυσικό αέριο) έγινε η πλούσια πολιτεία με τους πολλούς ουρανοξύστες που βλέπετε σήμερα.

Γιατί το λέω αυτό; Διότι στην Ελλάδα σήμερα καλούμαστε να κάνουμε μία ανάλογη και ριζική επιλογή. Να πούμε πως το συμφέρον της χώρας είναι το συμφέρον των επενδυτών.

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει να ληφθούν μέτρα και να εφαρμοστούν πολιτικές που θα κάνουν τη χώρα ελκυστικές στους επενδυτές.

Ξέρω ότι πολλά αριστερά μυαλά παλαιάς κοπής θα νοιώσουν μία ιερή αγανάκτηση, θα με κατακεραυνώσουν και αν ήταν δυνατόν θα έστελναν στο πυρ το εξώτερον γιατί παραβιάζω τα ιερά και τα όσια της αριστεροσύνης.

Πριν, όμως κάνουν οτιδήποτε ας κάνουν τους εξής απλούς συλλογισμούς.

Υπάρχουν σήμερα δημόσια κεφάλαια να γίνουν επενδύσεις; Όχι ασφαλώς.

Είναι ικανό το διεφθαρμένο ελληνικό Δημόσιο να κάνει επενδύσεις και αυτές να είναι παραγωγικές και αποδοτικές (γιατί οι ζημιογόνες δεν θα κάνουν τίποτα περισσότερο από το να φορτώσουν βάρη στους πολίτες).

Είναι αναγκαίες οι επενδύσεις για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, πλούτος και εισόδημα που θα οδηγήσουν σε αύξηση μισθών και συντάξεων;

Είναι. Μπορεί κάποιος ή κάτι άλλο να υποκαταστήσει τις επενδύσεις και τους επενδυτές; Όχι και μάλιστα μεγαλοπρεπές.

Συνεπώς το συμπέρασμα είναι προφανές. Το συμφέρον της Ελλάδας είναι το συμφέρον των επενδυτών.

Στο πλαίσιο αυτό και επειδή είμαστε στον αστερισμό της συνταγματικής αναθεώρησης, θα πρότεινα στο νέο Σύνταγμα να υπάρξει ένα άρθρο το οποίο θα λέει κάτι πολύ απλό: Για 12, 15 ή είκοσι χρόνια το φορολογικό καθεστώς δεν θα γίνει χειρότερο από εκείνο που ισχύει όταν γίνεται μία επένδυση. Πρόκειται για μία απλή, ισχυρή και δίκαιη προστασία.

Και να μην ξεχνάμε ένα πολύ απλό πράγμα. Χωρίς επενδύσεις δεν έχουμε μέλλον.

Η χώρα θα φτωχοποιείται, οι μισθοί θα μειώνονται, οι συντάξεις θα περικόπτονται και η ζωή των πολιτών θα χειροτερεύει.

Το δίλημμα είναι προφανές για εκείνους που θέλουν να το δουν.

Και το βλέπουν όσοι αριστερά, δεξιά, στο κέντρο δεν έχουν παρωπίδες και ιδεολογικές αγκυλώσεις, αλλά έχουν τα αυτιά τους και τα μάτια τους ανοιχτά.

Διαβάστε όλα τα άρθρα του Θανάση Λυρτσογιάννη, εδώ