Ο Μπορέλι γίνεται 48 κι εμείς θυμόμαστε έναν υπέροχο μπαλαδόρο με χαίτη, που τον χαζεύαμε (pics&vids)

Μέσα στον παραλογισμό του ελληνικού ποδοσφαίρου λίγο ήθελε να χαθεί ένας από τους καλύτερους Αργεντινούς ποδοσφαιριστές που πάτησαν το πόδι τους στα μέρη μας. Ο Χουάν Χοσέ Μπορέλι, προσγειωνόταν στο Ανατολικό Αεροδρόμιο της Αθήνας στις 21 Νοεμβρίου 1991. 13 μέρες μετά τα 21α γενέθλιά του, ερχόταν από την ξακουστή Ρίβερ Πλέιτ.

Το διαδίκτυο δεν βοηθούσε τότε όσο σήμερα. Ελάχιστοι μπορούσαν να δουν ποιος είναι αυτός ο “Χότα – Χότα”, που τόσο πολύ διαφήμιζε η οικογένεια Βαρδινιογιάννη. Η οποία σπατάλησε 600 εκατομμύρια σε παλιές δραχμούλες για να τον φέρει στην Ελλάδα.

Αργεντινή, Ρίβερ, 600 εκατομμύρια, κοντός με μακριά μαλλιά, όπως ο Μαραντόνα. Στοιχεία ικανά για να φέρουν τότε περίπου 3.000 φίλους του Παναθηναϊκού στο αεροδρόμιο ώστε να υποδεχτούν το νέο τους ίνδαλμα. Όταν ο Μπορέλι τους αντίκρισε, τα ‘χασε. Κοιτούσε με το στόμα ανοιχτό και τα μάτια γουρλωμένα. “Για μένα όλοι αυτοί”, ρωτούσε τον Μάνο Μαυροκουκουλάκη, που τον περίμενε να τον υποδεχτεί με μια μεγάλη μαύρη Mercedes.

Μπορέλι: Μη με συγκρίνετε με τον Μαραντόνα

Ο mister Manos, παλιά… καραβάνα στον Παναθηναϊκό και το ελληνικό ποδόσφαιρο, κοίταξε προς τα Media. “Μην αρχίσετε τις υπερβολές. Αφήστε να παίξει πρώτα το παλικάρι. Το… παιδί δηλαδή”. Ο Μπορέλι από δίπλα να προσπαθεί κι εκείνος να ρίξει τους τόνους. “Μη με συγκρίνετε με τον Μαραντόνα. Δεν είμαι”.

Σαφώς και δεν ήταν ο Μαραντόνα – κανείς δεν ήταν και δεν είναι σαν τον Μαραντόνα. Και κανείς δεν πίστεψε πως ο Παναθηναϊκός βρήκε τον νέο Μαραντόνα. Όμως απ’ το “δεν είμαι ο Μαραντόνα”, μέχρι την ατάκα του Βασίλη Δανιήλ (τότε προπονητή του Παναθηναϊκού) “γίνεται να μη βάλω τον Χριστοδούλου και τον Καλαντζή που τρώνε το χορτάρι, για να βάλω τον Μπορέλι που πέφτει κάτω με το παραμικρό ακούμπημα” υπάρχει απόσταση. Μεγάλη. Μεγαλύτερη και από τα… 100 χρόνια, μιας και αναφερθήκαμε στον Δανιήλ.

Μπορέλι: Ένα είδωλο που θόλωνε

Ο Δανιήλ το εννοούσε. Δεν τον έβαζε. Τον χρησιμοποίησε μόλις σε οχτώ παιχνίδια. “Νιώθω διαλυμένος κι επίσης πιστεύω ότι αδικούμαι. Κι επιπλέον, κάποιοι μέσα στην ομάδα μου κάνουν πόλεμο”, ήταν η ατάκα του Μπορέλι, ο οποίος είχε έρθει στην Ελλάδα για να εξελιχθεί. Να κάνει πραγματικότητα το ευρωπαϊκό του όνειρο. Να τον δουν μεγάλοι σύλλογοι. Αντ’ αυτού, ξεκίνησε η αμφισβήτηση ακόμα και από τον κόσμο. Το είδωλο άρχιζε να θολώνει. Και ο ίδιος ο Χότα – Χότα άρχισε να βυθίζεται στην απόγνωση. Καθόταν στο μπαλκόνι του και σημείωνε τα χρώματα των αυτοκινήτων που περνούσαν από κάτω.

Αναθάρρησε όταν ανέλαβε την ομάδα ο Όσιμ. Αλλά και τότε τον περίμενε μια τεράστια ψυχρολουσία. Ο σπουδαίος Ίβιτσα έφτασε στο σημείο ακόμα και να τον δουλεύει δημόσια. Κάποτε τον ρώτησαν πριν από ένα ματς με τον ΠΑΟΚ αν υπολογίζει τον Μπορέλι και απάντησε με… φυσικότητα.

“Ο πρόεδρος μου είπε να τον βάλω και θα τον βάλω αφού επιμένει”. Αυτό ήταν. Ο Μπορέλι αποφάσισε να το… σκάσει. Μάζεψε τα πράγματά του και έφυγε για την Αργεντινή, αποφασισμένος να μη γυρίσει πίσω. Έμεινε εκεί τρεις μήνες. Δέχτηκε πολλές πιέσεις και επέστρεψε στις 24 Σεπτεμβρίου 1992. Με διαβεβαιώσεις πως θα έπαιζε. Τζίφος. Δέκα παιχνίδια όλα κι όλα με τον Όσιμ στον πάγκο, δύο περισσότερα απ’ ότι με τον Δανιήλ. Μέχρι που ήρθε ο… σωτήρας του.

Μπορέλι: Ο Ρότσα που του έσωσε την καριέρα

Ο Όσιμ έφυγε τον Μάρτιο του 1994 και στη θέση του ήρθε ο άνθρωπος που έμελλε να “σώσει” την παναθηναϊκή καριέρα του Μπορέλι. Και να δούμε και όλοι εμείς αυτόν τον υπέροχο ποδοσφαιριστή σε όλο του το μεγαλείο. Ο Χουάν Ραμόν Ρότσα πίστευε πολύ στο ταλέντο του συμπατριώτη του. Και δικαιώθηκε.

Την πρώτη χρονιά ο Μπορέλι έπαιξε σε 28 παιχνίδια πρωταθλήματος (!) σημειώνοντας 7 γκολ και ‘ταΐζοντας’ με τρομερό τρόπο τον Βαζέχα, τη δεύτερη έφτασε τα δώδεκα γκολ, κάποια από τα οποία πολύ κρίσιμα: με Ολυμπιακό στο Φάληρο, με ΑΕΚ, με ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Έκανε φανταστικά πράγματα στο γήπεδο.

Έγινε ο ηγέτης της ομάδας. Σημείωσε το πολύ κρίσιμο γκολ κόντρα στη Χάιντουκ Σπλιτ, που έφερε τον Παναθηναϊκό στους ομίλους του Champions League και στη μετέπειτα μεγαλειώδη πορεία ως τα ημιτελικά.

Φυσικά, το highlight των ευρωπαϊκών εμφανίσεων του Μπορέλι με τον Παναθηναϊκό δεν ήταν άλλο – σε επίπεδο ομορφιάς γκολ – από το τέρμα κόντρα στη Λέγκια. Εκείνη την… γκολάρα που είχε βάλει φωτιά στο Ολυμπιακό Στάδιο.

Δείτε το στο 1’50”

“Νιώθω ευτυχισμένος! Επιτέλους με πιστεύουν, με σέβονται, με στηρίζουν. Και για όλα αυτά… φταίει ο Ρότσα”, θα πει ο κοντορεβιθούλης Μπορέλι. Μικρός στο δέμας, τεράστιος μέσα στο γήπεδο, έγραψε ιστορία με τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Αγαπήθηκε όσο λίγοι, έφτιαξε ένα αδιανόητα όμορφο δίδυμο με τον Βαζέχα, ήταν ένας ακόμα Αργεντινός από τους πολλούς που ήρθαν στον Παναθηναϊκό και άφησαν το ποδοσφαιρικό τους στίγμα.

Στέφθηκε πρωταθλητής και Κυπελλούχος, έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Champions League και αποχώρησε τον Σεπτέμβριο του 1996 για την ισπανική Οβιέδο. Σε μια επιλογή που χρόνια αργότερα είχε παραδεχθεί και ο ίδιος πως ήταν το μεγαλύτερο λάθος του. “Δεν έπρεπε να έχω φύγει από τον Παναθηναϊκό”, θα πει. Εκείνη η τριετία 1993-1996, ωστόσο, θα μείνει για πάντα χαραγμένη στις καρδιές των οπαδών του Παναθηναϊκού.