Βιασμός: Κακοποίηση σώματος και ψυχής

Οργή, φρίκη, αποτροπιασμός, τραύμα, ντροπή. Αυτές είναι μερικές από τις λέξεις που σου έρχονται στο μυαλό μόλις ακούς «βιασμός».

Ο βιασμός είναι η ερωτική πράξη χωρίς συναίνεση και δεν μένει μόνο στο σώμα αλλά προχωράει και στην ψυχή και εκεί τα τραύματα δεν επουλώνονται ποτέ.

Τα τραύματα του σώματος κάποια στιγμή δεν θα φαίνονται. Της ψυχής όμως μένουν και βασανίζουν το θύμα καθημερινά, σχεδόν σε όλη του την ζωή.

Μια είδηση που έκανε τον γύρο του κόσμου, ωστόσο πέρασε… στα ψιλά, σοκάρει.

Συγκεκριμένα πρόκειται για την Βόρεια Κορέα, όπου η σεξουαλική κακοποίηση και οι βιασμοί από αξιωματούχους σε θέσεις εξουσίας είναι «ενδημική», όπως ανακοίνωσε η MKO Human Rights Watch (HRW).

Ερευνητές της οργάνωσης αυτής που εδρεύει στις ΗΠΑ πήραν συνεντεύξεις από 60 Βορειοκορεάτισσες, οι οποίες είχαν φύγει από τη χώρα και περιέγραψαν ακούσιες σεξουαλικές επαφές και βία «τόσο συχνές ώστε να γίνονται αποδεκτές ως μέρος της καθημερινής ζωής».

Επανάληψη: «τόσο συχνές ώστε να γίνονται αποδεκτές ως μέρος της καθημερινής ζωής». Τουλάχιστον σοκαριστικό!

Ο βιασμός είτε τον έχουν υποστεί γυναίκες (που είναι και το μεγαλύτερο ποσοστό), είτε άνδρες ή παιδιά είναι μια πράξη αποτρόπαιη. Κάτι τόσο ωραίο και υγιές, το σεξ, γίνεται εξαναγκαστικά, με τη βία και συνήθως από άτομα «άρρωστα». Γιατί δεν είναι φυσιολογικό ένα άτομο που θέλει να εκτονώσει με αυτόν τον τρόπο τα ένστικτά του.

Στην Ελλάδα εκτιμάται πως οι βιασμοί ξεπερνούν τους 4.500 το χρόνο, αλλά ένα μικρό μόνο ποσοστό βιασμών καταγγέλλεται στις Αρχές, ενώ στη χώρα μας έχουμε έναν από τους χαμηλότερους δείκτες καταγεγραμμένων βιασμών στην Ευρώπη.

Τα τελευταία χρόνια δηλώνονται στις αρχές μόλις 200 βιασμοί το χρόνο, όταν στη Σουηδία -μία χώρα με αντίστοιχο πληθυσμό- δηλώνονται περίπου 5.500 βιασμοί σε ετήσια βάση.

Αυτό συμβαίνει , όπως αναφέρουν ειδικοί, είτε επειδή τα θύματα φοβούνται είτε εξαρτώνται οικονομικά ή εργασιακά από τον δράστη, ενώ κάποια θύματα πιστεύουν ότι το να καταγγείλουν την πράξη θα είναι μία επιπλέον ταλαιπωρία γι΄ αυτά και πιθανόν δεν θα δικαιωθούν.

Ωστόσο πολλές είναι οι περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης όχι από άγνωστα άτομα αλλά από το οικογενειακό περιβάλλον και στις γυναίκες πολλές φορές από τον ίδιο τον σύντροφό τους. Και αυτές οι γυναίκες φτάνουν στο σημείο να νιώσουν οι ίδιες ντροπή για κάτι που δεν ευθύνονται και να γίνει ανεπανόρθωτη ζημιά στην ψυχή τους.

Τα θύματα βιασμού και σεξουαλικής βίας σε ολόκληρο τον κόσμο στερούνται την πρόσβαση στη δικαιοσύνη εξαιτίας διακρίσεων με βάση το φύλο, καθώς και υποθέσεων για τη σεξουαλική συμπεριφορά των θυμάτων βιασμού, δήλωσε η Διεθνής Αμνηστία σε δυο μεγάλες εκθέσεις που δόθηκαν στη δημοσιότητα πριν μερικά χρόνια.

Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί πως η έλλειψη νομικής αναγνώρισης ότι το μη συναινετικό σεξ είναι βιασμός, τροφοδοτεί την αντίληψη ότι είναι ευθύνη των γυναικών να προστατευθούν από βιασμό.

Ποιο σημείο του “ΟΧΙ” δεν καταλαβαίνεις;

Οι αντιλήψεις αυτές είναι επικίνδυνες και πρέπει να αλλάξουν.

Η Αγγλία και η Ουαλία, η Σκωτία, η Βόρεια Ιρλανδία και η Δημοκρατία της Ιρλανδίας, καθώς και το Βέλγιο, η Κύπρος, το Λουξεμβούργο και η Γερμανία έχουν ορισμούς με βάση τη συναίνεση.

Αλλά οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες έχουν μείνει πολύ πίσω, με τους ποινικούς τους νόμους να ορίζουν ακόμα τον βιασμό με βάση την άσκηση σωματικής βίας ή την απειλή της, τον εξαναγκασμό ή την αδυναμία να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.

Από τις σκανδιναβικές χώρες, που θεωρούνται ευρέως πρωτεργάτες στην ισότητα των φύλων, η Ισλανδία είναι η πρώτη και μόνη που μέχρι στιγμής έχει εισάγει έναν ορισμό που βασίζεται στη συναίνεση.

Όταν ακούς για τον βιασμό ενός ατόμου, μεταξύ άλλων νιώθεις και οργή, ως γυναίκα και ως άνθρωπος θεωρείς ότι η μόνη ποινή που αρμόζει σε αυτό το άτομο που το διέπραξε είναι ο ευνουχισμός.

Ακραίο θα σκεφτεί κάποιος, αφού υπάρχει και η δικαιοσύνη, ωστόσο ίσως θα έπρεπε και αυτό να είναι ένας είδος ποινής στους δράστες. Αν μιλάμε δε και για σεξουαλική κακοποίηση παιδιού, εκεί η οργή ξεχειλίζει και δεν υπάρχει ίσως ποινή που να μπορεί να επιβληθεί στο άτομο που τον διαπράττει ώστε να νιώσει η άλλη πλευρά δικαίωση.

Διαβάστε τα άρθρα της Σοφίας Λιόντου εδώ