Άγγελος Αναστασιάδης: Ο Άγγελος του “κάποτε”, ο Άγγελος του “σήμερα”

Δεν είναι χθεσινός ο Άγγελος Αναστασιάδης. Δεν είναι τυχαίος. Σπανίζουν οι ποδοσφαιράνθρωποι όπως ο Άγγελος. Μετρημένοι στα δάχτυλα είναι όσοι ζουν και αναπνέουν για το ποδόσφαιρο. Ο Άγγελος το τίμησε το ποδόσφαιρο και θα συνεχίσει να το τιμά. Το έκανε πάντα με τον δικό του τρόπο.

Έναν τρόπο “αντί”. Αντισυμβατικό. Αντιτουριστικό. Αντιδραστικό. Αντίθετο με όσα η εποχή επιβάλλει. Και με όσα η κάθε εποχή που πέρασε ο Άγγελος απ’ αυτή σαν μέλος του ποδοσφαίρου επέβαλλε. Από τότε που ήταν πιτσιρικάς, όταν οι άλλοι 18χρονοι και 19χρονοι ποδοσφαιριστές έβλεπαν τη ζωή αλλιώς, όταν έβγαιναν και φώναζαν πως παίζουν στον ΠΑΟΚ, εκείνος ήταν όπως είναι και τώρα. Χαμηλών τόνων, δουλευταράς, έκανε από τότε “ασκητική” ζωή. Όπως έγραψε σωστά κάποιος πριν από χρόνια “ο Άγγελος υπήρξε επαγγελματίας πολύ πριν οι ποδοσφαιριστές αποκτήσουν και τυπικά την ιδιότητα”.

Λάτρεψε τον ΠΑΟΚ περισσότερο και απ’ την ίδια του τη ζωή. Έπαιξε εκεί, δούλεψε εκεί, θα είναι πάντα εκεί. ΠΑΟΚ και Αναστασιάδης είναι έννοιες ταυτόσημες. Για πάντα θα είναι. Κάποιοι (πολλοί) τον αγάπησαν και σαν προπονητή, κάποιοι (λίγοι) δεν τον θεώρησαν ποτέ πως μπορεί να πάει την ομάδα ένα βήμα πιο ψηλά. Όλοι αγάπησαν, αγαπούν και θα αγαπούν τον Άγγελο. Με το μικρό του όνομα. Για τον ΠΑΟΚ θα είναι πάντα ο Άγγελος.

Και για τον Παναθηναϊκό το ίδιο. Κι ας μη δέθηκε ποτέ με τον κόσμο όπως άλλοι προπονητές. Όπως ο προκάτοχός του, ο συγχωρεμένος Γιάννης Κυράστας, που σε ένα χρόνο αγαπήθηκε όσο ελάχιστοι. Και από τους παλιούς, που τον είχαν μάθει ως ποδοσφαιριστή και από τους νέους, που είδαν την ομάδα – θαύμα του αείμνηστου Γιάννη να παίζει ένα ποδόσφαιρο υπέροχο, πολύ μπροστά από την εποχή του και να της κλέβουν ένα πρωτάθλημα που άξιζε 100%.

Και με τον Άγγελο στην άκρη του πάγκου ο Παναθηναϊκός έπαιξε όμορφο ποδόσφαιρο. Κι έζησε ορισμένες από τις μεγαλύτερες βραδιές της σύγχρονης ιστορίας του. Με φάρο τη μεγαλειώδη πρόκριση επί της Γιουβέντους, σ’ εκείνο το αξέχαστο 3-1 του ΟΑΚΑ. Με την ακόμα πιο μεγαλειώδη κίνηση – fair play όταν η Γιούβε έμεινε με εννιά παίκτες και ο Άγγελος σηκώθηκε από τον πάγκο του και έδωσε εντολή για “stop”. Όταν κάποιον και ειδικά κάποιον τόσο μεγάλο όσο η Γιουβέντους τον πετυχαίνεις σε στιγμή αδυναμίας, δεν τον πατάς κάτω. Αυτή είναι η φιλοσοφία του Άγγελου. Η ζωή μπορεί να στα φέρει πίσω και να μαρτυρήσεις.

Στον Παναθηναϊκό τον κατηγόρησαν για πολλά. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν ήταν δίκαια ή άδικα. Οι ρεπόρτερ της εποχής γνωρίζουν καλύτερα ποιος είχε δίκιο στην κόντρα Άγγελου – Σόουζα, αν εκείνο το περιβόητο ποτήρι κρασί ήταν τόσο σημαντικό γεγονός για να τελειώσει ο Πορτογάλος σούπερ σταρ απ’ τον Παναθηναϊκό ή αν ο Άγγελος έπρεπε να ρίξει εκείνος νερό στο κρασί του και να δει τον Σόουζα σαν κάτι που ήταν: σαν έναν πραγματικό σταρ του ποδοσφαίρου, εντελώς ξένο με την ελληνική πραγματικότητα, που χρειάζεται ειδική μεταχείριση και όχι “μπινελίκια”, ατάκες για “θάνατο” και πολλά απ’ αυτά που κατά καιρούς έλεγε ο Αναστασιάδης μπροστά και πίσω από τις κάμερες.

“Ο Λίπι ερχόταν και μου έλεγε “ορίστε η φανέλα σας κ. Σόουζα” κι εγώ του απαντούσα “ευχαριστώ πολύ κ. Λίπι”. Έτσι του φέρονταν του Πάουλο Σόουζα στις άλλες ομάδες που είχε αγωνιστεί. Έτσι ήθελε (και είχε δίκιο να θέλει) να του φέρεται και ο – κάθε – Άγγελος Αναστασιάδης που θα συναντούσε. Όμως ο Άγγελος δεν ξεχώριζε τους σταρ διότι δεν υπήρξε ποτέ τέτοιος. Δεν το ήθελε. Δεν το επιζητούσε. Έβλεπε τον Πάουλο Σόουζα όπως έβλεπε και τον Λεωνίδα Βόκολο. Έτσι λέει τουλάχιστον ο ίδιος. Διότι δημοσιεύματα της εποχής (και είναι πολλά) έλεγαν άλλα. Πως στα αποδυτήρια οι Έλληνες ήταν τα “παιδιά” και οι ξένοι τα “αποπαίδια”.

Και πως εκείνο το περιβόητο “θάνατος” πήγαινε για τους ξένους. «Οποιος διανοηθεί να διαταράξει την ηρεμία στα αποδυτήρια, θάνατος. Είμαστε όλοι μια γροθιά κι όποιος θελήσει να τη σπάσει, θα πεθάνει! Υπακοή σημαίνει ζωή». Αυτή η ατάκα, που έγινε και σύνθημα από τους αντιπάλους με το γνωστό πια “Άγγελεεεε, θααααανατοοοοος”, θα τον σημαδεύει για μια ζωή. Τουλάχιστον όσον αφορά την παρουσία του στον Παναθηναϊκό.

Είπαμε, ο Άγγελος με τα καλά του και τα στραβά του, με τα ωραία του και τα άσχημά του, με τα “θάνατος” και τη “βοήθεια της Παναγίας”, με τον πνευματικό του και τις συμβουλές του, πάντα ξεχώριζε.

Κι ας μην επιζητούσε ποτέ τη δημοσιότητα. Ούτε καν όταν φώναξε κοντά του τον Βραζιλιάνο Τζιοβάνι, τον καιρό που ο Αναστασιάδης ήταν προπονητής στον Ηρακλή, για να του δώσει συγχαρητήρια μπροστά στα μάτια όλης της Ελλάδας για ένα υπέροχο γκολ που είχε σημειώσει με τη φανέλα του Ολυμπιακού εναντίον της ομάδας του.

Δείτε το στιγμιότυπο στο 8’35”

Ο Άγγελος του σήμερα

Ο Άγγελος του τότε ήταν ένας καταπληκτικός προπονητής. Ίσως από τους καλύτερους προπονητές που έβγαλε η χώρα μας. Ως τέτοιος αξίζει να μείνει στις μνήμες των φιλάθλων. Ως ο προπονητής που του άρεσε οι ομάδες του να παίζουν επιθετικά και να μάχονται σε κάθε μπάλα. Να δίνουν και την ψυχή τους μέσα στο γήπεδο.

Ο Άγγελος του σήμερα, όμως, είναι μια άλλη πολύ διαφορετική ιστορία. Δύσκολη για ετούτη την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου. Μια Εθνική που έχει παίκτες οι οποίοι αγωνίζονται σε μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες και συναναστρέφονται με μεγάλους ξένους – και σύγχρονους – προπονητές. Μια Εθνική που έχει αποδυτήρια δύσκολα. Ο Άγγελος του σήμερα, με τελευταία του δουλειά στη Λάρισα, με δύο θητείες στον Πλατανιά που είχε στόχο την παραμονή, φαντάζει δύσκολο να μπορεί να διαχειριστεί μια ομάδα που ο μοναδικός της στόχος θα είναι η πρόκριση στο EURO.

Δεν είναι η Κύπρος, που δεν υπήρξε ποτέ η πίεση στην επταετία που βρέθηκε εκεί ο Αναστασιάδης. Ναι, τους εξέλιξε, τους πήγε ένα βήμα παραπάνω, έκανε η Κύπρος σημαντικές νίκες με τον Άγγελο στον πάγκο. Όμως κανείς δεν θα έλεγε τίποτα αν δεν ερχόταν η πρόκριση. Η Ελλάδα του σήμερα έχει ως αυτοσκοπό την πρόκριση στην επόμενη μεγάλη διοργάνωση. Δεν μας παίρνει για άλλη αποτυχία. Και όχι, ο Άγγελος Αναστασιάδης δεν είναι ο προπονητής μιας σύγχρονης Εθνικής ομάδας σαν αυτή που έχουμε. Ο Άγγελος Αναστασιάδης θα ήταν μια υπέροχη επιλογή για κάποιον άλλον ρόλο εντός Εθνικής. Όχι όμως για να κάτσει στην άκρη του πάγκου. Όχι για να μπει στα αποδυτήρια και να πει τις ατάκες που συνήθιζε να λέει.

Ο Άγγελος Αναστασιάδης, για να παραμείνει αγαπητός στα μάτια της πλειοψηφίας των Ελλήνων φιλάθλων, καλό θα ήταν να αρνηθεί μια πρόταση του προέδρου της ΕΠΟ, Βαγγέλη Γραμμένου. Να το καταλάβει μόνος του, μιας και ο Άγγελος ξέρει από ποδόσφαιρο. Σε αντίθεση με όσους αποφασίζουν εντός ΕΠΟ, που φαίνεται να μην έχουν την παραμικρή σχέση με την μπάλα. Κυρίως ο πρόεδρος της…

Διαβάστε όλα τα άρθρα του Βασίλη Μοιρώτσου εδώ