Θα την πω αυτή την ιστορία γιατί είναι πάντα από τα πράγματα που μου σηκώνεται η τρίχα: «Στην Εντατική μου είχε πει μια νοσοκόμα ότι πριν πάμε εμείς ήταν ένα μωρό το οποίο είχε πολύ ήπια καρδιοπάθεια και ήταν η μαμά η οποία καθόταν από πάνω όλη την ημέρα και το θήλαζε κλαίγοντας και λέγοντας «αγάπη μου, γιατί σε εμάς;». Αυτό το παιδί πέθανε. Σε μία εβδομάδα πέθανε. Το δηλητηρίασε το γάλα της μητέρας του.
Η μητέρα από τη φόρτιση της συναισθηματική μετέφερε αυτό το πράγμα. Αντιθέτως, δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή τη γυναίκα, ήταν μια γυναίκα που είχε ένα παιδί με πάρα πολύ σοβαρό πρόβλημα, σκέψου ότι ήταν 1,5 χρόνο μέσα στην Εντατική αυτό το παιδί. Ήταν εκεί όλη την ημέρα, ντυμένη, φτιαγμένη, βαμμένη, με φαγητάκια από το σπίτι, με βιβλία, με τραγούδια. Δεν ήξερε αν το παιδί της θα ζει αύριο. Αυτό το παιδί το έκανε όσο γίνεται καλά και βγήκε από την Εντατική.
Αυτή η γυναίκα είχε αφήσει το άλλο της παιδί στην επαρχεία να μεγαλώνει με τους παππούδες για να στηρίξει το άλλο της παιδί. Αυτό δεν μπορείς να μην το υπολογίσεις να να δεις ότι η ψυχολογία μας παίζει πολύ μεγάλο ρόλο και το μεταφέρουμε.»
Δείτε το σχετικό βίντεο:
