Ντάβιντε Αστόρι: “Έφυγε στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του”

Έχουν περάσει αρκετοί μήνες από την τραγική 4η Μαρτίου, ημέρα κατά την οποία ο αρχηγός της Φιορεντίνα Ντάβιντε Αστόρι “έφυγε” για πάντα.

Μια τραγωδία που συγκλόνισε τον κόσμο του ποδοσφαίρου, την οικογένεια των «βιόλα» και όχι μόνο. Για πρώτη φορά από εκείνη τη μοιραία ημέρα η Φραντσέσκα Φιορέτι, σύντροφος του Αστόρι, μίλησε στην ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera και διηγήθηκε τον πόνο της, μα ταυτόχρονα και την τεράστια δύναμη που της δίνει κάθε μέρα η κόρη της, Βιτόρια, για να προχωρήσει μπροστά.

«Όταν ο Ντάβιντε “έφυγε” ήταν στην πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής του. Υπήρχε μια πιθανή ζωή για μένα και γι΄ αυτόν, τώρα υπάρχει μια άλλη που δεν επέλεξα. Αλλά πρέπει να συνεχίσω για την Βιτόρια… Ξέρει ότι ο μπαμπάς της δεν θα επιστρέψει, αλλά τον τοποθετήσαμε σε ένα φανταστικό μέρος όπου είναι ευτυχισμένος. Η ηρεμία της εξαρτάται από τη δική μου, δεν πρέπει να με βλέπει λυπημένη: τα δάκρυά μας δεν είναι απελπισίας αλλά συγκίνησης. Ο Ντάβιντε δεν πρέπει να γίνει ένα ταμπού για το οποίο δεν μιλάμε, το κενό δεν πρέπει να μας καταπιεί. Στο πρώτο μας ταξίδι χωρίς τον Ντάβιντε, σε κάποιο σημείο την είδα να χαμογελά και σκέφτηκα: “κατάφερα να την κάνω να απολαύσει το ταξίδι”», ανέφερε.

Η Φραντσέσκα περιέγραψε τον τρόπο που γνωρίστηκε με τον Αστόρι:

«Σε μια γιορτή με ρώτησε για το Βιετνάμ, όπου είχα βρεθεί για ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα. Φαινόταν σαν μια στρατηγική προσέγγισης, αλλά στη συνέχεια μου έγραφε κάθε μέρα για ένα μήνα. Εκτύπωσα τις συζητήσεις: με κάνει να γελάω ότι μια μέρα η Βιτόρια θα μπορεί να διαβάσει τα μηνύματα του πατέρα της με τις τεχνικές αποπλάνησης που χρησιμοποίησε. Πριν από ένα ταξίδι στο Περού ανακάλυψα ότι ήμουν έγκυος, μετά την εξέταση μας είχαν πει ότι τη χάσαμε, αλλά αργότερα ανακαλύψαμε ότι ήταν ακόμα εκεί. Τότε ο Ντάβιντε είπε “αν είναι τόσο δυνατό, δεν μπορεί παρά να είναι κορίτσι”. Και επιλέξαμε το όνομα Βιτόρια».

Και η Φραντσέσκα κατέληξε: «Είμαι βέβαιη ότι έκανα τον Ντάβιντε ευτυχισμένο, έφυγε στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του. Η μοίρα ήταν άδικη, αλλά αν δεν τον είχαν συναντήσει δεν θα υπήρχε η αγάπη μας που τον έκανε πατέρα. Και αν ο πόνος μου πρέπει να είναι η δέσμευση να πληρώσω γι΄ αυτό, μπορώ να το αντέξω για πάντα. Έπρεπε να περπατήσουμε μαζί μέχρι να χαθούμε, τώρα η χαρούμενη σταθερά είναι η Βιτόρια: η ζωή που δεν σταματά ποτέ».