Ποιος πλήρωσε τα λάθη του ΔΝΤ;

Στα χρόνια των μνημονίων το ΔΝΤ το πληρώσαμε πανάκριβα. Μία ακόμα ομολογία, από την Κριστίν Λαγκάρντ τη γενική διευθύντρια και όχι κάποιο κατώτερο στέλεχος αυτή τη φορά, μας αποκαλύπτει ότι το Ταμείο εφάρμοσε λάθος προγράμματα, ιδίως στην αρχή.

Και τίθενται δύο μεγάλα ερωτήματα που σχετίζονται άμεσα το ένα με το άλλο. Ποιος πλήρωσε τα λάθη του ΔΝΤ; Η απάντηση μπορεί να είναι γνωστή, ότι τα πλήρωσε ο ελληνικός λαός και μάλιστα πολύ σκληρά, όμως δεν είναι καθόλου απλή, αφού τίθεται το δεύτερο ηθικό και πολιτικό ερώτημα.

Το ΔΝΤ δεν έχει καμία ευθύνη για τα λάθη του, δεν πρέπει να ζητήσουμε αποκατάσταση, τουλάχιστον ενός μέρους της ζημιάς, ιδίως όταν ομολογείται ωμά και κυνικά, θα έλεγα, το λάθος.

Επίσης με ποιο ηθικό και επιστημονικό έρεισμα το ΔΝΤ συνεχίζει να επιμένει και μάλιστα να εκβιάζει στην εφαρμογή μέτρων, όπως η μείωση των συντάξεων και του αφορολόγητου; Με κανένα ασφαλώς, αφού τα λάθη του στερούν την οποιαδήποτε καλή μαρτυρία της ορθότητας των πολιτικών του.

Με τη δεύτερη παρατήρηση η Λαγκάρντ θέτει “τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων” και αποκαλύπτει το τεράστιο πρόβλημα, την πληγή, την κατάρα του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Ότι δηλαδή οι πολιτικές δυνάμεις δεν συνεργάστηκαν για να αντιμετωπίσουν την κρίση και τη χρεοκοπία της χώρας, θέμα που το αναδείξαμε σε προηγούμενο άρθρο μας, για τη δίψα για εξουσία των Ελλήνων πολιτικών. Και την αδυναμία, την αποστροφή για συνεργασία την πλήρωσε πάλι ο ελληνικός λαός και μάλιστα πολύ σκληρά.

Η κατάσταση αυτή θα μπορούσε να μας οδηγήσει να μιλήσουμε ακόμα και για πολιτικό αμοραλισμό.

Ότι και να πούμε η ουσία είναι μία. Ιστορικά οι πολιτικές δυνάμεις, μετά την απελευθέρωση και την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, όχι μόνο δεν κατάφεραν να συνεργαστούν για να αντιμετωπίσουν εθνικά θέματα, αλλά όσο πιο μεγαλύτερης εμβέλειας και σπουδαιότητας ήταν τα ζητήματα, τόσο μεγαλύτερη και σφοδρότερη η αντιπαλότητα η οποία έφτασε μέχρι το διχασμό και τον εμφύλιο.

Ίδιας υφής είναι η κατάσταση που ζούμε και σήμερα με τη συμφωνία των Πρεσπών για την οποία η αντιπαλότητα κορυφώνεται, η ρητορική του μίσους βρίσκεται σε έξαρση και ένας νέος διχασμός χτυπάει την πόρτα μας. Και υπάρχει ο φόβος οι πολιτικές δυνάμεις για άλλη μία φορά να ανοίξουν την πόρτα προκαλώντας νέα δεινά στον τόπο.

Εμείς οι πολίτες καλούμαστε να σταθούμε στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων και να συγκρατήσουμε τις διαφωνίες και τις αντιθέσεις (πράγμα φυσιολογικό εξάλλου η ύπαρξή τους) σε επίπεδα που δεν θα βλάψουν το λαό και την πατρίδα, επιχειρώντας να συμπαρασύρουμε προς αυτή την κατεύθυνση και το πολιτικό σύστημα, μέρος του οποίου για ψηφοθηρικούς λόγους παρουσιάζει συμπτώματα τεράστιας ανευθυνότητας.

Διαβάστε όλα τα άρθρα του Θανάση Λυρτσογιάννη, εδώ.